ေႏြမိုးတိမ္

Saturday, April 30, 2011

အတိတ္စိမ္း

အတိတ္စိမ္း

သူ႕အေရွ႕မွာခ်ထားသည့္ ေကာ္ဖီခြက္ႏွင့္ မနက္စာကို စိုက္ၾကည့္ေနေသာ္လည္း သူတကယ္ျမင္ေနသည္က ေငြ ေတြ ျဖစ္သည္။ ေငြေတြမွ အထုပ္လိုက္ အထပ္လိုက္ ျမင္ေနရ၏။ ၿပီးေတာ့ ေငြထုပ္ေတြကို ပစ္ေျမွာက္ကာ ခုန္ေပါက္ ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကေသာ လူေတြကို ျပန္ျမင္ေနမိသည္။ ညကမက္သည့္ အိပ္မက္သည္ ေတာ္ေတာ္ထင္ရွားသည့္ အိပ္မက္ျဖစ္၏။

အိပ္မက္ထဲတြင္ လူေတြ အမ်ားႀကီးကို ေတြ႔ရသည္။ ထိုလူေတြ ကိုင္ထားသည့္ ေငြထုပ္ေတြကိုလည္း ျမင္ရသည္။ ထိုလူေတြသည္ အစိမ္းေရာင္ သံပန္းျခံစည္းရိုး တစ္ခုအေရွ႕တြင္ ဝမ္းသာအားရခုန္ေပါက္ ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုျခံစည္းရိုးကို သူမွတ္မိသည္။ ေအာက္ပိုင္းတဝက္ကို အုတ္ျဖင့္ စီထားၿပီး အေပၚပိုင္း သံပန္းပံုစံတပ္ထားကာ အစိမ္းေရာင္ သေဘာၤေဆး သုတ္ထားေသာ ထို ျခံစည္းရိုးသည္ သူတို႔အိမ္မွျခံစည္းရိုးျဖစ္ေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိသည္။ သူတို႔ျခံအျပင္ဘက္တြင္ သူ မမွတ္မိေသာ လူေတြက ေငြထုပ္ေတြကို ပစ္ေျမွာက္ကာ ေပ်ာ္ရႊင္ခုန္ေပါက္ ေနၾကသည္ကို သူအိပ္မက္ မက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ထိုသူမ်ားအားလံုးမွာ ႏွစ္လံုးတြဲ ကုဒ္နံပါတ္ေလးႏွင့္ ပါတ္သတ္၍ ထိုသို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသည္ကိုလည္း အိပ္မက္ထဲတြင္ သိခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ မည္သည္ နံပါတ္ဂဏန္း ဆိုသည္ကိုေတာ့ သူေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိပါ။ မနက္အိပ္ယာႏိုးခ်ိန္မွ စ၍ အိမ္သာတက္ရင္း၊ မ်က္နာသစ္ရင္း အဝတ္လဲရင္း သူ အျပင္းအထန္ ေတြးေနမိသည္မွာ ညက အိပ္မက္ထဲမွ ကုဒ္နံပါတ္ကို ျဖစ္သည္။ ဂဏန္း ႏွစ္လံုးထဲ ျဖစ္လ်က္ႏွင့္ သူ မမွတ္မိျခင္းကို အားမလို အားမရ ျဖစ္ေနရ၏။ ေရွ႕ဂဏန္းက သံုးႏွင့္စသလိုလို ထင္မိေသာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးဟု ထင္မိျပန္သည္။ ဒါဆို ရွစ္ဂဏန္းမ်ားလား ဆိုေတာ့လည္း မေသခ်ာ မေရရာ။

ဒီ ကုဒ္နံပါတ္ကို သိရမွ ျဖစ္မည္။ ဒီလိုအိပ္မက္မ်ဳိးကို သူယံုၾကည္သည္။ အိပ္မက္အရ ထို ကုဒ္နံပါတ္ကို ႏွိပ္ရင္း ခ်မ္းသာျခင္း တံခါးပြင့္သြားသူေတြအေၾကာင္း သူတစ္စြန္းတစ္စ ၾကားဖူးသည္။
စဥ္းစားစမ္းး.. ဒီ နံပါတ္ႏွစ္လံုးထဲကို ဘာအတြက္ ေတြးလို႔မရရမွာလဲ။ သူ သိရမွ ျဖစ္မည္။ ဒါ ဘဝ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္သြားနိင္သည္မဟုတ္လား။ စာရြက္တစ္ရြက္ကို ေရွ႕ခ်ကာ သူ႔အိပ္မက္ကို အစေနရာမွ ျပန္ေတြးၾကည့္သည္။

အိပ္မက္ထဲမွ လူမ်ား လက္ထဲတြင္ လက္တစ္ဝါးစာ ေဘာက္ခ်ာ အပိုင္းေလးေတြကိုယ္စီ ကိုင္ရင္း လမ္းမေပၚ ထြက္လာၾကသည္။ လူတစ္ခ်ဳိ႕က ေပ်ာ္ရႊင္စြာေအာ္ဟစ္ေနၾကသည္။ တစ္ခ်ဳိ႕က ခုန္ေပါက္ရင္း အခ်င္းခ်င္း ေဘာက္ခ်ာေလးေတြ ျပကာ ေပြ႔ဖက္ၾကသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ လက္မ်ားဆြဲယမ္းကာ ဝမ္းသာ ရႊင္ျမဴးေနၾကသည္။ လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္လံုး မွာလည္း ဆူညံေန၏။ထို႔ေနာက္ျမင္ကြင္းက ေနာက္တစ္ခု ေျပာင္းသြားျပန္သည္။ ထိုသူေတြ သူ႔ျခံေရွ႕တြင္ စုေဝးေနၾကသည္။ လမ္းမမွ ျဖတ္သြားသူတစ္ဦးက ဘာ ထြက္လဲဟု လွမ္းေမးသံကို ပီပီသသ ၾကားရသည္။ လူအုပ္ထဲမွ ျပန္ေျဖသံ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထြက္လာသည္။ ျပႆနာက လူအမ်ားျပန္ေျဖလိုက္ေသာ နံပါတ္ေလးကို မသဲမကြဲသာ ၾကားလိုက္ရျခင္းျဖစ္၏။ အခုထိ ထိုကိန္းဂဏာန္းကို စဥ္းစား၍မရ။ ျဖစ္နိင္မည္ထင္ေသာ နံပါတ္မ်ားကို စာရြက္ေပၚတြင္ ခ်ေရးထားသည္မွာလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားေနခဲ့ၿပီ။ ထိုနံပါတ္ေတြ တစ္ခုမွ မျဖစ္နိင္ဘူးဟုလည္း စိတ္ထဲတြင္ ထင္ေနမိျပန္သည္။

ထိုလူအုပ္၏ လက္ထဲတြင္ အစိမ္းေရာင္ ၊ အနီေရာင္ ေငြထုပ္မ်ား ပစ္ေျမွာက္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဘာနံပါတ္လဲ။ ေခါင္းေတြ ထူပူလာေအာင္ ေတြးေသာ္လည္း ႏွစ္လံုးတြဲ ကုဒ္နံပါတ္ေလး တစ္ခုကို အစေဖာ္၍ မရနိင္ ျဖစ္ေနသည္။ မနက္စာကို မတို႔မထိ ရေသးေသာေၾကာင့္ သူ႔ဇနီးျဖစ္သူက လွမ္းၾကည့္ သည္ကိုလည္း သူမျမင္။

“ ေကာ္ဖီေတြ ေအးကုန္ေတာ့မယ္ ဘာလုပ္ေနတာလဲ”
“ အာာ....”
အေတြးထဲ နစ္ေနသျဖင့္ သူ လန္႔ သြားမိသည္။

“ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေနေပးကြာ ဒီမွာအေရးႀကီးတာ ေတြးေနလို႔ ”
“ ရွင္ ရံုး ေနာက္က်အံုးမယ္ေနာ္”
“ က်..က် ကြာ”

နားမလည္နိင္စြာ ၾကည့္ၿပီး သူ႔ဇနီးျဖစ္သူ မနက္စာကို ဆက္စားေနသည္။ သူကေတာ့ ေတြးေကာင္းတုန္း။ ဒီနံပါတ္ ျမန္ျမန္သိရမွ ျဖစ္မည္။ အခ်ိန္မွီသိရမွ တစ္ၿမိဳ႕လံုးပတ္ၿပီး သူလႈပ္ရွားနိင္မည္။ နိင္ငံျခား ေရာက္ေနသည့္ သူ႔အတြက္ မိသားစုကိုဖုန္းဆက္ကာ ထိုကုဒ္နံပါတ္ျဖင့္ ေငြတံခါးမ်ားစြာကို ေသာ့ႀကီးႀကီးႏွင့္ လိုက္ဖြင့္ခိုင္းရမည္။ တဖက္ၿမိဳ႕က ဦးက်င္ဟုတ္ ထံလည္း သြားခိုင္းရမည္။ ေနာက္... ေမာင္ေက်ာ္။ သူတို႔ေတြက စိတ္ႀကိဳက္ေသာ့ျဖစ္ ဖြင့္ခ်င္သေလာက္ ဖြင့္ခြင့္ရသည့္ သူမ်ားျဖစ္သည္။ ညေနေရာက္လွ်င္ေတာ့ ေငြတံခါးႀကီး ပြင့္သြားလိမ့္မည္။

ေငြေတြ သူ႔ဆီေရာက္ဖို႔ လက္တစ္ကမ္း အကြာတြင္သာ ရိွသည္။
“ေငြေတြ... ေငြေတြ... ဟာားးး”
သုိ႔ေသာ္ နံပါတ္ကို ေဖာ္မရသျဖင့္ သူ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ေနရသည္။ ေငြထုပ္ေတြကို ျမင္ေနရလွ်က္ႏွင့္ သူ နံပါတ္ မေဖာ္နိင္တာေၾကာင့္ ေဒါသေတြပါ ထြက္လာသည္။ အခ်ိန္မွီ သိရမွျဖစ္မည္။နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူအလုပ္သြားဖို႔ အခ်ိန္ေက်ာ္လြန္ေနၿပီ။ သို႔ေသာ္ ကိစၥမရိွ။ ဒီလွ်ဳိ႕ဝွက္ ကုဒ္နံပါတ္ကိုသာ ေဖာ္နိင္ခဲ့လွ်င္ သူတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ျမန္မာျပည္ျပန္ၿပီး အေျခခ်နိင္ၿပီ မဟုတ္လား။ ခ်မ္းသာျခင္းက လက္တစ္ကမ္း အကြာတြင္သာ ရိွသည္။ သို႔ေသာ္ နံပါတ္ေဖာ္မရသျဖင့္ သူ စိတ္ေတြတိုလာသည္။ သူျမင္ေယာင္ေနသည္ကေတာ့ သူတို႔ျခံေရွ႕က ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကေသာ လူတစ္စုျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ အစိမ္းေရာင္ အနီေရာင္ ေငြထုပ္မ်ားျဖစ္၏။

ႏွစ္လံုးတြဲကုဒ္နံပါတ္ကို ေဖာ္နိင္မလား ဆိုၿပီး သူ ေကာ္ဖီ တစ္ငံုေသာက္လိုက္ေသာ္လည္း ထူးျခားမလာ။ အခ်ိန္ေတြ တေရြ႕ေရြ႕ကုန္လာသျဖင့္ သူ ဂဏာမၿငိမ္ျဖစ္လာသည္။ ခ်မ္းသာျခင္း၏ လက္တကမ္းထိ ေရာက္ၿပီးမွ သူလက္လႊတ္ရေတာ့မည္ ထင္သည္။ ဧည့္ခန္းတြင္ ေခါက္တုန္႔ ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သူ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုစဥ္းစားလိုက္မိ၏။ ထိုအခါ သူ႔ရင္တစ္ခုလံုး ဟိုက္ခနဲျဖစ္ၿပီး ေအးသြားသည္။ လက္ဖ်ားမ်ားပင္ ခ်က္ခ်င္း ေအးစက္လာကာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး တုန္ယင္လာ၏။

ထို႔ေနာက္ အိမ္ဖုန္းရိွရာကုိ အေျပးအလႊား သြားမိသည္။ ျမန္မာျပည္မွ သူ႔အိမ္ဖုန္းနံပါတ္ကို ႏွိပ္ေနရင္း အခ်ိန္မွီပါ့မလား ဟု သူ႔ေခါင္းထဲမွာ တရံမလပ္ ေတြးေနမိသည္။ ဖုန္းလိုင္းမ်ားက ခ်က္ခ်င္းမဝင္။ အထပ္ထပ္ေခၚဆိုေနရင္း သူ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိ၏။ ၄ ႀကိမ္ေျမာက္လား ၅ ႀကိမ္ ေျမာက္လားဟု သူ သတိမထားနိင္သည့္ အႀကိမ္မွာ ဖုန္းလိုင္းဝင္သြားသည္။

“ဟယ္လို..”

