ဝါသနာ တူရာ အက်င့္တူရာ စုေလ့ရိွေသာ အေလ့အထ အတိုင္း ကြ်န္ေတာ့္ အခန္းသည္ ပံုစံတူ လူသားတို႔ စုေလ့ရိွေသာ ေနရာ တစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုး တူညီသည္ကေတာ့ အခ်ိန္တိုင္း ေငြေၾကးျပတ္လပ္ ေနတတ္ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆိုသည္မွာ စုစုေပါင္း ၅ ေယာက္ရိွေလသည္။ ထိုသူတို႔မွာ တုတ္ၾကီးငျဖိဳး ၊ ေဗထိရဲၾကီး ၊ ဆူးေလဖိုးသူ၊ ငတီး ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ျဖစ္ၾကသည္။
မေကာင္းေသာ နာမည္တို႔သည္ တၾကိမ္တခါမွ် ထုတ္ေဖာ္ ေျပာရံုျဖင့္ ရာသက္ပန္ တိုင္ေအာင္ စြဲျမဲတတ္ေသာ အေလ့ရိွသည့္ အတိုင္း ေက်ာင္းသားဘဝက စာအုပ္တြင္ နာမည္ထိုးေလ့ မရိွေသာ ငျဖိဳးကို စာစစ္ ဆရာမမွ တုတ္ၾကီး ဟု နာမည္ တပ္ေပးလိုက္ခ်ိန္မွ စ၍ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တိုင္ေအာင္ တုတ္ၾကီးငျဖိဳး ဟု တြင္သြားေတာ့သည္။
ေဗထိရဲႀကီး သည္ကား အျမဲလိုလို အရာရာႏွင့္ အေၾကာင္းေၾကာင္း ျဖစ္ေလ့ရိွၿပီး သူခ်ည္းသာ ခံရေလ့ရိွသျဖင့္ ေဗထိ ဆိုသည္ႏွင့္ ရဲႀကီးမွာ ထိခိုက္ ေပါက္ျပဲ ဒဏ္ရာ တခုခု ရျပီးသား ျဖစ္ေနေလသည္။ ရန္ျဖစ္ေနသည့္အနားက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားခ်ိန္ အုတ္ခဲက်ဳိးလြင့္လာျပီး မွန္ရင္လည္း ရဲႀကီး ၊ ေရကူးကန္တြင္ ၾကြက္တက္ျပီး ေရနစ္လ်င္လည္း ရဲႀကီး ၊ လူႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ပါဝင္သည့္ သၾကၤန္ဂ်စ္ကားထဲတြင္ အေဝးမွ လွမ္းပစ္လိုက္ေသာ အရက္ပုလင္း ထိသူမွာ ရဲႀကီး ျဖစ္သလို ၊တဖြဲ႔လံုး အတူတူ ေလွ်ာက္သြားခ်ိန္တြင္ေတာင္ ခ်ဳိင့္ထဲက်ၿပီး ေျခသပြတ္တိုင္ လည္ လ်င္လည္း ေဗထိရဲႀကီးသာ ျဖစ္သည္။
ဆူးေလဖိုးသူ တြင္လည္း ရာဇဝင္ ေနာက္ခံ ရိွသည္။ သူ႔တြင္ နာမည္ရိွေသာ္လည္း ငယ္စဥ္က ဖိုးသူေတာ္ ဝတ္ဖူးသည္ကို အစြဲျပဳ၍ ဖိုးသူဟု ကြ်န္ေတာ္က ေခၚသည္။ သူ ၁၀ တန္း ေက်ာင္းသားဘဝက ရန္ကုန္တြင္ က်ဴရွင္ တက္ရ၏။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕လယ္ ကို တစ္ေယာက္ထဲ သြားေလ့မရိွဘဲ က်ဴရွင္ကို အိမ္က ကားျဖင့္ လိုက္ပို႔ေလ့ ရိွသည္။ သူက်ဴရွင္တက္ရသည့္ေနရာက ဆူးေလ ဘုရား နားတြင္ ျဖစ္သည္။ တေန႔တြင္ေတာ့ က်ဴရွင္က တစ္ခ်ိန္ ေစာလႊတ္သျဖင့္ အိမ္ကကား လာမႀကိဳေသးသည္တြင္ ဟိုဟိုသည္သည္ ေလွ်ာက္ရင္း လမ္းမွားသြားကာ က်ဴရွင္ အနားကို ျပန္မလာတတ္ေတာ့ေပ။ သူ အဓိက မွတ္ထားသည္မွာ ဆူးေလေစတီ သာျဖစ္သည္။ တိုက္ျမင့္မွား ကြယ္ေနသျဖင့္ ဆူးေလေစတီကို ရွာဖို႔ မေတြ႔နိင္ေတာ့ေပ။ ေနာက္ဆံုး ၾကံရာ မရျဖစ္ကာ ဆူေလးေစတီ ေပ်ာက္သြားၿပီဟု အိမ္ကို ဖုန္းလွမ္းဆက္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ သူ႔နာမည္ကို ဆူးေလဖိုးသူ ဟု ေခၚၾကေတာ့သည္။
ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနသည္ မရိွဘဲ လက္ေသာ္လည္းေကာင္း ေျခ ႏွင့္ ေခါင္းေသာ္ လည္းေကာင္း လႈပ္ရြေနတတ္ၿပီး အဆိုးဆံုးမွာ မၾကာခဏ အေၾကာင္းျပခ်က္ မရိွဘဲ လက္ခုပ္တီးေလ့ ရိွသူ ျဖစ္သည္။ တခါေတာ့ တနာရီ အတြင္း လက္ခုပ္တခ်က္မွ် မတီးလ်င္ ဘီယာ အဝတိုက္မည္ဟု ေလာင္းခဲ့ဖူးေသာ္လည္း မိနစ္ ၅၀ ခန္႔ အေရာက္တြင္ “ ခြီး ... ေနရခက္လိုက္တာ” ဟုေျပာကာ သတိလက္လြတ္ လက္ခုပ္တီးမိသျဖင့္ ေလာင္းေၾကး ရံႈးခဲ့ဖူးေလသည္။ သူ႔ကိုကား ငတီး ဟု ေခၚၾကေလသည္။
ဘေလာ့ဂ္ေပၚတြင္ စာတိုေပစ ေရးေလ့ရိွေသာ ကြ်န္ေတာ့္ကိုေတာ့ ဘာေတြေရးမွန္း မသိဟု (အရက္မူးလာၾကလ်င္) ေျပာေလ့ရိွကာ လက္သရမ္းျပီး ေရးသည္ဟု သတ္မွတ္ျပီး လက္သရမ္း ဟု သမုတ္ၾကျပန္သည္။ ေက်ာင္းတက္စဥ္ထဲက ေပါင္းေလ့ ရိွသူမ်ား ျဖစ္သလို နိင္ငံရပ္ျခားတြင္ ဘြဲ႔လက္မွတ္ရၿပီးေနာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ထိုက္တန္ေသာ အလုပ္မွာ ရွားပါးလွသည္ဟု အေၾကာင္းျပၿပီး တေန႔စာ တေန႔ရွာၾကံ စားေသာက္ကာ အပ်င္းထူၾကပံုကာ သူမသာ ကိုယ္မသာ ရိွေလသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ လွည့္ပါတ္ ေက်ာ္ခြ ဖို႔ အားထုတ္ တတ္ၾကေပမယ့္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေပါင္းခဲ့သူမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ ၾကာရွည္ စိတ္ဆိုးျခင္းကာ မရိွၾကေပ။
အခန္းေနရာ က်ယ္ဝန္းေသာ ကြ်န္ေတာ့္ အိမ္ကိုေတာ့ အားလံုးရဲ႕ စုရပ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားၿပီး မၾကာခဏ လာေရာက္ေလ့ရိွၾကသည္။ တေန႔တြင္ေတာ့ ငတီးမွ လြဲ၍ က်န္သူမ်ားအားလံုး စုမိၾကေလသည္။ လက္က်န္ ဆန္ေလး ကို ေဆးသူေဆး ငရုတ္သီးဆားေထာင္းကို ေထာင္းသူေထာင္းျဖင့္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္ စားေသာက္ဖြယ္ ရာမ်ားကို ရွာၾကံဖန္တီး ေနၾကသည္။
တုတ္ႀကီးငျဖိဳး မွ “ ၾကက္ဥေလး ၁၀ လံုးေလာက္ သြားဝယ္ပါလားကြ” ဟုေျပာသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္မွ ပိုက္ဆံေပးေလ ဟု ျပန္ေျပာသည္တြင္ က်န္သူမ်ားမွာ မၾကားဟန္ ျပဳ၍ အလုပ္ရႈပ္ဟန္ ေဆာင္ေနၾကသည္။
“ ငါေလာေလာ နဲ႔ ထြက္လာတာ အကၤ်ီမွားဝတ္လာလို႔ကြ”
ဟု တုတ္ႀကီးမွ ေျပာသျဖင့္ ငရုတ္သီးေထာင္းေနေသာ ဖိုးသူမွ “ လုပ္မေနပါနဲ႔ ကိုယ့္လူရယ္ မင္း မွားတဲ့ အက်ၤီမွာလည္း ပိုက္ဆံ ရိွတာ မွတ္လို႔” ဟု ဝင္ခြပ္လိုက္သျဖင့္ တုတ္ႀကီးမွာ မ်က္နာညိဳကာ “ မင္းေရာ ပါလို႔လား”ဟုျပန္ဖဲ့ ျပန္သည္။
“ ငါက ရိွကို မရိွတာ ဟီး ဟီးးး” ဖိုးသူရဲ႕ စပ္ျဖဲျဖဲ မ်က္နာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပံဳးမိၾကေလသည္။
“ ငါ့ ဘာသာပဲ အရင္ အေၾကြးထဲ ထပ္ေပါင္းခိုင္း လိုက္ပါ့မယ္ကြာ ”
ဟုေျပာၿပီး ကြ်န္ေတာ္လည္း ဦးထုပ္ေဆာင္းကာ လမ္းထိပ္က ကုန္စံုဆိုင္ကို ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ငတီး ပါေရာက္ေနသျဖင့္ လူစံုသြားေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ၾကက္ဥေၾကာ္ ၊ ငရုတ္သီးဆားေထာင္းႏွင့္ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုပ္အတြင္းမွ တဝက္ခ်န္ထားေသာ အခ်ဳိမႈန္႔ျဖင့္ ခ်က္ထားေသာ ဟင္းရည္ ခပ္က်ဲက်ဲ တခြက္ကို အလယ္တြင္ ခ်ကာ ေခါင္းမေဖာ္တမ္း ေလြး ၾကေတာ့သည္။ ထမင္းစားရင္း ငတီးမွ စကားစေျပာသည္
“ ငါေစာေစာက မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို ေဆးရံု လိုက္ပို႔ရေသးတယ္”
“ သူက ဘာျဖစ္လို႔လဲ ”
“ စက္ဘီး နဲ႔ တိုက္မိတာေလ”
“ ကံဆိုးတာပဲ ”
“ ကံဆိုးတာ မဟုတ္ဘူး ကံေကာင္းတာဗ်ာ ေလ်ာ္ေၾကး ၂ ေထာင္ေတာင္ ရလိုက္တယ္ေလ ”
“ ဒါဆို စက္ဘီးသမား ကံဆိုးတာေပါ့”
“ မဟုတ္ဘူး သူ႔ကို ေလ်ာ္တာ သတင္းစာ တိုက္ကကြ သူက အဲဒီ သတင္းစာကို တႏွစ္စာ ဝယ္ျပီး မန္ဘာ ဝင္ထားတာေလ တႏွစ္ အတြင္းထိခိုက္ရွနာရင္ ေလ်ာ္ေၾကး ထုတ္ေပးတယ္ ”
“ ဟ... တယ္ ဟုတ္ပါလား ”
“ခုေခတ္က သတင္းစာ တိုက္ေတြ မ်ားတယ္ေလ ဒါေၾကာင့္ အျပိဳင္အဆိုင္ လုပ္ေနၾကတာ”