တစ္ဘက္မွ ဖုန္းလာကိုင္သူသည္ သူ႔အစ္မ ျဖစ္ေနသည္။

“ မမ.. ကြ်န္ေတာ္ပါ ကိုကိုရိွေနလား ျမန္ျမန္ေခၚေပး”
“ ေမာင္ေလးလား... နင္ေနေကာင္းလား”
“ အဲဒါေတြ ေနာက္မွ ေျပာ.. ကိုကို႔ ကိုျမန္ျမန္ေခၚလိုက္”
“ေအး.. ေအးး”

ထို႔ေနာက္ လွမ္းေခၚသံမ်ား ၾကားလိုက္ရသည္။ ခဏၾကာၿပီးေနာက္

“ဟဲ..လို ညီညီ.. ေျပာ... ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ညီေျပာတာ ေသခ်ာနားေထာင္... ၾကားရလား”
“ ေအး ၾကားရတယ္ကြ.. ေျပာေလ ”
“ နံပါတ္ေတြ ေရာင္းၿပီးၿပီလား ”
“မင္းကလည္း အေစာႀကီး ရိွေသးတာ ဘယ္လို ေရာင္းရအံုးမလဲ”
“ ေတာ္ေသးတယ္.. ဒါဆိုရင္ ဒီေန႔ မကိုင္နဲ႔ေတာ့ အကုန္ ပိတ္ထားလိုက္”
“ ဘာျဖစ္လို႔တုန္း စီမံခ်က္ ရိွလို႔လား”
“ အာာ... မဟုတ္ဘူး.. ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ ပိတ္ထားလိုက္ကြာ အေရးႀကီးတယ္။ ေနာက္မွရွင္းျပမယ္။
ငါအလုပ္ ေနာက္က်ေနလို႔ ”
“ ေအး..ေအး ၿပီးတာပဲ ”

ဖုန္းခြက္ကို ခ်ၿပီးေနာက္ သူသက္ျပင္းေမာႀကီး ခ်လိုက္မိသည္။ ေတာ္ေသးတယ္ အခ်ိန္မွီေသးလို႔...။
မဟုတ္လွ်င္ သူ႔ ပိုက္ဆံေလးေတြ ပါသြားနိင္သည္။ ဘဝတူ တျခားသူေတြထံမွ ေငြကို ရယူဖို႔သာ ေတြးေနမိသျဖင့္ ကိုယ့္ေငြပါသြားနိင္တာကို ေစာေစာကသတိမရမိ။ အခ်ိန္မွီသတိရတာ ကံေကာင္းသည္။ အနည္းငယ္ ေနာက္က်ေနသည့္ အလုပ္ကို သြားဖို႔ ျပင္ဆင္ေနရင္း သူစိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာျဖင့္ ေလတစ္ခ်က္ ခြ်န္လိုက္ မိသည္။ အိပ္မက္ထဲက ကုဒ္နံပါတ္ကို မေဖာ္နိင္ေသာ္လည္း သူႏွင့္သူ႔အကို ႏွစ္ေယာက္စပ္တူ လုပ္ၾကေသာ လုပ္ငန္းအတြက္ အခုေတာ့ သူစိတ္ခ်ရၿပီ မဟုတ္လား။ သူ႔ထံမွ ေငြတံခါးကို လာဖြင့္မည့္ ေသာ့တံမ်ားကို သူ ကာကြယ္လိုက္နိင္ၿပီေလ။

Saturday, January 29, 2011

ဥာဏ္မ်ားတဲ့ ဘႀကီးျမစ္

ကိုယ့္လူတို႔ကို က်ေနာ့္ဘႀကီး အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ က်ေနာ္ျဖင့္ ဘႀကီးအေၾကာင္းေတြးမိတိုင္း ျပံဳးေစ့ေစ့ျဖစ္ရတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္တင္မဟုတ္ပါဘူး ဘႀကီးအေၾကာင္း ၾကားရတဲ့သူတိုင္း သေဘာေတြက်ၿပီး ေလးစားသြားၾကတာခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘႀကီးရဲ႕ အေၾကာင္းျပန္ေျပာတိုင္း မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္ၾကတဲ့ လူတစ္စုေတာ့ ရိွတယ္ဗ်။ ကိုယ့္လူတို႔ကေတာ့ အဲဒီလူတစ္စုက ဘႀကီးရဲ႕ ရန္သူေတြလို႔ထင္ၾကမွာပဲ။ အဲဒီလိုထင္ရင္ေတာ့ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲၿပီခင္ဗ်။ အဲဒီလူတစ္စုဆိုတာ က်ေနာ့္ရဲ႕ အကိုေတြ အစ္မေတြပါပဲ။ က်ေနာ့္ အကိုေတြ အစ္မေတြဆိုမွေတာ့ ဘႀကီးရဲ႕ တူ ၊ တူမ အရင္းႀကီးေတြေပါ့ဗ်ာ။ ျဖစ္ပံုကဒီလိုခင္ဗ်။

က်ေနာ္တို႔မွာ အေဖ့ရဲ႕အစ္ကိုတစ္ေယာက္ရိွတယ္။ သူနာမည္က ကိုျမစ္တဲ့ အသက္ႀကီးလာေတာ့ ဦးျမစ္၊ ဘႀကီးျမစ္ လို႔ ပါတ္ဝန္းက်င္က ေခၚၾကေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြကေတာ့ ဘႀကီးလို႔ပဲ ေခၚၾကတာပါပဲ။ ဘႀကီးက တစ္ကိုယ္တည္း လူပ်ဳိႀကီးခင္ဗ်။ က်ေနာ္တို႔ မိဘႏွစ္ပါးလံုး ဆံုးပါးသြားေတာ့ ဘႀကီးက က်ေနာ္တို႔နဲ႔လာေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ သ႔ူအသက္က ၆၀ ေက်ာ္ၿပီ။ ဘႀကီး က်ေနာ္တို႔အိမ္ ေရာက္ေတာ့ ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ အငယ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္အသက္က ၁၃ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရိွအံုးမယ္။

ဘႀကီးက လူေပလူေတႀကီးဗ်။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ေနမွသာ အတည္တက် အိမ္နဲ႔ယာနဲ႔ ေနျဖစ္ေပမယ့္ သူငယ္စဥ္က နိင္ငံအႏွံ႔ေလွ်ာက္သြားေနတာတဲ့၊ ၁၂ပြဲေစ်းသည္ေတြနဲ႔ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ လိုက္သြားရင္းကေန ဇာတ္အဖြဲ႔နဲ႔ခင္ၿပီး ဇာတ္အဖြဲ႔ထဲ ေရာက္ရင္ေရာက္သြားျပန္ေရာ။ ဇာတ္ထဲမွာ ေနရင္းကေန အေဖာ္အေပါင္းေကာင္းရင္ ေရႊတူးတဲ့ေနရာ ေရာက္ခ်င္ေရာက္သြားျပန္တာတဲ့။ လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ ေပ်ာ္သလိုေနတဲ့ ဘႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ အသက္အရြယ္ရလာတာရယ္ က်ေနာ္တို႔ မိဘေတြ မရိွေတာ့တာ ရယ္ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ လာေနတာနဲ႔တူပါရဲ႕။

က်ေနာ္တို႔အိမ္ကို ဘႀကီးေရာက္ၿပီး တစ္ပါတ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုငယ္ကို ၿမိဳ႕ထဲေခၚသြားတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္ေတာ့ သူ႔ေဘးလြယ္အိတ္ထဲက ကတၱီပါအိတ္ရံႈ႕ေလးကို ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီ အိတ္ရံႈ႕ေလးထဲကေန လက္စြပ္တစ္ကြင္းကို ထုတ္ၿပီး ေရႊဆိုင္မွာေရာင္းလိုက္တယ္။ အဲဒီလက္စြပ္ မေရာင္းခင္ အိတ္ရံႈ႕ထဲက တျခားလက္စြပ္ေတြ ဆြဲႀကိဳးေတြ ထုတ္ၾကည့္ၿပီးမွ စိတ္ႀကိဳက္တစ္ကြင္းကိုပဲ ေရာင္းလိုက္တဲ့ ပံုစံခင္ဗ်။ လက္စြပ္ေရာင္းၿပီးေတာ့ ဘဲကင္ တစ္ေကာင္ဝယ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ကို ျပန္လာၾကတယ္။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမ ၆ ေယာက္လံုးကို ဧည့္ခန္းကို လာခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခုနက လက္စြပ္ေရာင္းလို႔ ရလာတဲ့ ေငြေတြကို ေမာင္ႏွမ ၆ ေယာက္ကို ခြဲေဝေပးတယ္။ မင္းတို႔ကို ဘႀကီးမုန္႔ဖိုးေပးတာလို႔ပဲ ေျပာတယ္ဗ်။ ဒီေငြေတြ ဘယ္ကရလာတာကိုေတာ့ ထုတ္မေျပာဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဘႀကီးအခန္းထဲလည္း ဝင္ေရာ အကိုအမေတြက က်ေနာ္နဲ႔ ကိုငယ္ကို ဝိုင္းေမးၾကေတာ့တာပဲ။ ဒီေန႔ဘႀကီးနဲ႔ ဘယ္သြားတာလဲ၊ ဘာဝယ္ေပးလဲနဲ႔ စံုေနေအာင္ကို ေမးၾကတာပဲ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကလည္း ဘႀကီး လက္စြပ္ေရာင္းတာေတြ အိတ္ရံႈ႕ထဲက တခုၿပီးတခုထုတ္ၾကည့္ၿပီးမွ လက္စြပ္ကို ေရြးၿပီး ေရာင္းလိုက္တာေတြကို အားပါးတရ ေဖာက္သည္ခ်ေတာ့တာပဲ။

အခုလို အသက္ႀကီးမွ ေတြးမိတာက အဲဒီလို ျပန္ေျပာေစခ်င္လို႔ က်ေနာ္တို႔လို ႏႈတ္မလံုတဲ့ ကေလးေတြကို အေဖာ္ ေခၚသြားမွန္း သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဘယ္သိပါ့မလဲ။ က်ေနာ္မသိသလို က်ေနာ့္အကိုေတြနဲ႔ အမေတြလည္း သိပံုမေပၚပါဘူး။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အိမ္မွာ တီးတိုး တီးတိုးနဲ႔ က်ိတ္ေျပာတာေတြ ရိွလာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က ကေလးဆိုေတာ့ ဟိုစပ္စပ္ဒီစပ္စပ္ လိုက္နားေထာင္ရင္းနဲ႔ သူတို႔ေျပာတာေတြ တစြန္းတစ ၾကားရတာေပါ့။

ပစၥည္းေတြက မနဲဘူးဟဲ့ ဆိုၿပီး အမအႀကီးဆံုးက ေျပာေတာ့ အစ္မလတ္က ေအးေလ ငါေခ်ာင္းၾကည့္တာ ေတြ႔သြားလို႔ အထုတ္ထဲ ခ်က္ခ်င္းျပန္ထည့္လိုက္တာဟ ဆိုၿပီး တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ႔ ေျပာေနၾကသလို က်ေနာ့္ အကိုေတြကလည္း ဘႀကီးအခန္းဝနားမွာ ေဝ့လည္လည္လုပ္ၿပီး အခန္းထဲ ေခ်ာင္းေခ်ာင္းၾကည့္ၾကတယ္ဗ်။

အဲဒီေနာက္ပိုင္းကစၿပီး က်ေနာ္တို႔အိမ္မွာ ကတၱီပါအိတ္ရံႈ႕ေလးက ေဟာ့အျဖစ္ဆံုး သတင္းျဖစ္သြား ေတာ့တာပဲ။ ဘႀကီးကိုလည္း တစ္အိမ္လံုး ဂရုစိုက္လိုက္တာမ်ား ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္တိုက္တဲ့အစ္မနဲ႔ ႏြားႏို႔က်ဳိေပးတဲ့ အစ္ကိုလည္း သူ႕ေကာ္ဖီ နဲ႔ ငါ့ႏြားႏို႔ ဘယ္ဟာ က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီညြတ္တယ္ဆိုၿပီး ျငင္းၾကခုန္ၾက၊ မိုးေလးနဲနဲေအးတာနဲ႔ ဘႀကီးေရခ်ဳိးဖို႔ ေရေႏြးအိုး တည္ေပးတဲ့သူနဲ႔ ဘႀကီးဘာစားခ်င္လဲဆိုၿပီး အျမဲေမးတဲ့သူနဲ႔ အျပင္က ျပန္လာရင္ ဘႀကီးအတြက္ မုန္႔ဝယ္လာေပးတဲ့သူနဲ႔ ဝိုင္းဂရုစိုက္လိုက္ၾကတာမ်ား ေျပာမဆံုးေပါင္ပဲ။ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲ ဝယ္လာေပးတဲ့ အမလတ္ေတာင္ ဘႀကီးကိုေသြးတိုးေအာင္ လုပ္တာလားဆိုၿပီး ဝိုင္းဆူတာ ခံလိုက္ရေသးတယ္။

ဘႀကီးနဲ႔ အျမဲအတူတူရိွတဲ့ က်ေနာ့္ကိုလည္း အိတ္ရံႈ႕ထဲမွာ ပစၥည္းေတာ္ေတာ္မ်ားလား၊ အထဲမွာ ဘာေတြေတြ႔လဲ ဆိုၿပီး တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ အျပင္ေခၚထုတ္ၿပီး ေမးၾကတာ။ ဘႀကီးကလည္း ဘႀကီးပဲဗ် က်ေနာ္ကို သူငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြ ေျပာရင္းကေန ေနအံုးငါ့ပစၥည္းေတြ ရိွေသးရဲ႕လားဆိုၿပီး သူ႔ဘီဒိုကို ေသာ့ဖြင့္ၿပီး အိတ္ရံႈ႕ေလးကို ဖြင့္ၾကည့္လားၾကည့္ရဲ႕နဲ႔၊ မလံုတလံု လုပ္မွ လူပိုစိတ္ဝင္စားမွာကို သေဘာေပါက္တဲ့ ဘႀကီးက သူ႔အိတ္ရံႈ႕ေလးထဲမွာ ရတနာေတြ ရိွတာကို ပါးပါးေလးနဲ႔ အားလံုးသိေအာင္ လုပ္သြားမွန္း အသက္ႀကီးမွ သိတာပဲ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ သူအိတ္ရံႈ႕ေလးကို မသိမသာဖြင့္ျပတာေတြကို က်ေနာ္ ေဖာက္သည္ခ်တာနဲ႔ အိမ္ကလူေတြ အကုန္သိတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ အိတ္ရံႈ႕ေလး တန္ခိုးနဲ႔ ဘႀကီးလည္း အေနအစား ဇိမ္ကိုက်လို႔။

က်ေနာ္တို႔အိမ္ ဘႀကီးေရာက္ၿပီး တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနေတာ့ အိတ္ရံႈ႕ထဲက ဆြဲႀကိဳးခပ္ေသးေသး တစ္ကံုးထုတ္လာၿပီး အစ္မအႀကီးဆံုးကို သြားေရာင္းခိုင္းတယ္။ ရလာတဲ့ေငြလည္း က်ေနာ္တို႔ေမာင္ႏွမ ၆ ေယာက္လံုးကို ခြဲေပးတာပါပဲ။ ခက္တာက ဘႀကီးက သူ႔အိတ္ရံႈ႕ေလး အေၾကာင္းကို စကားအစကိုမခံတာဗ်။ အစ္မေတြကလည္း ေသြးတိုးစမ္းတယ္ေလ။ ထမင္းစားရင္းနဲ႔ ဘႀကီးအေရွ႕မွာ အခ်င္းခ်င္း အတိုင္အေဖာက္ ညီညီနဲ႔ ေျပာၾကတယ္။ မနက္ျဖန္အလႉက မသြားလို႔ကလည္း မေကာင္း သြားဖို႔ကလည္း လက္ဝတ္လက္စားက မရိွနဲ႔ ငါေတာ့ စိတ္ညစ္တာပါပဲဟယ္ ဆိုၿပီး ညည္းျပလည္း ဘႀကီးက မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ထမင္းသာ ငံု႔စားေနတာပဲ။

ဘႀကီးစိတ္ကြက္မွာစိုးလို႔ ဇြတ္လည္းမေျပာရဲဘူး။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း ကတၱီပါအိတ္ရံႈ႕ေလးကို မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေပးၾကတယ္။ သေဘာကေတာ့ ဘႀကီးမွာ ဘာရတနာပဲ ရိွရိွမရိွရိွ တူ၊တူမေတြက တကယ္ခ်စ္တာပါဆိုတဲ့ စတိုင္ဖမ္းထားၾကတာဗ်။ ဒါေတြကလည္း အခုလို အသက္ႀကီးလာမွ လူေတြရဲ႕ သေဘာမေနာကို သိလာၿပီး အဲဒီတုန္းက အထာေတြကို သေဘာေပါက္မိတာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္သက္လံုး ေပေပေတေတေနတုန္းက မဖ်ားမနာတဲ့ ဘႀကီးခင္ဗ်ာ က်ေနာ္တို႔အိမ္မွာ ဇိမ္နဲ႔ေနမွပဲ ၃ႏွစ္ေျမာက္မွာ ေသသြားတယ္။

ဘႀကီးေသေတာ့ က်ေနာ့္အသက္က ၁၆ႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မယ္။ ေသတာကေတာ့ ဥေဏွာက္ေသြးေၾကာ ျပတ္တယ္လို႔ေတာ့ ေျပာတာပဲ။ မနက္စာ ထြက္မစားလို႔ ဝင္ၾကည့္ေတာ့ အိပ္ယာထဲမွာ ဘႀကီးက ေသေနၿပီ။ ဘႀကီးေသၿပီလည္း ၾကားေရာ ဘႀကီးအေလာင္းကို ေဘးနားထားၿပီး သူ႔ဘီဒိုေသာ့ကို အသဲအသန္ ရွာၾကေတာ့တာပဲ။ က်န္တဲ့သူေတြကလည္း ေဘးကေန ညီညီမွ်မွ်ေနာ္ မတရားမလုပ္ၾကနဲ႔ ဆိုၿပီး ဝင္ဝင္ေျပာတယ္။

ေသာ့လည္းေတြ႔ေရာ အစ္မအႀကီးဆံုးက ျဖတ္ခနဲ ဆြဲယူၿပီး အခုမၾကည့္နဲ႔အံုး ဘႀကီးအေလာင္း ေျမက်ၿပီးမွ ခြဲေဝမယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ အကိုလတ္က ဒါဆိုေသာ့သူသိမ္းထားမယ္တဲ့ ဝင္ေျပာတယ္။ ငါအႀကီးဆံုး ငါပဲသိမ္းမယ္ဆိုၿပီး အစ္မက ထပ္ေျပာေတာ့ ဒါဆို အခန္းတံခါးကို ေသာ့ခတ္ၿပီး သူသိမ္းထားမယ္တဲ့ အကိုလတ္က ျပန္ေျပာတယ္။ က်န္တဲ့သူေတြကလည္း အဲဒါေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး ဝိုင္းေထာက္ခံၾကတာနဲ႔ အစ္မႀကီးက ဘီဒိုေသာ့သိမ္းၿပီး အကိုလတ္က အခန္းေသာ့ သိမ္းထားတယ္။ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ အကိုငယ္က ခပ္တိုးတိုး တိုင္ပင္တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို သတိထားၾကည့္ထားတဲ့။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ဘႀကီးနာေရး ေဝယ်ာဝစၥေတြလုပ္ရင္း သူတို႔ကိုလည္း အကဲခတ္ရတာေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ ဘႀကီးအေလာင္းေျမက်ၿပီး ညေနမွာပဲ ေမာင္ႏွမ ၆ ေယာက္လံုး ဘႀကီးအခန္းထဲမွာ စုမိၾကတယ္။ အခန္းတံခါးကို ပိတ္လိုက္ၿပီး ဘီဒိုဖြင့္ဖို႔ျပင္ၾကတယ္။ ဒီေလာက္ေရးျပထားရင္ ဒီကတၱီပါအိတ္ရံႈ႕မွာ လွည့္ကြက္တစ္ခုခုရိွေနမယ္ဆိုတာ ကုိယ့္လူတို႔ သေဘာေပါက္ေနပါၿပီ။ အမွန္ပဲဗ်။ အဲဒီအိတ္ရံႈ႕မွာ လွည့္ကြက္ရိွေနတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၿပီးေအာင္ေတာ့ဖတ္ဗ်ာ။ ကိုယ့္လူတို႔ထဲမွာ လူပ်ဳိ အပ်ဳိ ႀကီးဘဝနဲ႔ တူ၊ တူမေတြနဲ႔ ဘဝေနဝင္ခ်ိန္ကို ျဖတ္သန္းရမယ့္သူ ပါလာခဲ့ရင္ ဘႀကီးရဲ႕ အကြက္ေလး အသံုးဝင္လို ဝင္ျငားေပါ့။

ဆက္ရရင္ အမႀကီးက ဦးေဆာင္ၿပီး ဘီဒိုဖြင့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘီဒိုအေပၚဆံုးအထပ္က ေသတၱာ အေသးေလးကို ဆြဲထုတ္တယ္ခင္ဗ်။ အဲဒီေသတၱာထဲမွာ ကတၱီပါအိတ္ရံႈ႕ကို ထည့္သိမ္းထားတာေလ။ အဲဒါနဲ႔ ေသတၱာကို ေမာင္ႏွမ ၆ ေယာက္အလယ္မွာ ခ်ၿပီး အမႀကီးက ဖြင့္လိုက္တယ္။ အဲဒီေသတၱာထဲမွာ အားလံုးေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ကတၱီပါ အိတ္ရံႈ႕ေလးရိွေနတယ္။ ကတၱီပါအိတ္ရံႈ႕ေလးကို ဆြဲယူလိုက္တဲ့ အစ္မရဲ႕ လက္က တုန္ေနတာ က်ေနာ္အခုထိ မ်က္စိထဲက မထြက္ေသးဘူး။ သူက လက္တုန္ေနသလို က်ေနာ္တို႔အားလံုးလည္း ကိုယ္စီကိုယ္စီ ရင္တုန္ေနၾကတာပါပဲေလ။ အိတ္ေလးကို ဟၿပီး သြန္ခ်လိုက္ေတာ့ အထဲကေန ဆြဲႀကိဳးေတြ လက္စြပ္ေတြ အစိမ္းေရာင္ အနီေရာင္ေက်ာက္အေသးေလးေတြ ထြက္လာတယ္။