ထို႔ေနာက္တြင္ ထမင္းကို လက္စသတ္ကာ ဧည့္ခန္းတြင္ ထိုင္ၿပီး စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ခဏအၾကာတြင္ ဖိုးသူမွ လက္ေဖ်ာက္ တစ္ခ်က္တီးကာ
“ ဟုတ္ၿပီေဟ့ ဂြင္ေတာ့ တည့္ၿပီကြ ” ဟု ထေျပာသျဖင့္ အားလံုး သူ႔မ်က္နာကို ဝုိင္းၾကည့္ၾကသည္။ ဖိုးသူမွ ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားဟန္ျဖင့္ ခပ္ျပံဳးျပံဳး မ်က္နာထား လုပ္ကာ
“ ဒီမွာ သတင္းစာတိုက္ ဘယ္ႏွစ္ခုရိွလဲ ”
“ ၈ ခုထက္ေတာ့ မနဲ ဘူးထင္တယ္ကြ ” ငတီးမွ ဝင္ေျပာလိုက္သည္။
“ ငါတို႔ အားလံုး ပိုက္ဆံစု ၿပီး တစ္ေယာက္နာမည္နဲ႔ သတင္းစာတိုက္ေတြမွာ တႏွစ္စာ ဝယ္မယ္ အဲဒီသူ တခုခု ျဖစ္တာနဲ႔ ေလ်ာ္ေၾကး ထုတ္ယူရင္ ... ကဲ တြက္သာၾကည့္ ငါတို႔ အေၾကြးေတြလည္း ရွင္းသြားမွာပဲ”
ငတီးမွ လက္ခုပ္ တခ်က္တီးကာ
“ ေကာင္းလိုက္တဲ့ အၾကံေဟ့... ငါတို႔ေတြ လန္း လို႔ရျပီေပါ့ ”
ထိုအၾကံကို အားလံုး သေဘာက်ဟန္ တူသည္။ ရႊင္လန္း တက္ၾကြ သြားေသာ မ်က္နာထားမ်ား ျဖစ္ကုန္ၾကသည္ဟု ထင္မိသည္။ ခႏၶာကိုယ္မ်ား မတ္ကုန္ကာ ေရွ႕သို႔ အနည္းငယ္စီ တိုးလာၾကသည္။ အေရးတၾကီး အစည္းအေဝးပြဲ အသြင္ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ ေငြနံ႔ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္မည္။
“ ဒါထက္ ေငြက ဘယ္လို ရွာၾကမလဲ ” ကြ်န္ေတာ့္ စကားအဆံုးတြင္ ဖိုးသူမွ ႀကိဳတင္ေတြးထားသည့္ ဟန္ျဖင့္
“ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ရေအာင္ ရွာေလကြာ ေခ်းတန္ေခ်း ေပါင္တန္ေပါင္ ေရာင္းတန္ေရာင္း ရမွာပဲ ဒီေလာက္ေတာ့ မင္းတို႔ ရင္းၾကရမွာေပါ့”
“ မင္းတို႔ရင္းၾက ဆိုေတာ့ မင္းကေရာ ေငြမထည့္ဘူးလား”
“ ေငြထက္ တန္ဖိုးရိွတဲ့ အၾကံဥာဏ္ ေပးထားတယ္ေလကြာ အဲဒါ ငါ့ရွယ္ပဲ ေပါ့”
“ ခီြး...ပဲ.. မင္းကလည္း မရိွတဲ့သူ အခ်င္းခ်င္း ေက်ာ္ခြ ျပန္ၿပီ ” ငတီးမွ မေက်မခ်မ္း ဝင္ေျပာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ကပဲ ေျပေျပလည္လည္ ျဖစ္ေစရန္
“ ထားပါကြာ .. ငါတို႔ ပိုရွာလိုက္တာေပါ့ ”
“ ေငြရွာတာက ဟုတ္ပါၿပီ ဘယ္သူ႔နာမည္နဲ႔ လုပ္မလဲ”
တုတ္ႀကီးရဲ႕ စကားအဆံုးတြင္ တိုင္ပင္ထားသလို အားလံုးရဲ႕ အၾကည့္က ေဗထိရဲႀကီး ထံက်ေရာက္ သြားေတာ့သည္။ ရဲႀကီးလည္း ေခါင္းကို အလ်င္အျမန္ ငံု႔ကာ
“ ငါ့ေတာ့ မလုပ္ခိုင္းနဲ႔ေနာ္ မဲ ႏိႈက္ခ်င္ ႏိႈက္ ”
ဟု ႀကိဳကန္ လိုက္သျဖင့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မွ်မွ်တတ ျဖစ္ေစရန္ မဲႏႈိက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ရေတာ့သည္။
တုတ္ႀကီး မွ မဲေပါက္သျဖင့္ မ်က္နာ မေကာင္းဘဲ ျဖစ္သြားရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အမ်ားအတြက္ စြန္႔စားသည္မွာ သူရဲေကာင္းျဖစ္ေၾကာင္း ထိခိုက္က်ဳိးပဲ့လ်င္လည္း ခဏတာ အတြင္းသာ ျဖစ္ျပီး မၾကာခင္ ျပန္ေကာင္းလာနိင္ေၾကာင္း မင္းဟာ ငါတို႔ အားလံုးရဲ႕ ဘံုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ျဖစ္ေၾကာင္း ဝိုင္းဝန္းကာ ေဖ်ာင္းဖ် ေျပာဆိုသျဖင့္တုတ္ႀကီး မ်က္နာ အနည္းငယ္ ျပန္လည္ ရႊင္ျပလာသည္။