အဓိကပစၥည္းတစ္ခုလည္း ထြက္က်လာတယ္။ အဲဒါက စာရြက္ေခါက္ေလးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္အပါအဝင္ ဘယ္သူမွ စာရြက္ေခါက္ကို ဂရုမစိုက္နိင္ပါဘူး။ ရတနာေတြကိုပဲ မ်က္ေတာင္မခတ္ ေငးေနမိၾကတယ္။ တခုစီကိုင္ၾကည့္ၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း ကိုင္ၾကည့္တာပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ အကိုငယ္က စာရြက္ကို ဆြဲယူၿပီး ဖြင့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အားလံုးၾကားေအာင္ ဖတ္ျပတယ္။ အဲဒီစာလည္း ဆံုးေရာ အကိုေတြ အမေတြြဆိုတာ ေဒါသေတြ ထြက္လိုက္ၾကတာမ်ား အံတႀကိတ္ႀကိတ္နဲ႔ ျဖစ္ကုန္ၿပီး အခန္းထဲက ထြက္သြားၾကေတာ့တာပဲ။ ပစ္ခ်ထားခဲ့တဲ့ အဲဒီစာကို က်ေနာ္ သိမ္းထားလို႔ အခုထိရိွေသးတယ္။ အထဲမွာ ေရးထားတာက ဒီလိုခင္ဗ်။

ဘႀကီးကို သိပ္ခ်စ္ၾကတဲ့ တူ၊တူမႀကီးတို႔ေရ...

ဒီစာဖတ္ေနခ်ိန္မွာ ဘႀကီးလူ႔ေလာကမွာ မရိွနိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဘႀကီးမေသခင္မွာ ဂရုတစိုက္နဲ႔ ေကြ်းေမြးျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တာအတြက္ ဘႀကီးသိပ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ တူ၊တူမႀကီးတို႔လည္း ကုသိုလ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရမွာေသခ်ာပါတယ္။ တစ္ကိုယ္တည္း လူပ်ဳိႀကီးျဖစ္တဲ့ ဘႀကီးအတြက္ အိုကံေကာင္းဖို႔ဆိုတာ ဥာဏ္ကူမွ ရမွာကို သိလို႔ ဘႀကီးပိုင္ဆိုင္သမွ်ေတြကို ေရာင္းခ်ၿပီး အေပါင္ဆံုး လက္စြပ္တကြင္းနဲ႔ ဆြဲႀကိဳးတကံုး ဝယ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီပစၥည္းေတြလည္း ဘႀကီး ျပန္ေရာင္းခ်ၿပီး တူ တူမႀကီးတို႔ကို ခြဲေဝေပးခဲ့တာ အားလံုးအသိပါ။ ဒီထဲမွာ က်န္ေနေသးတဲ့ ပစၥည္းေတြက အစစ္ေတြမဟုတ္ပါဘူးကြယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္မိဘအမွတ္နဲ႔ ေကြ်းေမြးျပဳစုခဲ့တယ္မွတ္ၿပီး သာဓုေခၚရစ္ၾကပါ။ တူ တူမႀကီးတို႔လည္း အိုကံေကာင္းပါေစကြယ္။

မင္းတို႔တေတြသိပ္ခ်စ္တဲ့ ဘႀကီးျမစ္

တဲ့ေလ။ ကဲ.. ဘယ္ေလာက္ပိုင္လိုက္တဲ့ ဘႀကီးလဲဗ်ာ။ အစစ္ ႏွစ္ခုကို ရင္းၿပီး ဇိမ္က်က်ေနသြားတာမ်ား ၾကားရသူတိုင္း သေဘာေတြက်လို႔ အဲ..က်ေနာ့္ အမေတြ အကိုေတြေတာ့ မပါဘူးေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း သေဘာက်တာပါပဲ။ ဘႀကီးကို က်ေနာ္က ဘာမွ ဝယ္မေကြ်းလိုက္ရဘူးေလ၊ ကပ္ၿပီးေတာ့ေတာင္ စားလိုက္ရေသးလို႔ ဘႀကီးကို သေဘာက်တဲ့သူေတြထဲမွာ က်ေနာ္လည္း ပါတာေပါ့။ အကိုလတ္ကေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ပန္းထိမ္ဆရာဆီမွာ အဲဒီရတနာအတုေတြကို တကယ့္အတုဟုတ္မဟုတ္ သြားစစ္ လိုက္ေသးတယ္။ သိပ္သစၥာရိွတဲ့ ဘႀကီးပါဗ်ာ။ အတုဆိုမွ အကုန္အတုေတြခ်ည္းပဲ။

ကဲ...ဘႀကီးအေၾကာင္းၾကားၿပီးေတာ့ ကိုယ့္လူေရာ သေဘာမက်သြားဘူးလား။

Tuesday, January 25, 2011

အေက်ာ္အခြဇယား (၂)

တစ္ေန႔ေသာ ညေနခင္းတြင္ သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္တြင္စုမိၾကေလသည္။ ထိုသူေလးေယာက္မွာ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေပါင္းလာခဲ့ၾကေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္သည့္ ဆူးေလဖိုးသူ၊ ေဗထိရဲႀကီး၊ လက္ခုပ္မင္းသူႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္သည္။ ယခင္ကေတာ႔ တုတ္ႀကီးငျဖိဳးအပါအဝင္ သူငယ္ခ်င္း ငါးေယာက္ရွိခဲ့ေသာ္လည္း တုတ္ႀကီးငၿဖိဳးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ကို တစ္ပတ္ရိုက္ကာ လူလည္က်ၿပီး ေရွာင္ေျပးေနသျဖင့္ ယခုအခါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေလးေယာက္တည္းသာ က်န္ေတာ့သည္။

ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္တာေၾကာင့္ တုတ္ႀကီးငၿဖိဳးအေနျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ထဲကို တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ျပန္ဝင္လာ ႏိုင္ေသာ္လည္း ယခုေလာေလာဆယ္ တြင္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေသးေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ယခုေလာေလာဆယ္ တုတ္ႀကီးလက္ထဲတြင္ ေငြစေၾကးစမ်ား ရႊင္ေနေသးေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထံ လာဖို႔ စိတ္ကူးမည္ မဟုတ္သလို ကၽြန္ေတာ္တို႔မွလည္း ေလာေလာလတ္လတ္ အေက်ာ္အခြခံထားရသျဖင္႔ နာက်ည္းခ်က္ေၾကာင့္ တုတ္ႀကီးအေပၚ မေက်ႏိုင္ေသးေပ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေလးေယာက္ ေရာက္တတ္ရာရာ စကားေျပာရင္း တုတ္ႀကီးအေၾကာင္းကို စကား စမိသြားသည္။ လက္ခုပ္မင္းသူမွ

“တုတ္ႀကီးအေၾကာင္း မင္းတို႔ၾကားၿပီးၿပီလား”

ဟုေမးလိုက္သျဖင့္ ေဗထိရဲႀကီးမွ

“ တုတ္ႀကီးဘာျဖစ္လို႔လဲ.. ”

ကၽြန္ေတာ္မွ စိတ္နာထားေသာအခံျဖင္႔
“ဘာလဲ ကားတိုက္ခံရျပန္ၿပီလား” ဟု ရြဲ႕ၿပီးေမးလိုက္သည္။ မင္းသူမွရယ္က်ဲက်ဲျဖင့္ ျပန္ေျဖသည္။

“ မင္းတို႔ ပို႔တဲ့ ေမတၱာေၾကာင့္နဲ႔တူတယ္ တုတ္ႀကီး ေငြရႊင္ေနတယ္ေလ ”
“ ဟုတ္လား..ဒီေကာင္ ဘာဂြင္ေတြ မိထားလို႔လဲ”

“ ဖဲႏိုင္တာတဲ့ဗ်ာ.. တစ္ဝိုင္းလံုးကို သိမ္းသြားတယ္ဆိုပဲ ”

“ ဘယ္သူေတြနဲ႔ ရိုက္တာလဲ ”

“ ဘိုတိုးတို႔၊ ျပားႀကီးတို႔၊ စမ္းယုတို႔နဲ႔ ရွမ္းကိုးမီး ရိုက္တာတဲ့ေလ.. ဒီေကာင္ ဝိုင္းလံုးကၽြတ္ သိမ္းသြားတယ္လို႔ၾကားတယ္”

“ ငါတို႕ အစ္မသားတုတ္ႀကီး ... ေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းေနတယ္ .. ငါတို႔မွာေတာ့ ငတ္လို႔ျပတ္လို႔”

“ ေအးေလ.. ဒီေကာင္ ငါတို႔ေငြေတြနဲ႔ ပြားေနတာ”

လက္ခုပ္မင္းသူမွ..
“ တုတ္ႀကီး ဒီရက္ပိုင္း လွ်ံေနတယ္ကြ.. ဒီေကာင့္ဆီက ေငြေတြ ျပန္ရေအာင္ အၾကံထုတ္ၾကစမ္းပါကြာ”

ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္မွ
“ အၾကံကေတာ့ ထုတ္တာပဲကြ.. ခက္တာက ငါတို႔အကြက္ေတြကို ဒီေကာင္က ႀကိဳသိေနေတာ့ လွည့္စားလို႔ မရဘူးျဖစ္ေနတယ္.. ” ဟုေျပာလိုက္သည္။ထိုအခါ ဆူးေလဖိုးသူမွ

“ ေအးေလ.. ငါ့ညီမဝမ္းကြဲ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ မွ်ားတာေတာင္မွ ဒီေကာင္ရေအာင္ေရွာင္ထြက္သြားတယ္..”