ထို႔ေနာက္ ရိွစုမဲ့စုမ်ားကို အေဟာင္းေစ်းတြင္ ေရာင္းခ်ျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း အိမ္ရွင္ထံ ငိုျပၿပီး အိမ္ခန္းစေဘာ္ေငြကို ေခတၱ ျပန္ထုတ္ျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း ရလာေသာ ေငြေၾကးမ်ားကို စုေဆာင္းကာ တုတ္ႀကီး နာမည္ျဖင့္ သတင္းစာတိုက္ ၅ တိုက္ တြင္ တႏွစ္စာ ေငြသြင္းလိုက္ၾကေတာ့သည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ တုတ္ၾကီးကိုသာ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ျဖင့္ ေနၾကရေတာ့သည္။ ထိခိုက္က်ဳိးပဲ့ ျခင္းဟူေသာ သတင္းေကာင္း မည္သည့္ အခ်ိန္တြင္ ေရာက္လာမလဲ ေစာင့္ေနၾကရေတာ့သည္။ ထိုအေတာအတြင္း တုတ္ႀကီး ညကလက္က်န္ ပဲဟင္း စားၿပီး ခ်ီးပန္း သည္ဟု ၾကားသျဖင့္ ဝမ္းသာမည္ ၾကံျပီးကာမွ ေလ်ာ္ေၾကးထဲတြင္ ခ်ီးပန္းျခင္း မပါသျဖင့္ စိတ္ပ်က္ရျပန္ေလသည္။ တပါတ္ခန္႔ ၾကာသည္အထိ မည္သည့္ သတင္းမွ မၾကားရ သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မရိုးမရြ ျဖစ္လာရသည္။ တညေနေတာ့ ဖိုးသူ ကြ်န္ေတာ့္ထံ ေရာက္လာသည္။
“ မင္း ေကာင္ လုပ္ပံု မဟုတ္ေသးပါဘူးကြာ” စေျပာသျဖင့္
“ ေဟ... ဒီေကာင္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ”
“ ဘာမွ မျဖစ္လို႔ ခက္ေနတာေပါ့ နဲနဲပါးပါး စြန္႔စားမယ္ မရိွဘူးကြာ ”
“ ေအးကြာ သူ႔ကို ယံုျပီး စေဘာ္ျပန္ထုတ္ထားရတာ အိမ္ရွင္ကလည္း မ်က္နာကို တင္းေနတာပဲ ဒီပံုအတိုင္းသာ ဆို ငါေတာ့ မလြယ္ဘူး”
“ ငါက ေျပာတယ္ကြာ ျမိဳ႕ထဲလမ္းေတြ ကားရွဴပ္တယ္ အဲဒီဘက္ လမ္းမေလွ်ာက္ဘူးလား ေမးေတာ့ ဘာျပန္ေျပာတယ္ ထင္လဲ”
“ ဘာတဲ့လဲ ”
“ ပလက္ေဖာင္း ေပၚက ေလွ်ာက္တာေပါ့ တဲ့ေလ... ဟိုေန႔ကလည္း ကြန္တိန္နာ တစီး အရိွန္နဲ႔ ျဖတ္သြားတာ အေျပးအလႊား ေရွာင္လိုက္တယ္ကြာ လုပ္ပံုက.... ငါတို႔ကို တစက္မွ မစာနာဘူး”
“ ငတီးလည္း သူ႔အဝတ္ေတြ အေဟာင္းဆုိင္ ပို႔လိုက္လို႔တဲ့ေလ ငါ့ ေဘာင္းဘီ တထည္ လာဆြဲသြားေသးတယ္”
“ ငါလည္း ဒီရက္ပိုင္း ဒီေကာင္ သြားရာေနာက္က မေယာင္မလည္ လိုက္ၾကည့္ေနတာပဲ ဒီေလာက္သတၱိနဲ မွေတာ့ တေန႔တေန႔ ေရာက္လာတဲ့ သတင္းစာပဲ ထိုင္ဖတ္ရေတာ့မယ္ထင္တယ္”
“ဒီရက္ပိုင္း တုတ္ႀကီး တခုခု မျဖစ္ရင္ေတာ့ ငါတို႔လည္း ငတ္ေပါက္ပဲ”
“ ဟိုဟို ဒီဒီ ရွာေဖြၾကည့္လိုက္အံုးမယ္ကြာ။ ဒါနဲ႔ ဒီညစာေတာ့ မင္းဆီပဲ လာစားမယ္ေနာ္ ”
“ဒီေန႔ငါ သတ္သတ္လြတ္ စားတာေနာ္ ကန္စြန္းရြက္ ေၾကာ္ပဲ ရိွတယ္ ”
ဖိုးသူမွ ခပ္ျပံဳးျပံဳး စိုက္ၾကည့္ကာ
“ မင္း သတ္သတ္လြတ္ဆို ငါလည္း သတ္သတ္လြတ္ေပါ့”
ညစာအတြက္ ကြ်န္ေတာ့္ထံ တိုင္ကယ္ ခ်ိတ္ၿပီး ဖိုးသူ လစ္သြားေတာ့သည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ၂ ပါတ္တိတိ ေက်ာ္လြန္လာခ်ိန္အထိ တုတ္ႀကီး မွာ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ က်န္းမာလ်က္ရိွသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ စိတ္ေရာလူပါ ခ်ဳံးခ်ဳံးက် လာရေတာ့သည္။ ၁၅ ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ေတာ့ ဖိုးသူ ကြ်န္ေတာ့္ထံ ေရာက္လာသည္။
“ တုတ္ႀကီး ေခြးကိုက္ခံရတယ္လို႔ ညကအိမ္မက္မက္တယ္ကြ လာကြာ ဟုတ္မဟုတ္ သြားၾကည့္ရေအာင္”
“ ေျခေညာင္းတာပဲ အဖတ္တင္ပါ့မယ္ ဖိုးသူရာ ထူးမယ့္ပံု မေပၚပါဘူး ”
“ လာပါကြ ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္ေနမွာ ေျပာလို႔မရဘူး သြားၾကည့္ၾကပါစို႔”