“ေအးကြာ.. အဲဒီတုန္းက ငါေတာ့ခြင္မိၿပီထင္ထားတာ”

“သူခံရမွာက်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္တဲ့ေကာင္ ”

ဟုတ္သည္။.. ဒီေကာင္က သူျပန္ခံရမွာေတာ့ ေၾကာက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဝစုမ်ားကို သူတစ္ပတ္ရိုက္ၿပီး ၁၀ရက္ခန္႔အၾကာတြင္ ဖိုးသူညီမဝမ္းကြဲ၏ သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလးကို အကူအညီေတာင္းကာ တုတ္ႀကီးကို မွ်ားရန္ ၾကံစည္ခဲ့ဖူး၏။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို တုတ္ႀကီးက ထိုေကာင္မေလးကို တစ္ေနရာရာ ေခၚသြားခ်ိန္ ႀကိဳတင္ စီစဥ္ထားသည့္ အစ္ကုိတစ္ေယာက္က ဒါသူ႔ဇနီးဟုဆိုၿပီး တုတ္ႀကီးထံမွ ေငြညွစ္ရန္စီစဥ္ထားေသာ္လည္း တုတ္ႀကီးမွ ထိုေကာင္မေလးကို ျပံဳးျပၿပီးေရွာင္ထြက္သြားတာေၾကာင့္ ထိုအစီအစဥ္ ပ်က္သြားခဲ့ဖူးသည္။ထိုမွ်အထိ တုတ္ႀကီးက သတိေကာင္းလြန္းသည္။

ထို႔ေနာက္ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္တတ္ရာရာမ်ားေျပာၿပီး လူစုခြဲလိုက္ၾက၏။ ထိုညတြင္ေတာ့ တုတ္ႀကီးကို အပီႏွက္ရန္ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားခန္း ဝင္ေနသည္။ လူတစ္ေယာက္၏ အားနည္းခ်က္ကို အရအမိခ်ဳပ္ကိုင္ရန္မွာ ထိုသူ၏စရုိက္ ဝါသနာတို႔မွ ထိုးေဖာက္ရတာ အလြယ္ဆံုး မဟုတ္လား။ ထို႔ေၾကာင့္ တုတ္ႀကီး၏ ဝါသနာႏွင္႔ စရိုက္ကို အျပင္းအထန္ေတြးေနမိသည္။ မိန္းခေလးမ်ားႏွင့္ မွ်ားလွ်င္လည္း မိမည္မထင္။ ရိုက္လုလို႕ကလည္း မျဖစ္။

ထိုသို႔ စဥ္းစားရင္းျဖင္႔ တုတ္ႀကီး၏ ဝါသနာတစ္ခုကို သတိရသြားသည္။ ထိုဝါသနာမွာ ဖဲရိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ တုတ္ႀကီးသည္ဖဲရိုက္ရတာ အလြန္ဝါသနာပါသည္။ထို႔ေၾကာင့္ တုတ္ႀကီး၏ ဝါသနာျဖစ္ေသာ ဖဲရိုက္ျခင္းႏွင့္ မွ်ားမွျဖစ္မွာကို ေတြးမိသည္။ ထိုသို႔ေတြးမိသျဖင့္ ဒီေကာင့္ကိုဖဲဝိုင္းကေန မည္သို႔တစ္ပတ္ရိုက္ရမလဲဆိုသည္ကို ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္မ်ား ထုတ္ေနမိသည္။ ဖဲရိုက္ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ ပိုေသြးေအးေသာ ပိုတြက္တတ္ေသာ ပိုကၽြမ္းက်င္ေသာ တုတ္ႀကီးကို ေတာ္ရံုျဖင့္ လွည့္စား၍ ရႏိုင္ဖို႔ရန္ မလြယ္ကူေသာေၾကာင့္ ေသခ်ာေပါက္ အႏိုင္ရမည့္နည္းကိုသာ စဥ္းစားေနမိသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရွံဳးသြား၍မျဖစ္၊ ထိုသို႔ေတြးရင္းျဖင့္ တုတ္ႀကီးကို လွည့္စားႏုိင္မည့္နည္းတစ္ခုကို စဥ္းစားမိသြားသည္။ ထိုအၾကံအစည္ကို ေတြးမိသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ အသံထြက္ေအာင္ ရယ္လိုက္မိ၏။ ရိုးရွင္းလြန္းေသာ ထိုအကြက္တြင္ တုတ္ႀကီးအငိုက္မိသြားနိင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒီေကာင့္လက္ထဲ ေငြရႊင္ေနခ်ိန္ ခပ္သြက္သြက္ လႈပ္ရွားရမွာ ျဖစ္သည့္အတြက္ မနက္ျဖန္တြင္ စတင္လႈပ္ရွားရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္၏။ ေနာက္ေန႔မနက္တြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို စုစည္းလိုက္သည္။

“ တုတ္ႀကီးကို တစ္ပတ္ရိုက္ဖို႔ ငါအၾကံတခုရထားတယ္ကြ။ ငါတို႔ေငြေတြ ေသခ်ာေပါက္ ျပန္ရေစရမယ္”

ကၽြန္ေတာ့္ စကားေၾကာင့္ က်န္သည့္သူမ်ား စိတ္ဝင္တစားေရွ႕သို႔ တိုးလာၾက၏။ တုတ္ႀကီးကို အေက်ာ္အခြ လုပ္ရမည္ ဆိုတာေၾကာင့္ ပို၍ တက္ၾကြၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ရဲႀကီးမွ

“မင္းအစီအစဥ္က ဘယ္လုိလဲေျပာပါဦး”

“ငါ႔အၾကံအစည္က တုတ္ႀကီးကို ခ်ိန္းၿပီးဖဲရိုက္မယ္”

“ အမ္ ”

“အာ.. တုတ္ႀကီးက ဖဲရိုက္တာ ငါတို႔ထက္ ပိုကၽြမ္းတယ္ကြ မရွိမဲ့ရွိမဲ့ေလးေတြ ကုန္သြားဦးမယ္ကြာ။”

“ မရွံဳးေစရဘူးစိတ္ခ်။ ငါေသေသခ်ာခ်ာ အကြက္ခ်ထားၿပီးၿပီ”

“ဒါဆို အစီအစဥ္ေျပာျပကြာ”

“ ငါစီစဥ္ထားတာက ဒီလုိကြ.. မင္းသူနဲ႔ ရဲႀကီးက တုတ္ႀကီးအိမ္သြားၿပီး ဖဲရိုက္ဖို႔စိမ္ေခၚကြာ။ မခံခ်င္ေအာင္ေျပာေနာ္ သူနဲ႔ခ်ိန္းၿပီးတာနဲ႔ ငါတို႔အားလံုးဖဲဝိုင္းမွာ ေငြျပႏိုင္ဖို႔ ပိုက္ဆံရွာရမယ္”

“ အစီအစဥ္ အေသးစိတ္ေျပာေလကြာ၊ ဖဲဝိုင္းမွာ ငါတို႔က ဘယ္လိုရုပ္ရွင္ရိုက္ရမွာလဲ”

“ပံုမွန္ပဲေလကြာ ဖဲကိုသာအာရံုစိုက္ၿပီး ႏုိင္ေအာင္ရိုက္၊ ရွံဳးမွာ စိတ္မပူနဲ႔.. အေရးႀကီးတာက ငါတစ္ခုခု လႈပ္ရွားၿပီဆိုတာနဲ႔ မင္းတို႔အေနာက္ကေန သံေယာင္လိုက္ရမယ္..အဲဒါအဓိကပဲ ”

“ေအး ဒါဆိုလဲ ငါတို႔ အခုတုတ္ႀကီးအိမ္သြားမယ္ ” ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ မင္းသူမွ မတ္တပ္ထရပ္လုိက္သည္။

ကၽြန္ေတာ္မွ
“ သြားတာက ငါတို႔အားလံုး အတူတူသြားမယ္.. လမ္းထိပ္မွာ ငါနဲ႔ဖိုးသူေစာင့္ေနခဲ့မယ္ .. မင္းနဲ႔ရဲႀကီးက ဒီေကာင့္ကို ဖဲရိုက္ဖို႔ သြားခ်ိန္း.. ဖဲဝိုင္းျဖစ္မွ ငါတို႔ပိုက္ဆံျပန္ရမွာေနာ္.. ဒါေၾကာင့္ မရရေအာင္ ခ်ိန္း.. အေရးႀကီးဆံုးေျပာရမွာက သူ႔အခန္းမွာပဲ ဖဲရိုက္မယ္ဆိုတာကိုေျပာ”

ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ဖိုးသူ တုတ္ႀကီးအိမ္ လမ္းထိပ္က လၻက္ရည္ဆိုင္တြင္ ထိုင္ေစာင္႔ေနၾကသည္။ ၁၀မိနစ္ခန္႔ၾကာၿပီးေနာက္ မင္းသူႏွင့္ ရဲႀကီး ျပန္ထြက္လာၾက၏။ လွမ္းျမင္ႏိုင္ေသာ ေနရာေလာက္ကတည္းက လက္မေထာင္ျပတာေၾကာင့္ ခ်ိန္းပြဲျဖစ္ၿပီဆိုတာ သိလိုက္ရသည္။

“ေန႔လည္ ၂နာရီ ရိုက္ဖို႔ ခ်ိန္းထားခဲ့တယ္.. ဒီေကာင္က အင္တင္တင္နဲ႔ကြ.. သူ႔အိမ္မွာ ရိုက္မယ္ဆိုလို႔သာ လက္ခံလိုက္တာ .. တစ္ျခားေနရာမွာဆို ငါတို႔လိမ္မွာကို ေၾကာက္လို႔နဲ႔တူတယ္။”

ကၽြန္ေတာ္ထင္သလို ျဖစ္လာသျဖင့္ ျပံဳးလိုက္မိသည္။ရဲႀကီးမွ..

“ဒီေကာင္က ေသာက္ႀကီးေသာက္က်ယ္နဲ႔ကြ.. ေငြျပႏိုင္မွ ရိုက္မွာေနာ္တဲ့ ေျပာလိုက္ေသးတယ္။”

“ေအးပါကြာ.. ငါတို႔ေတြ အခုလူစုခြဲၿပီး ေငြမ်ားမ်ားရေအာင္ ေခ်းငွားေပါင္ႏွံၿပီး ရွာခဲ႔ၾက။ ေန႔လည္တစ္နာရီခြဲ ဒီဆိုင္မွာ ျပန္ဆံုမယ္” ဟု ေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူစုခြဲလိုက္ၾကသည္။

ထို႔ေနာက္ ကိုယ္စီကိုယ္စီ ေခ်းငွားေပါင္ႏွံကာ ေငြရွာေဖြၿပီးေနာက္ ေန႔လည္တစ္နာရီခြဲတြင္ ထိုလၻက္ရည္ဆိုင္၌ ျပန္ဆံုၾကသည္။ မိမိတို႔ ရွာေဖြလာၾကေသာ ေငြမ်ားကို ထုတ္ျပရင္း ဖိုးသူမွ..

“ မင္းဟာ ႏိုင္မွာေသခ်ာရဲ႕လားကြာ.. ရံႈးရင္ ငါတို႔ဒီျမိဳ႕က ထြက္ေျပးရမွာ”

“ေအး ဟုတ္တယ္ .. ငါလဲ မနည္းေတာင္းပန္ျပီး ေခ်းလာတာ ျပန္မေပးလို႔ မျဖစ္ဘူး”

“ေအးကြာ ေငြက ရွာရတာ လြယ္တာ မဟုတ္ဘူး မင္းေသခ်ာရင္ၿပီးတာဘဲ”

ဟု တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ စိုးရိမ္တၾကီးေျပာၾကသည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္မွ...

“ ေမာင္ပိုင္ပါကြာ စိတ္ခ်စမ္းပါ မရံႈးေစရဘူး ။ အေရးႀကီးတာက ငါတစ္ခုခု လႈပ္ရွားတာနဲ႔ အေနာက္က မင္းတို႔သံေယာင္လိုက္ၿပီး ဝိုင္းေျပာဖို႔ မေမ့နဲ႔ေနာ္ အဲဒါ အဓိကပဲ။ ”

စည္းဝါးကိုက္ၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလးေယာက္ တုတ္ႀကီးအိမ္ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ျမင္သျဖင့္ တုတ္ႀကီးမွ မခ်ိဳမခ်ဥ္ျပံဳးကာ

“ ငါ့သူငယ္ခ်င္းႀကီးေတြ ေပ်ာက္လွခ်ည္လား မေတြ႔တာၾကာေပါ့... ေနေကာင္းၾကရဲ႕လား”

“ က်န္းက်န္းမာမာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ပါပဲကြာ”

“ေအးေအး..ေကာင္းတယ္ ဒါထက္ငါအခုတေလာ ကံတက္ေနတာေနာ္. ေတာ္ၾကာ မင္းတို႔ ရႈံးသြားဦးမယ္”

“ မင္းဘာမွ အပိုေတြ မေျပာနဲ႔ ရိုက္စရာရွိတာရိုက္မယ္.. ”

“ကဲ ဒါဆို.. ဘာရိုက္ၾကမလဲ ”

“ေယာက္်ားပဲကြာ.. ရွမ္းကိုးမီး ရိုက္တာေပါ႔”

“ဒါဆိုလဲ လာကြာ အားလံုးျပင္ထားၿပီးၿပီ”

တုတ္ႀကီး၏ဧည့္ခန္းတြင္ ပုဆိုးတစ္ထည္ခင္းကာ ဖဲထုတ္အသစ္တစ္ထုပ္ အဆင္သင့္ခ်ထား၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၅ေယာက္ ၀ိုင္းထိုင္လိုက္ၾကၿပီး ပါလာေသာ ေငြမ်ားကိုအေရွ႕တြင္ ပံုကာ ခ်ထားလိုက္သည္။ တုတ္ႀကီးအေရွ႕ တြင္ေတာ႔ ေငြပံုႀကီးမွာ အထပ္လိုက္ႏွင့္ အမ်ားႀကီးျဖစ္သည္။ ထုိသည္မွာ တုတ္ႀကီး၏ အက်င့္တစ္ခုျဖစ္သည္။ ဖဲရိုက္တိုင္း ရွိသမွ် ေငြမ်ားကို အေရွ႕တြင္ ပံုထားေလ့ရွိသည္။ သူ႔အဆိုအရေတာ့ ကစားေဖာ္မ်ားမွာ ထိုေငြေတြကိုၾကည့္ၿပီး ေလာဘေဇာ တက္ေနႏိုင္တာေၾကာင့္ ဖဲရိုက္ရာတြင္ တည္ၿငိမ္ဖို႔မလြယ္ဟု ယူဆထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခုတြင္လည္း ရွိသမွ်ေငြမ်ားကို ေရွ႕တြင္ခ်ကာ ဟိုေကာင္သံုးေကာင္၏ မ်က္လံုးမ်ားကို ေလာဘေဇာျဖင့္ အေရာင္ တစ္လက္လက္ ထြက္ေနေစ၏။ ထို႕ေနာက္တြင္ေတာ႔ ရွမ္းကိုးမီးပြဲႀကီး စတင္ေလျပီ။

ပထမ နာရီဝက္အတြင္းတြင္ ေလာင္းေႀကးကို စြတ္အရမ္းမထိုးဘဲ မွန္မွန္သာ ထိုးၾကသျဖင့္ ပြဲမွာ ခက္ေအးေအးသာ ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္တျဖည္းျဖည္း အရိွန္ရလာၾက၏။ တစ္နာရီခန္႔ၾကာၿပီးခန္႔တြင္ မင္းသူႏွင့္ ရဲႀကီးမွာ ဖဲႏိုင္ေနသျဖင့္ ေပ်ာ္တျပံဳးျပံဳးျဖစ္ေနသည္။ အနည္းငယ္ ရႈံးေနေသာ္လည္း တုတ္ႀကီးမွာ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ျဖင့္ ဖဲအတက္အက်ကို အလွည့္ေစာင့္ၿပီး ေၾကးအတိုးအေလွ်ာ့ျဖင့္ ကစားေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေငြမ်ား သူ႔ေရွ႕က ေငြပံုထဲသို႔ တေျဖးေျဖးေရာက္စျပဳလာ၏။

ႏွစ္နာရီခန္႔ၾကာၿပီးေနာက္ ဖဲဝိုင္းမွ ပထမဆံုး ေငြကုန္သျဖင့္ ဖိုးသူထြက္လိုက္ရသည္။ ပါလာေသာေငြေလး ကုန္သြားတာေၾကာင့္ သူ႔ခမ်ာ ဇီးရြက္ခန္႔မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္မည္သို႔လႈပ္ရွားမည္ဆိုသည္ကို မၾကာမၾကာ ၾကည့္ေနရွာသည္။ ထို႔ေနာက္ ဝိုင္းထဲမွ ဒုတိယေျမာက္ထြက္ရသူမွာ မင္းသူျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရဲႀကီးထံတြင္လည္း ေငြသိပ္မက်န္ေတာ႔။ ဟိုေကာင္ သံုးေကာင္စလံုး မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ကာ ၁၀စကၠန္႔တြင္ တစ္ႀကိမ္ခန္႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္ကာ လႈပ္ရွားမည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနၾကသည္။ ကံျဖင္႔ မႏိုင္ႏိုင္တာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း Plan B ကုိ ထုတ္သံုးလိုက္သည္။

ဖဲေဝဟန္ျပင္ေနေသာ တုတ္ႀကီးလက္ကိုဆြဲကိုင္ကာ

“မေဝနဲ႔ဦး ငါဖဲထုတ္ စစ္မယ္.. ”

“ဖဲထုတ္စစ္မယ္.. ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“မင္းဖဲခိုးထားလား စစ္မွာေပါ႔ကြ”

“ငါက ဘာလို႕ဖဲခိုးရမွာလဲ စစ္ခ်င္စစ္..ေရာ့” ဟုဆိုကာ ဖဲထုတ္လွမ္းေပးသည္။

ဖဲတုတ္ကိုယူကာ တစ္ခ်ပ္ခ်င္းစီ ေအာက္ပစ္ခ်ၿပီး အားလံုးျမင္ေအာင္ ေရတြက္ျပသည္။ မ်က္လံုးေတြအားလံုး ဖဲခ်ပ္မ်ားထံတြင္ စူးစိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ဖဲဝိုင္းတစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္ကာ ဖဲရြက္ေရတြက္သံ တစ္ခုသာ ထြက္ေပၚေန၏။ အခ်ပ္ေရ ၄၀ ေက်ာ္ၿပီးေနာက္ အားလံုး သံၿပိဳင္ ဝိုင္းရြတ္ၾကသည္။

“၄၅.. ၄၆..၄၇.. ၄၈..၄၉.. ၅၀… ကဲ ၅၁ ေတြ႔လား တစ္ခ်ပ္လိုေနတယ္.. ”

ေသခ်ာေအာင္ တုတ္ႀကီး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္လည္ေရတြက္ေသာ္လည္း ဖဲထုတ္မွာ ၅၁ ခ်ပ္ထဲ ရွိကာ တစ္ခ်ပ္လိုေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုး စူးစူးဝါးဝါး စိုက္ၾကည့္ေနတာေၾကာင္႔ တုတ္ႀကီး ျပာျပာသလဲျငင္းသည္။

“ ငါမယူထားဘူးေနာ္.. ငါမသိဘူး.”

“မင္း မယူလို႔ ဘယ္သူယူမလဲကြ..”

“ အဲဒါေၾကာင့္ မင္းဖဲေကာင္းလွခ်ည္လားလို႔ ထင္ေနတာ ”

“ဒါမ်ဳိးေတာ့ မလုပ္သင့္ပါဘူးကြာ”
“ခိုးထားတဲ႔ဖဲခ်ပ္ထုတ္ေပး”

အခ်ိန္က်ၿပီဆိုတာကို နပ္သည့္ ဟိုသံုးေကာင္ တုတ္ႀကီးကို တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဝိုင္းေျပာၾကေတာ့သည္။

“ငါ မယူပါဘူးဆို ဘယ္လိုထုတ္ေပးရမွာလဲ”

ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္မွ

“ေအး .. မင္းမယူထားတာ ေသခ်ာရင္ အက်ၤ ီ ခၽြတ္ျပ”

တုတ္ႀကီးက သူ႔အက်ၤ ီကို ခပ္သြက္သြက္ခၽြတ္ျပသည္။ အိပ္ကပ္မ်ားထဲတြင္ပါ ႏိႈက္ျပသည္။ ဖဲခ်ပ္က ထြက္မလာ။

“ မင္းပုဆိုးပါခၽြတ္”

တုတ္ႀကီး ဝတ္ထားေသာ ပုဆိုးကို ကြင္းလံုးခၽြတ္ျပကာ ေလထဲတြင္ ခါရမ္းျပသည္။ ဖဲတစ္ခ်ပ္က ေရွာင္ပုန္းေကာင္းေနဆဲ။ တုတ္ႀကီးထံတြင္ေတာ႔ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီတုိေလးသာ က်န္ေတာ႔သည္။

“ကဲ ယံုၿပီလား.. ငါမခုိးပါဘူးဆို”

“မယံုေသးဘူး.. မင္း အဲဒီေဘာင္းဘီပါခၽြတ္.. ”

“ အဲ.. အဲဒါ ခၽြတ္ရင္ အကုန္ေျပာင္ၿပီေပါ့ကြ။ တကယ္မယူထားပါဘူးကြာ”

ဟိုေကာင္သံုးေကာင္ကေတာ့ ေဝခြဲမရသည့္ အၾကည့္ျဖင့္ လွမ္းၾကည့္ေနၾက၏။

“မင္းမခၽြတ္ရင္ေတာ့ မင္းခိုးတာပဲလို႔ သတ္မွတ္ရမွာေပါ့.. အဲဒါဆို ငါတို႔ပိုက္ဆံေတြ ျပန္ယူရလိမ့္မယ္”

သူႏိုင္ထားသည့္ပိုက္ဆံေတြ ျပန္ေပးရမွာ စိုးရိမ္သည့္ေလာဘစိတ္ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ ေအာက္ခံ ေဘာင္းဘီတိုေလးကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္ရေတာ့သည္။ တုတ္ႀကီး ေအာက္ခံေဘာင္းဘီတိုေလး ဆြဲခၽြတ္ေနခ်ိန္ လက္မအားသည္ကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ကၽြန္ေတာ္မွ ခင္းထားေသာပုဆိုး၏ အနားေလးဘက္ကို စုကိုင္ကာ ထေျပးေတာ့သည္။ ထိုပုဆိုးထဲတြင္ အားလံုး၏ ေငြမ်ား ရွိေနသည္။

“ ေဟ့ေကာင္ေတြ ေျပးၾကဟ..”

ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ ေရွ႕ကဦးေဆာင္ၿပီး ထြက္ေျပးတာေၾကာင့္ ဟိုသံုးေကာင္မွာ ဖိနပ္မ်ားကို လက္က ဆြဲၿပီး ကမန္းကတန္း ထေျပးၾကေတာ့၏။ သူ႔ပိုက္ဆံေတြ ပါသြားသျဖင့္ တုတ္ႀကီး အေနာက္က ေအာ္ဟစ္ကာ ေျပးလိုက္လာသည္။ အိမ္ဝေရာက္ၿပီးမွ သူကိုယ္တံုးလံုးႀကီး ျဖစ္ေနတာ သတိရတာေၾကာင့္ အိမ္ထဲျပန္ဝင္ေျပးကာ အ၀တ္အစားဝတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနာက္ လိုက္လာေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ လမ္းထိပ္တြင္ ႀကိဳတင္ေစာင္႔ခိုင္းထားေသာ ကားျဖင့္ တုတ္ႀကီးလိုက္မမွီနိင္သည့္ေနရာသို႔ ေရာက္ရွိ လြတ္ေျမာက္သြားၿပီျဖစ္သည္။

~~~~~~~~~~~~~~~။

“ခ်ီးယားစ္”

မီးပံုမွ ျဖာထြက္ေနေသာ အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ဘီယာဖန္ခြက္ျခင္း ထိခတ္သံခ်ဳိလြင္စြာ ထြက္ေပၚလာသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရာက္ရိွေနသည္က ကမ္းေျခတစ္ခုတြင္ျဖစ္၏။ ညေနကတည္းက ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားေသာကားျဖင့္ ကမ္းေျခအထိေရာက္ေအာင္ ေမာင္းလာခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ကားေပၚမွာထဲက စတင္ခဲ့ေသာ အေပ်ာ္တို႔သည္ မီးပံုပြဲႏွင့္ဘီယာဝိုင္းတြင္ အျမင့္ဆံုးအဆင့္သို႔ေရာက္ရိွေနၿပီ။

ေငြရလာသည္ထက္ တုတ္ႀကီးကို ျပန္လည္ လွည့္စားနိင္ခဲ့တာကို အားလံုးေပ်ာ္ရႊင္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ တုတ္ႀကီးကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အေက်ာ္အခြဇယားခင္းၿပီး တစ္ပတ္ရိုက္သြားတုန္းက ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေၾကြးပါတ္လည္ဝိုင္းကာ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ဖူးသည္။ ခုေတာ့ဒီေကာင္ခံရသည့္အလွည့္ ျပန္ေရာက္ခဲ့ၿပီ။

ႏႈတ္ခမ္းတြင္ေပေနေသာ ဘီယာအျမဳပ္မ်ားကို လွ်ာျဖင့္သပ္ရင္း မင္းသူမွ..

“ငါက ဖဲဝိုင္းမွာ မင္း ပညာစြမ္းေတြျပၿပီး အနိင္ယူမယ္ထင္ထားတာကြ မင္းက ကေလးလို လုေျပးတာကိုး ဟားဟား”

ေျပာၿပီးရယ္တာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုး လိုက္ရယ္ၾကသည္။

“ ငါက အဲဒါေတြမွ မလုပ္တတ္တာ ဒါေၾကာင့္ ဒီေကာင္လိုက္မလာနိင္ေအာင္ ကိုယ္တံုးလံုးခြ်တ္ခိုင္းၿပီးမွ ေငြလုေျပးရတာေပါ့ ဖဲရိုက္ရင္းနဲ႔ နိင္ရင္ေတာ့ မလုဘူးလို႔ ေတြးထားတာပဲ ဖဲကလည္း ညံ့ခ်က္ကြာ”

“အစီအစဥ္ကို ႀကိဳေျပာထားရင္ အဝတ္အစားအပိုေလးပါ ထည့္ခဲ့လို႔ရမွာ”

“ ႀကိဳေျပာထားရင္ မင္းတို႔မ်က္နာျပံဳးစိစိျဖစ္ေနတာနဲ႔ တုတ္ႀကီးကနပ္သြားမွာ စိုးလို႔ကြ”

“ ေလာဘေဇာတက္ၿပီး ကိုယ္တံုးလံုးခြ်တ္တာကို ငါေတာ့ ရယ္ခ်င္လိုက္တာ ဟား ဟား”

အေပ်ာ္မ်ားျဖင့္ ထံုမႊန္းထားတာေၾကာင့္ ရယ္သံမ်ားက လြယ္ကူစြာ ထြက္ေပၚေနသည္။ ရဲႀကီးမွ အရယ္ရပ္ကာ ေမးခြန္းထုတ္သည္။

“ ငါသိခ်င္တာက ေပ်ာက္သြားတဲ့ ဖဲတစ္ခ်ပ္က ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ ”

“ ေအး... ဟုတ္တယ္ ငါတို႔လည္း အဲဒါသိခ်င္ေနတာ ဖဲခ်ပ္က ဘယ္မွာလဲ”

ခြက္ထဲမွ လက္က်န္ဘီယာကို အျပတ္ရွင္းၿပီး အေျဖျပန္ေပးလိုက္သည္။

“ ရွင္းရွင္းေလးပါကြာ.. ငါအေပါ့ထသြားရင္း အိမ္သာခြက္ထဲ ပစ္ခ်လိုက္တာ ”

“ ဟား ဟား ဟား ”

ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္တြင္ေတာ့ လတ္ဆတ္ေပါ့ပါးေသာ ရယ္သံမ်ား လြင့္ပ်ံသြားေလသည္။

။.........................................................................။
အေက်ာ္အခြဇယား(၁)

Friday, December 31, 2010

သူခိုးနဲ႔လူလိမ္

ဒီေန႔ေတာ့ ေန႔တြက္စီၿပီထင္သည္။ သူ႔အတြက္ ဒီလိုေန႔မ်ဳိးသည္ ရွားရွားပါးပါး ၾကံဳရခဲေသာ အခြင့္အေရးျဖစ္သည္။ မနက္ထဲက ေခ်ာက္တီးေခ်ာက္ခ်က္ ခရီးတိုေလးမ်ားကို ပို႔ေပးေနရေသာသူ႔အတြက္ ေန႔လည္ ၂ နာရီ ခန္႔တြင္ေတာ့ ေအာ္ဒါ ေကာင္းေကာင္းရခဲ့သည္။ သူ႔ကားငွားစီးသူသည္ လယ္သာဂ်ာကင္ကို ဝတ္ထားၿပီး ေရႊကိုင္းမ်က္မွန္တပ္ထားေသာ အသက္ ၅၀ ခန္႔ ရိွေသာ လူရည္သန္႔တစ္ဦးျဖစ္သည္။

ထို႔ထက္ ေက်နပ္ဖြယ္ရာ ေကာင္းသည္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲမွ ေမွာ္ဘီအထိ သြားမည့္ခရီးအတြက္ တန္ရာတန္ေၾကးထက္ ပိုၿပီး သူေတာင္းလိုက္ေသာ ေစ်းကို တခ်က္မွ်မဆစ္ဘဲ ထိုသူငွားစီးခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ အျပန္ခရီးအတြက္ပါ ျပန္တင္ေဆာင္လာရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ အသြားအျပန္ အတြက္ သူျမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ ရမည့္ခရီးျဖစ္သည္။ ေတာင္းသည့္ေစ်းကို မဆစ္ေသာ ထိုသူသည္ သူ႔အတြက္ ေငြပံုႀကီး ျဖစ္ေၾကာင္း မၾကာခင္ သိလာရျခင္းျဖစ္၏။

ကားေမာင္းလာရင္း အျပန္အလွန္ ေျပာစကားမ်ားအရ သူသိလာသည္မွာ ထိုသူသည္ နယ္မွဆင္းလာသူ ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ရိွ ေဆြမ်ဳိးမ်ားထံလာရင္း အျပန္တြင္ အိမ္စီးကားတစ္စီးဝယ္ရန္အတြက္ ယခု သြားၾကည့္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ သူတို႔ျမိဳ႕တြင္လည္း လက္ညိဳးထိုးမလြဲေအာင္ စိုက္ပ်ဳိးေရးျခံႏွင့္ ေမြးျမဴေရးျခံမ်ား ပိုင္ဆိုင္ေၾကာင္း သိခဲ့ရသည္။ ရယ္ရႊန္းပတ္စ စကားမ်ားေျပာရင္း သူႏွင့္ထိုသူ ပို၍ရင္းႏွီးသြားသည္။

“ၾကံဳရင္ဝင္ခဲ့ေပါ့ကြာ ဦးတင့္ေဝလို႔သာ ေမးလိုက္ မသိသူမရိွဘူး”
“ ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ် တေန႔ေန႔ေတာ့ ၾကံဳလာမွာပါ ”

“ ဒီလိုလုပ္လည္း ရတာပဲ ေမာင္ရင္ရ ဦးအခုဝယ္ျဖစ္တဲ့ကားကို ေမာင္ရင္ပဲ ေမာင္းၿပီး ဦးတို႔ျမိဳ႕ကို လိုက္ပို႔မလား ”
“ အဲ..”
“ ေအာ္..ဦးသေဘာေပါက္ျပီး ေမာင္ရင္ မနစ္နာေစရဘူးေလ ေမာင္ရင္ရဲ႕ တစ္ေန႔စာ ဝင္ေငြအတိုင္း ေပးမွာေပါ့ ၿပီးေတာ့ စားစရိတ္အတြက္ ဦးပဲ တာဝန္ယူမယ္ ”
“ က်ေနာ္ စဥ္းစားပါရေစအံုးေနာ္ ”
“ ေအး..ေအး ဦးက ေမာင္ရင့္ကို ျမင္ျမင္ခ်င္းခင္မင္မိလို႔ ကားေမာင္းပို႔ေပးဖို႔ေခၚတာပါ ”
“ဟုတ္ကဲ့...ဒါနဲ႔ အခုဝယ္မယ့္ကားကို ျမင္ၿပီးသြားျပီလား ”
“ မျမင္ရေသးဘူး အဲဒါေၾကာင့္ သြားၾကည့္မွာ ႀကိဳက္ရင္ေတာ့ တခါတည္း ေငြေခ်ခဲ့လိုက္မွာေပါ့ ”

ထိုလူႀကီး၏ ေပါင္ေပၚတြင္ တင္ထားေသာ သာေရအိတ္အနက္ကို သူမ်က္လံုးေထာင့္ကပ္ ၾကည့္လိုက္ မိသည္။ ထို႔ျပင္ သူႏွင့္ ထိုသူရဲ႕ ၾကားတြင္လည္း ျမန္မာျပည္ရဲ႕ နာမည္ႀကီး ဘဏ္နာမည္ ေရးထားေသာ ပလပ္စတစ္အိတ္ တစ္လံုး ခ်ထားေသးသည္။ အထူစားအိတ္ျဖစ္သည့္အျပင္ ထပ္ပိုင္းကိုစုခ်ည္ထားသျဖင့္ အထဲကိုေတာ့ မျမင္ရေပ။ သို႔ေသာ္ ေလာေလာလတ္လတ္ ဘဏ္မွ ထုတ္လာေသာ ေငြမ်ားျဖစ္မည္ ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာသေလာက္ ရိွသည္။ သူ စိတ္ထဲတြင္ အမ်ဳိးအမည္ မေဖာ္ျပနိင္ေသာ ခံစားခ်က္ တစ္ခု ျဖစ္သြားမိသည္။

ဒီေလာက္မ်ားေသာ ေငြမ်ားကို သူတခါမွ မပိုင္ဆိုင္ေသးဖူးပါ။ ယခုေမာင္းေနေသာ ကား ကလည္း ယခင္ေမာင္းေနသူ ေနမေကာင္းသျဖင့္ အံုနာေၾကး တစ္ေန႔ တစ္ေသာင္းခြဲျဖင့္ ယာယီ ယူေမာင္းရျခင္း ျဖစ္သည္။ အံုနာေၾကးႏွင့္ ဆီဖိုး ဖယ္ၿပီးလ်င္ သူတစ္ေန႔တာ ခါးခ်ိေအာင္ ေမာင္းရေသာ ဝင္ေငြမွာ မ်ားမ်ားစားစား မက်န္ေတာ့ေပ။ သို႔ေသာ္လည္း ဒီဝင္ေငြေလးရဖို႔ပင္ သူအတြက္ အျမဲမေသခ်ာ။ ယခင္ေမာင္းသူ က်န္းမာေရး ျပန္ေကာင္းလာလ်င္ သူတစ္ျခား ကား ေမာင္းဖို႔ ရွာေဖြရအံုးမည္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ တျခားအလုပ္တစ္ခုခုကို ရွာေဖြရမည္။