ဖိုးသူမွ စိတ္အားထက္သန္ေနသျဖင့္ အေညာင္းအညာေျပ လမ္းေလွ်ာက္သည့္ သေဘာမ်ဳိးထားကာ တုတ္ႀကီး၏ အိမ္ဘက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ တုတ္ႀကီး အိမ္တည္ရိွရာ လမ္းထဲ အဝင္ သုတ္သုတ္ျပာျပာ ထြက္လာေသာ တုတ္ႀကီး ႏွင့္ တန္းတိုးေလသည္။ တုတ္ႀကီးပံုစံ ၾကည့္ရသည္မွာ ေခြးကိုက္ဖို႔ မေျပာႏွင့္ ပုရြတ္ဆိတ္ ကိုက္ထားပံုပင္ မရသျဖင့္ က်ေနာ္လည္း ဖိုးသူ ကို ဘယ္ႏွယ့္ရိွစ ဆိုသည့္ သေဘာျဖင့္ ၾကည့္လိုက္သည္။ ဖိုးသူ မ်က္နာတြင္ေတာ့ စိတ္ပ်က္ဟန္ အထင္းသား ျမင္လိုက္ရသည္။
“ ေဟ့ေရာင္.. တုတ္ႀကီး ဘယ္သြားမလို႔လဲ ” ကြ်န္ေတာ္မွ လွမ္းေမးလိုက္သျဖင့္
“ အိမ္ကို သြားႏွင့္ၾကကြာ ငါဆရာဝန္ သြားေခၚမလို႔ ”
“ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ”
“ ေခြး ကိုက္ခံရလို႔ေလ ”
ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ဖိုးသူ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ တက္ၾကြေသာ အၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္ကာ ဝမ္းသာအားရ အသံျပိဳင္တူ ေမးလိုက္ၾကသည္။
“ မင္း ကိုက္ခံရတာလား တုတ္ႀကီး ”
“ ဘယ္သူရိွမလဲ ေဗထိရဲႀကီး ေပါ့.. ဒီေကာင္ ငါ့အိမ္လိုက္လည္ရင္း အိမ္ခန္းတံခါး ဖြင့္ျပီး သူအရင္ဝင္တာ အခန္းထဲမွာ အိမ္ရွင္ရဲ႕ ေခြး ဘယ္လိုလုပ္ေရာက္ေနလဲ မသိဘူး ဒီေကာင့္ကို တန္းဆြဲေတာ့တာပဲ”
“ ဒါဆို မင္းေရာ အကိုက္မခံရဘူးလား တုတ္ႀကီး”
“ ငါ ခုံ ေပၚတက္ေျပးတာ ျမန္လို႔ေပါ့ မဟုတ္ရင္ အကိုက္ခံရအံုးမွာ ”
“ ခြီးပဲ” ဖိုးသူထံမွ မေက်မခ်မ္းသံ ခပ္တိုးတိုး ထြက္လာသည္။
“ ငါဆရာဝန္ သြားေခၚလိုက္အံုးမယ္ ” ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ တုတ္ႀကီး ခပ္သြက္သြက္ ထြက္သြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ဖိုးသူ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ တေယာက္မ်က္နာ တေယာက္ၾကည့္ကာ ေခါင္းခါလိုက္မိၾက၏။
“ ေဟ့ေရာင္ ဖိုးသူ... ဒါမင္းလက္ခ်က္ မဟုတ္လား ပိတ္ထားတဲ့ အခန္းထဲ ေခြးေရာက္ေနတာေလ”
“ ဟီး ဟီး... ငါလည္း ၾကံရာမရတာနဲ႔ ငါစားမယ့္မနက္စာအငတ္ခံ၊ ေခြးကို အစာေကြ်းျပီး သြင္းထားခဲ့တာကြ ခုေတာ့ၾကည့္ပါအံုး ေဗထိက ဘာလိုက္လာလုပ္လဲ မသိဘူး အကုန္လြဲကုန္ေရာ ”
“ တုတ္ႀကီးကိုက ေသြးနဲ လြန္းတာကြ မျဖစ္ေသးပါဘူး ဒီေန႔ညေနေတာ့ အစည္းအေဝး ေခၚမွပဲ ” ကြ်န္ေတာ့္ စကားေၾကာင့္ ဖိုးသူမွ
“ ေအး .. တုတ္ႀကီးကို ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာဖို႔လိုျပီ ”
ထိုေန႔ညေနတြင္ လူစံုတက္စံု စုမိၾကေလသည္။ ေျခေထာက္တြင္ ပါတ္တီးစည္းထားေသာ ေဗထိရဲႀကီး မ်က္နာ မသာမယာ ျဖစ္ေနသလို တုတ္ႀကီးမွ လြဲ၍ က်န္သူမ်ားမွာလည္း ၿငိဳးငယ္ေသာ မ်က္နာထားမ်ားျဖင့္သာ ရိွေနၾကသည္။
ငတီးမွ
“ ဒီလိုရိွတယ္ တုတ္ႀကီးရ မင္းကို အားကိုးၿပီး ငါတို႔ေတြ ရင္းထားရတာအတြက္ မင္း ထည့္စဥ္းစား သင့္ပါတယ္ကြာ အေၾကြးေတြလည္း လည္ပင္းေရာက္ေနၿပီ ဒီရက္ပိုင္းမွာမွ ေလွ်ာ္ေၾကး မရရင္ ငါေတာ့ ထြက္ေျပးရဖို႔ပဲ ရိွေတာ့တယ္ ”
က်န္သူမ်ားမွလည္း “ ငါတို႔လည္း အဲဒီအတိုင္း ျဖစ္ေနတယ္ ” ဟု ဝိုင္းေျပာၾကသျဖင့္ တုတ္ႀကီးမွ
“ ငါစဥ္းစားထားတာေလ ေျပာျပမယ္ကြာ ” ဟု ဆိုသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္အပါအဝင္ က်န္သူမ်ား စိတ္အားထက္သန္စြာ ေရွ႕တိုးလာၾကသည္။
“ မင္းတို႔ စဥ္းစားၾကည့္ကြာ လူတေယာက္ ေသြးေအးေအးနဲ႔ ဒဏ္ရာ အရခံဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ဘူးကြ အနဲဆံုးေတာ့ ေသြးဆူ ေသြးပူေနမွ ျဖစ္မွာ ဒီေတာ့....”
“ ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ ”
“ ဒီည ငါတို႔ ဝီစကီ သြားေသာက္မယ္ေလ ဒါဆို ငါလည္း ေသြးဆူသြားမွာ ေသခ်ာေလာက္တယ္”
“ ဝီစကီ က ေစ်းႀကီးတယ္ကြ ရိုးရာ အရက္ေလာက္ဆို မျဖစ္ဘူးလား သူငယ္ခ်င္းရာ”
“ ေဆးျမစ္ အနံ႔ေတြနဲ႔ကြ ငါ မ်ဳိခ်လို႔ မရပါဘူး ”
“ မင္းက ဘာအခ်ဳိးလဲကြ ငါ့အံဆြဲထဲ ဖြက္ထားတဲ့ ရိုးရာ အရက္ပုလင္း တဝက္ကို မင္း ခိုးေသာက္တုန္းကေတာ့ ေဆးျမစ္နံ႔မရဘူးလား ” ငတီး စကားေၾကာင့္ တုတ္ႀကီး ပုခံုးတခ်က္တြန္႔ကာ
“ ေအးေလ ဒီလိုဆိုလည္း သြားမေသာက္ေတာ့ဘူးေလ မင္းတို႔ သေဘာပဲ”
ဒီရက္ပိုင္းမွ အလုပ္မျဖစ္လ်င္ ဒုကၡမ်ားကုန္နိင္သည္ကို တြက္မိသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္က
“ ကဲပါကြာ... အခုမွေတာ့ မထူးပါဘူး ထပ္ရင္းရတာေပါ့ ဘယ္တတ္နိင္မလဲ ရိွတာေလးေတြ ထုတ္ၾကအံုးစို႔ ”
“ ငါ ၃၀၀ စိုက္မယ္ကြာ” ဖိုးသူမွ ပထမဆံုး စေျပာသည္။
“ မင္းေျပာေတာ့ ကားခမရိွလို႔ လမ္းေလွ်ာက္လာရတယ္ဆို ၃၀၀ ဘယ္က ရလာတာလဲ”
“ ေဘးခန္းက မီးပူ ခဏငွားၿပီး ေပါင္မလို႔ကြ.. မတတ္နိင္ဘူး ဒီကိစၥ ျမန္ျမန္ ေအာင္ျမင္မွ ျဖစ္မွာ ”
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ျဖစ္သည့္နည္းျဖင့္ စုေဆာင္းရွာေဖြကာ အလယ္အလတ္တန္းစား စားေသာက္ဆိုင္ တခုကို ခ်ီတက္ၾကေတာ့သည္။ တုတ္ႀကီးသည္ကာ ဝီစကီ တခြက္ေသာက္လိုက္ အျမည္းတဖတ္ဝါးလိုက္ျဖင့္ ျပံဳးျပံဳးႀကီး စည္းစိမ္ခံေနေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဝီစကီ ေသာက္ဟန္ျပဳကာ ရိုးရာ အရက္ပုလင္းကို ခံုေအာက္တြင္ ဖြက္ထားၿပီး ခြက္လွည့္ကာ ေသာက္ေနရေလသည္။ ဝီစကီ ႏွစ္ခြက္ သံုးခြက္ ဝင္ၿပီးေနာက္ တုတ္ႀကီး အာရႊင္လာသည္။
“ ဝီစကီ ေသာက္ၾကပါကြ မင္းတို႔ မထည့္ၾကဘူးလား”
“ ထည့္ပါတယ္ကြ ေသာက္.. ေသာက္ သူငယ္ခ်င္း ”
“ ေအး .. ဒါမ်ဳိးမွေပါ့ကြ ..ရိွအတူ မရိွအတူ ဟုတ္ျပီလား”
“ ေအးေပါ့ ”
ယေန႔ညကို သူ႔ညဟု တြက္ထားဟန္ျဖင့္ တုတ္ႀကီး အသံမွာ အက်ယ္ဆံုး ျဖစ္ေနသည္။ ၅ ခြက္ေျမာက္ခန္႔ တြင္ေတာ့ ဇာတိျပလာေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ က်န္သည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ခ်ဳိးခ်ဳိးဖဲ့ဖဲ့ တစ္တစ္ခြခြ ျဖင့္ ရံႈ႕ခ် စကားမ်ား စတင္ေျပာဆိုလာသည္။
“ ေဗထိရဲႀကီး.. မင္းကို မင္းအေမက က်မ္းကိုင္ၿပီး ေမြးထားပံုရတယ္ ထစ္ခနဲ ရိွ မင္းပဲ ထိခိုက္ေနေတာ့တာ ” ရဲႀကီးမွ ရယ္က်ဲက်ဲ လုပ္ကာ “ ငါ့ကံေပါ့ သူငယ္ခ်င္းရာ ” ဟု ေျပလည္ရာ ျပန္ေျပာလိုက္သည္တြင္ ငတီး ဘက္ကို လွည့္သြားျပန္သည္။
“ ေဟ့ေရာင္ ငတီး .... မင္းလက္ခုပ္မတီးဘဲ ေနနိင္ရင္ ငါ့ညီမနဲ႔ သေဘာတူမယ္ကြာ”
“ ေတာ္ပါ တုတ္ႀကီးရာ မင္း အမ်ဳိးေတာ့ မလိုခ်င္ပါဘူး မင္းအခ်ဳိးအတိုင္းပဲ ေနမွာ”
“ ဘာကြ ငါ့ ဘာအခ်ဳိးလဲ ေျပာစမ္း ”
ဖိုးသူမွ ငတီးကို လက္ကုပ္လိုက္သျဖင့္ ငတီး ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ေပ။ ထို႔ေနာက္ ဖိုးသူဘက္ တဖန္လွည့္ကာ
“ မွည့္လဲ မွည့္တတ္ပါ့ မင္းနာမည္... ဆူးေလ ဖိုးသူတဲ့ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာကြာ... ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ဘုရားကြယ္ တယ္ဆိုတာ မင္း အကုသိုလ္ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနလဲ တြက္မိရဲ႕လား မင္းကို ကယ္တင္လို႔ေတာင္ ရပါ့မလား မသိဘူး ”
သူ႔ကို ဘုရားကြယ္ သည္ဟု ေျပာခံရသျဖင့္ ဖိုးသူ ရွဴးရွဴးရွဲရွဲ ျဖစ္သြားရသည္။ ဖိုးသူရဲ႕ ေျခေထာက္ကို နင္းကာ အခ်က္ျပၿပီး ေျပလည္ရာ ေျပလည္ေၾကာင္း ျဖစ္ေစရန္ ကြ်န္ေတာ္မွ
“ ဒီလိုပါ သူငယ္ခ်င္းရာ သူဘုရားကြယ္ တယ္ဆိုတာ တိုက္ေတြ ကြယ္ေနလို႔ပါကြ ဒါေၾကာင့္ပါ ”
“ အမ္မယ္ မင္းက သူ႔ထက္ပိုဆိုးတယ္လက္သရမ္း ... သူက ဘုရားကြယ္တာ တေယာက္ထဲ၊ မင္းကေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ ေပၚမွာ ဘာေတြ ေရးမွန္းကို မသိဘူး စာလာဖတ္ရတဲ့သူေတြ အခ်ိန္ျဖဳန္းပစ္ေနတာ မင္း ဘာအေၾကာင္းေရးလဲ ေျပာ”
“ ဒိုင္ယာရီ သေဘာမ်ဳိးေရးတာပါကြာ ”
“ ဒါဆို ခလုတ္တိုက္တာ ၊ သြားၾကားညွပ္တာေတြ ေရးတယ္ေပါ့ ”
“အဲ... အဲဒီေလာက္ေတာ့ အေသးစိတ္ မက်ဘူးေလကြာ တခါတေလ တက္က်မ္းေလးေတြလည္း ေရးပါတယ္”
“ မင္းေတာင္ စားစရာ မရိွမွေတာ့ မင္းစာဖတ္ျပီး စိတ္ဓါတ္ပဲ က်ကုန္မွာ မင္းက ဘေလာ့ဂ္ဂါေတာ့ ျဖစ္မယ္မထင္ဘူး ဘေလာ့ဂ္ေဂါက္ပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္”
တုတ္ႀကီး စကားေၾကာင့္ ေဒါသျဖစ္ရသည္မွာ ေျပာဖြယ္ရာ မရိွေတာ့ေပ။ တုတ္ႀကီးထံမွ ေမွ်ာ္လင့္စရာသာ မရိွခဲ့လ်င္ ယေန႔ညတြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ဝိုင္းတီး ၾကသျဖင့္ တုတ္ႀကီး နာလံထူနိင္မည္ မထင္။ သို႔ရာတြင္ တုတ္ႀကီးသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တဖြဲ႔လံုး၏ ေနာက္ဆံုး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လို ျဖစ္ေနသျဖင့္ ေလသံမာမာ ျဖင့္ပင္ ျပန္မေျပာနိင္ေပ။ တုတ္ႀကီးရဲ႕ ခ်ဳိးခ်ဳိးဖဲ့ဖဲ့ ေျပာသံမ်ားကို သီးခံ နားေထာင္ၿပီးေနာက္ ညဥ္႔နက္လာသျဖင့္ ဆိုင္မွ ထြက္လာခဲ့ၾကေတာ့သည္။
“ မင္းတို႔က ငါ့အနားမွာ ဝိုင္း ၿပီးေလွ်ာက္ေနတာ ငါ့ကို ဘာလုပ္မလို႔လဲ”
“ မင္း တခုခု ျဖစ္ရင္ ကူညီမလို႔ပါကြ”
“ တခုခု ျဖစ္ရေအာင္ ငါက ဘာျဖစ္မွာမို႔လို႔လဲ”
“ မင္း စြန္႔စားမယ့္ ကိစၥေလကြာ ”
“ ဘာစြန္႔စားရမွာလဲ ငါ ဝီစကီ မေသာက္ရတာ ၾကာလို႔ မင္းတို႔ကို ဂြင္ဆင္တာကြ ဟားဟား ငတံုးေတြ မင္းတို႔ဘာသာ ကားလမ္းေပၚမွာ ေမွာက္အိပ္ၾကေဟ့ ငါေတာ့ အိမ္ျပန္ျပီ ”
ယိမ္းယိုင္ေသာေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ တုတ္ႀကီး ခြဲထြက္ဟန္ ျမင္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေဒါသေတြ အလိပ္လိပ္ တက္လာေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္တုိတိုျဖင့္ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ လွမ္းဆဲလိုက္သည္။
“ ငါတို႔ အစ္မ သား တုတ္ႀကီး”
“ ငါတို႔ အစ္မ သား တုတ္ႀကီး”
မီးပူငွားေပါင္ထားရေသာ ဖိုးသူကေတာ့ အရက္ဝိုင္းက ေဒါသအခံျဖင့္ တုတ္ႀကီးလက္ကို ေဆာင့္ဆြဲကာ
“ မင္း ဘာေသာက္ခ်ဳိးလဲကြ အခ်င္းခ်င္း ဒီေလာက္အထိ အေက်ာ္အခြ မလုပ္သင့္ဘူး ”
“ ငါ့လက္ကို မဆြဲနဲ႔ကြ ဖယ္...”
“ ဒုန္းးး”
ဖိုးသူလက္မွ ရုန္းထြက္ကာ ကားလမ္းကို ျဖတ္ေျပးစဥ္ လမ္းအေကြ႔မွ ထြက္လာေသာ ဒိုင္နာကားျဖင့္ တုတ္ႀကီး ဝင္တိုက္ခံလိုက္ရေလေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေသာက္ထားေသာ အရက္အရွိန္မ်ား ေပ်ာက္သြားကာ တုတ္ႀကီးကို ေျပးေပြ႔ ၾကသည္။ မၾကာခင္ ေရာက္လာေသာ ဆရာဝန္မွ
“ ညာလက္က်ဳိးသြားတယ္ နံရိုး ၃ ေခ်ာင္းလည္း က်ဳိးတယ္ ေျခေထာက္လည္း ထိတယ္”
ဟုေျပာသည္။ ဆရာဝန္ စကားေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္ေယာက္မ်က္နာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္မိၾကေလသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ ညေနခင္းတြင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ၊ ေဗထိရဲႀကီး၊ ဆူးေလဖိုးသူ၊ ငတီး တို႔ ခ်ိန္းကာ သစ္သီးျခင္း စုဝယ္ျပီး ေဆးရံုကို တက္ၾကြစြာ ခ်ီတက္ၾကေလသည္။ ကိုယ္စီကိုယ္စီ စိတ္ကူးထဲတြင္ေတာ့ အတြက္အခ်က္မ်ား ရိွေနမည္မွာ ေသခ်ာလွသည္။ ယခုလို ေသြးေအးသြားခ်ိန္တြင္ေတာ့ ဒိုင္နာ ကားသမားကိုသာ ေက်းဇူးတင္ ေနမိေတာ့သည္။
ေဆးရံုခုတင္ေပၚတြင္ေတာ့ ပါတ္တီးမ်ားျဖင့္ တုတ္ႀကီးကို ေတြ႔ရေလသည္။
“ လာၾကပါဗ်ာ ထိုင္ၾကပါ ”
တုတ္ႀကီးရဲ႕ တစိမ္းဆန္ဆန္ ႏႈတ္ဆက္သံေၾကာင့္ အနည္းငယ္ အံ့အားသင့္သြားရသည္။
“ မင္းက ရိုရိုေသေသ ေျပာေနရေအာင္ မင္း သူငယ္ခ်င္းေတြ မမွတ္မိဘူးလား
“ ေအာ္ မင္းတို႔ကိုး ...ငါက သတင္းစာ တိုက္က ကိုယ္စားလွယ္ေတြထင္လို႔ ”
“ ဒါဆို ကိုယ္စားလွယ္ေတြ လာတယ္ေပါ့ ”
“ ေန႔လည္ကေတာ့ ႏွစ္တိုက္က လာျပီး ေလ်ာ္ေၾကးေပးသြားတယ္ ဒီညေန လာဖို႔ရိွေသးတယ္ေလ”
“ ေကာင္းလိုက္တာကြာ ငါတို႔ေတြ အားလံုး အဆင္ေျပျပီေပါ့ ”
“ ငါ့ေလ်ာ္ေၾကးနဲ႔ မင္းတို႔ ဘာဆိုင္တုန္း ”
“ အဲ... ငါတို႔ အားလံုး သေဘာတူျပီး လုပ္ထားတာေလကြာ ”
“ ငါ့ေခါင္းက ကားတိုက္ခံရျပီးထဲက သတိရတာေတြရ ေမ့တာေတြ ေမ့နဲ႔ ျဖစ္ကုန္တယ္ ဒါနဲ႔ ငါတို႔ သေဘာတူထားတယ္ ဆိုတာက ဘာလဲ ”
“ ေခြးမသား ညစ္ျပီ ” ရဲၾကီးမွ ကြ်န္ေတာ့္နားနား ကပ္ခါ တိုးတိုး ေျပာသည္။ ငတီးမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သေဘာတူ ထားသည့္ကိစၥကို ရွင္းျပလိုက္သည္။ ငတီး စကားဆံုးလ်င္ တုတ္ႀကီးမွ မ်က္လံုးေလး ေပကလပ္ ေပကလပ္လုပ္ကာ
“ မင္းတို႔ ေျပာတာေလးက ျဖဴးေနတာပဲေဟ့ ဒါဆို ငါတို႔ သေဘာတူ လက္မွတ္ထိုးထားတာေလး ျပပါလားကြာ”
ေဗထိရဲႀကီးမွ “ ငါတို႔ေတြမွာ စားစရာ အတြက္ေတာင္ အခက္ေတြ႔ေနရတယ္ သူငယ္ခ်င္းရာ
ဒီလိုေတာ့ မၾကည္စားသင့္ပါဘူးကြာ”
“ စားစရာ မရိွရင္ ငါတနပ္တေလ ေကြ်းနိင္ပါတယ္ကြ ဒါေတာ့ စိတ္မပူနဲ႔ အဲ... တနပ္တေလေပါ့ကြာ”
တုတ္ႀကီး စကားဆံုးလ်င္ ဖိုးသူမွ ေဒါသတႀကီး ထရပ္ရင္း “ ေဟ့ေရာင္ေတြထ .. ငါတို႔ျပန္မယ္ ... ဆက္ေျပာလည္း ထူးမွာ မဟုတ္ဘူး ” ဟု ေျပာသျဖင့္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ျပန္ရန္ အားလံုး ထကုန္ေတာ့သည္။ တုတ္ႀကီးမွ
“ ျပန္ေတာ့မလို႔လားကြ အသီးေလးေတြ စားသြားပါအံုး ” ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဝယ္လာေသာ သစ္သီးျခင္းကို လက္ညိဳးထိုးကာ ေျပာလိုက္သည္။
“ မင္း ဘာသာပဲ မ်ဳိစို႔ေဟ့ ”
“ ကားတိုက္ရင္း တခါတည္း ေသသြားရမွာ ”
“ ငါတို႔ အစ္မသား ”
တုတ္ႀကီးကို တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဆဲဆိုကာ ေဆးရံုမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထြက္လာခဲ့ၾကေတာ့သည္။ တမင္ေမ့ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနမွန္း သိေနၾကသျဖင့္ အားလံုး ခံျပင္းေနၾကသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ျဖစ္ပြားၿပီး တစ္လခန္႔ အၾကာတြင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ငတီး ႏွစ္ေယာက္သား လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း စားေသာက္ဆိုင္ အေပၚထပ္မွ ဆင္းလာေသာ တုတ္ႀကီးကို ေတာက္ေျပာင္ေသာ အဝတ္အစားမ်ားျဖင့္ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ တုတ္ႀကီးရဲ႕ လက္ကို မိန္းမပ်ဳိေလး တစ္ေယာက္က ခ်ိတ္ထားေလသည္။
ေဘးဘီဝဲယာ မၾကည့္ဘဲ တုတ္ၾကီးတို႔ စံုတြဲ အိေျႏၵရရျဖင့္ ေလွ်ာက္သြားသည္ကို ျမင္ၿပီးေနာက္ အနားတြင္ ရိွေသာ လမ္းဂ်ပိုး ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ကို ငတီးမွ ေငြငါးဆယ္ ထုတ္ေပးကာ တစ္စံုတစ္ခု တီးတိုး ေျပာလိုက္၏။ ေကာင္ေလးလည္း စားလက္စ ဖရဲသီးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ေခ်မြကာ တုတ္ၾကီး အနားကပ္ၿပီးေနာက္ တုတ္ႀကီး မ်က္နာတည့္တည့္ကို ဖရဲသီးျဖင့္ ေပါက္ကာ ထြက္ေျပးေလေတာ့သည္။ တုတ္ၾကီးထံမွ အားး ခနဲ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံသည္ အင္မတန္ နားဝင္ခ်ဳိျမိန္လြန္း လွသည္။ ထိုအျဖစ္ အပ်က္ကို ေဗထိရဲႀကီးႏွင့္ ဆူေလဖိုးသူ ကို ေျပာျပလိုက္ခ်ိန္တြင္ ထုိသူ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္ဆြဲကာ ကခုန္ေနေလေတာ့သည္။