သူ႔မ်က္လံုးမ်ားက ေဘးက အိတ္ကို မသိမသာ ၾကည့္လိုက္မိျပန္သည္။ ထိုလူႀကီးကေတာ့ အျပင္ဘက္ကို ေငးေန၏။ ဒီအိတ္၂ လံုးထဲက ေငြေတြဆိုလ်င္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမည္။ ကားတစ္စီးလံုးေတာင္ ဝယ္ဖို႔ဆိုမွေတာ့ သိန္းရာဂဏန္း ရိွမွာ ေသခ်ာသည္။ သိန္း ႏွစ္ရာ ျဖစ္မလား။ ထို႔ထက္ ပိုနိင္မည္ ထင္သည္။ ကိန္းဂဏန္းမ်ားကို တြက္ရင္း သူ႔ရင္ထဲတြင္ ေမာလာသည္။ ဒီေငြေတြကို သူသာပိုင္ဆိုင္လိုက္ရရင္ သူ႔ဘဝ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပသြားနိင္မည္။ ဟုတ္တယ္ ပိုင္ဆိုင္ရလ်င္ သိပ္ေကာင္းမွာပါပဲ။

ေလာဘစိတ္ေၾကာင့္ သူ႔စိတ္ေတြ ဂဏာမျငိမ္ျဖစ္လာသည္။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို လူအသြားအလာ ရွင္းသည့္လမ္းကုိ ေရြးေမာင္းရင္ ေကာင္းမလား ေတြးလိုက္ မိေတာ့ ရင္ထဲတြင္ ကတုန္ကယင္ ျဖစ္လာသည္။ လူတစ္ေယာက္ကို ေမ့ေမ်ာသြားေအာင္ ဒါမွမဟုတ္ ဝိညာဥ္ႏွင့္ ကင္းကြာသြားေအာင္ လုပ္နိင္ေသာ ပစၥည္းမ်ား သူ႔နံေဘးေတြ အဆင္သင့္ရိွေနသည္။ ၈ လက္မရွည္ေသာ ဝက္အူလွည့္ တစ္ေခ်ာင္းကို သူေကာင္းေကာင္း အသံုးခ်နိင္သည္။ ထိုသူ ဟိုဘက္ေငးေနတုန္း လည္ပင္းကိုျဖစ္ျဖစ္...။

သ႔ူမ်က္လံုးကို တစ္ခ်က္ စံုမွိတ္လိုက္သည္။ ေလေအးေပးစက္ ဖြင့္ထားေသာ ကားထဲတြင္ သူေဇာေခြ်းမ်ား ပ်ံလာသည္။ သူ႔လက္ဖဝါးတြင္လည္း ေခြ်းေစးမ်ား ထြက္လာသည္။ အိတ္ထဲမွ လက္ကိုင္ပုဝါကို စုကိုင္ကာ နားထင္ေဘးသို႔ စီးက်ေနေသာ ေခြ်းမ်ားကို သုတ္လိုက္၏။ စတီယာတိုင္ ကို ျပန္ကိုင္ေတာ့ ေခြ်းေစးမ်ားေၾကာင့္ ေစးကပ္ကပ္ ျဖစ္ေနသည္။

“ ေမာင္ရင့္ အသိေတြထဲမွာေရာ စိတ္ခ်ရတဲ့ ကားပြဲစား ရိွလား ”

ေလာဘေဇာ အေတြးမ်ားေနာက္ကို လိုက္ေနမိသျဖင့္ ထိုသူ႔ထံမွ ရုတ္တရက္ အသံထြက္လာေတာ့ သူ တုန္သြားသည္။

“ ဗ်ာ.. ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့ ရိွပါတယ္ ”
“အခုသြားၾကည့္တဲ့ကားကို မၾကိဳက္ခဲ့ရင္ တျခားတစ္စီးစီး ရွာဝယ္ရမွာပဲ အဲဒီလိုဆို ေမာင္ရင့္ကိုပဲ အားကိုးရမွာပဲ ေမာင္ရင္လည္း ပြဲခ ရမွာေပါ့”

“ဟုတ္ကဲ့ အသိေတြထဲမွာ ကားပြဲစားေတြ ရိွပါတယ္ ဦးက ဘယ္ေလာက္ေလာက္ မွန္းထားလို႔လဲ”

“ ၃ / ၄ ရာေလာက္ေပါ့ သိပ္ႀကိဳက္ရင္ေတာ့ ၅ ရာေလာက္ အထိ မွန္းထားပါတယ္ ”

“အခုသြားၾကည့္မယ့္ ကားကေရာ”

“ဒါက ဦးမိတ္ေဆြ ကားဆိုေတာ့ ေစ်း မွန္မယ္ထင္ပါတယ္ သူကေတာ့ ၃၂၀ ေခၚထားတာပဲ ၾကည့္ၿပီးႀကိဳက္မွ ၃၀၀ ေလာက္ရေအာင္ ညိွရမွာပဲ”

ထိုလူ၏ အေျဖစကားေၾကာင့္ သူ႔ရင္ထဲတြင္ ေမာဟိုက္သြားသည္။ ဒါဆို ဒီ အိတ္ ၂လံုးထဲမွာ သိန္း ၃၀၀ ေက်ာ္ ပါတာေပါ့။ သူ ေန႔စဥ္ဝင္ေနေသာ ဝင္ေငြ ငါးေထာင္ခန္႔ကို မသံုးမစြဲဘဲ စုေဆာင္းထားရမည္ ဆိုလ်င္ပင္ ထိုသိန္းသံုးရာေက်ာ္ ရဖို႔ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ ေစာင့္ရမည္။ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္လံုးလံုး တျပားတခ်ပ္မွ် သံုးစြဲ၍ မရသည့္အျပင္ ေန႔စဥ္ မျပတ္ဝင္ေငြလည္း ရိွေနရအံုးမည္။သို႔ေသာ္ သူသည္ ယာယီ အလုပ္အေနျဖင့္ ကားေမာင္း သူသာျဖစ္သည္။ တေနကုန္ ဖင္ပူေအာင္ ထိုင္ေမာင္းရေသာ ဒီအလုပ္ကို သူႏွစ္သက္လြန္း၍ လုပ္ျခင္းမဟုတ္ေပ။ သူျဖစ္ခ်င္တာက တခ်က္ေကာင္းၾကံၿပီး ခ်မ္းသာခ်င္သည္။ အကြက္ေကာင္းေကာင္းကို သူအျမဲလိုက္ရွာ ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ အခြင့္ေကာင္း ၾကံဳေလၿပီ။

ေဘးတြင္ခ်ထားေသာ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ကို ဂီယာခ်ိန္းရင္း လက္က ထိမိသြားသည္။ ဂီယာတံကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း အိတ္ကို လက္ျဖင့္ မခြာဘဲ ဆက္ၿပီးထိထားလိုက္၏။ ေဖာ္ျပျခင္းငွာ မစြမ္းသာေသာ ေငြ ရနံ႔မ်ားသည္ သူ႔လက္ေခ်ာင္း ေသြးေၾကာမ်ားမွ တဆင့္ ႏွလံုးသားထဲသို႔ ဝင္ေရာက္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ခႏၶာအႏွံ႔ေသြးေၾကာ မ်ားသို႔ ျပန္လည္ ျဖာထြက္ စီးဆင္းသြားေတာ့သည္။ ထိုေသြးမ်ားမွ ေတာင္းဆိုမႈသည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ျဖစ္သည္။ မ်ားျပားလွေသာ ေငြပမာဏေတြထိုအိတ္ထဲတြင္ ရိွေနသည္။ သိန္း ၃၀၀ထက္ပိုမ်ားတာလည္း ျဖစ္နိင္သည္။ သူတစ္ခုခု လုပ္ရမည္။ အေသလား အရွင္လား ေရြးခ်ယ္ရမည္။ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ စဥ္းစားစမ္း။

ယခုေရာက္ေနသည့္ေနရာကို ၾကည့္မိေတာ့ ေထာက္ၾကန္႔လမ္းဆံု ကိုေရာက္ေတာ့မည္။ လူမ်ားစည္ကား ေနသျဖင့္ သူစိတ္ကို ခဏေလွ်ာ့ခ်ကာ အစီအစဥ္ကို အကြက္ခ်ေနလိုက္သည္။ ေထာက္ၾကန္႔အလြန္ ေရာက္မွ လုပ္ဖို႔ သူေတြးလိုက္သည္။ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသြားသျဖင့္ သူ႔လက္ဖဝါးတြင္ ေခြ်းေစးမ်ား ပိုထြက္လာသည္။ ေဘးကို အသာ ေစာင္းင့ဲၾကည့္ေတာ့ ထိုသူက အျပင္ဘက္ကို ေငးေမာေန၏။

လမ္းမတြင္ လူမ်ား ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ ဆိုက္ကားမ်ား ရႈပ္ေထြးေနသျဖင့္ သူ ဂရုတစိုက္ ေမာင္းႏွင္ေနသည္။ ေယာက္ယက္ခတ္ေနေသာ စိတ္ေၾကာင့္ သူ တည္ျငိမ္ရန္ အားထုတ္ႀကိဳးပမ္းေနရ၏။ သူအေၾကာက္ဆံုးမွာ ဦးတင့္ေဝဆိုသူက သူ႔ကို အကဲခတ္မိသြားမွာ သိပ္ေၾကာက္ေနသည္။ တုန္ယင္ေနေသာ လက္မ်ား ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သြားရန္ စတီယာတိုင္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားရသည္။ သူ႔နားထင္မွ စီးက်ေနေသာ ေခြ်းေစးမ်ားကို မသိမသာ သုတ္ရင္း ထိုသူ႔ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ေဘးဘက္သို႔ ေငးေမာေနဆဲ။ သူ႔အျဖစ္ကို သတိထားမိဟန္မတူ။ ထိုသုိ႔ျဖင့္ ေထာက္ၾကန္႔ ေစ်းအနားကို ေရာက္လာသည္။

“ အေတာ္ပဲ ေမာင္ရင္ ဦးကို ေစ်းဝမွာ ခဏရပ္ေပး.. ဦးမိတ္ေဆြ အိမ္အတြက္ လက္ေဆာင္ မုန္႔ေလးဘာေလး ဝယ္သြားမလို႔ ”

သူလမ္းေဘးခ်ရပ္ေပးလိုက္သည္။
“ မၾကာဘူးေမာင္ရင္ ခဏေလး ေစာင့္ေပးေနာ္.. ဒါမွမဟုတ္ လၻက္ရည္ ဆင္းေသာက္အံုးမလား”
“ ရတယ္ ဦးေလး မေသာက္ေတာ့ဘူး က်ေနာ္ ေစာင့္ေနပါ့မယ္ ”

ထိုသူထြက္သြားသျဖင့္ သူစိတ္သက္သာရာ ရသြားသည္။ သူ ခဏေလာက္ စိတ္တည္ၿငိမ္မႈ ရခ်င္သည္။ မၾကာခင္ သူဖန္တီးရေတာ့မည့္ အလုပ္အတြက္ စိတ္ေအးေအးျဖင့္ အကြက္ခ်ခ်ိန္ရၿပီ။ ေနာက္မဆုတ္ ေတာ့ဟု ဆံုးျဖတ္ထားၿပီးသျဖင့္ သူ႔အတြက္ အလံုျခံဳဆံုးႏွင့္ အေသခ်ာဆံုး နည္းလမ္းကို ေရြးခ်ယ္ရမည္။ ေမ့ေမ်ာရံု လုပ္ခဲ့ရင္ ေနာက္ပိုင္း ျပႆနာေတြ ဆက္ျဖစ္မလား။ အေပ်ာက္ရွင္းလိုက္လို႔ သူ မလြတ္ေျမာက္နိင္ခဲ့ရင္ ရင္ဆိုင္ရမွာက ပိုအျပစ္ႀကီးနိင္သည္။ ေမ့ေမ်ာရံု ရိုက္ၿပီး သူထြက္ေျပးရင္ေရာ လြတ္ေျမာက္နိင္မလား။ ၾကံဳလာနိင္သည့္ အေနအထားကို ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်င့္ခ်ိန္ေနမိသည္။

သူကားကို ေရွ႕နဲနဲ ေမာင္းဖို႔ ေတြးလိုက္၏။ ထိုသူ ဒီကားေပၚက ဆင္းသြားသည္ကို ေဘးပါတ္ဝန္းက်င္မွ သတိမထားမိခဲ့လ်င္ေတာင္ ျပန္တက္လာသည့္အခါ သတိထားမိမွာကို သူမလိုခ်င္။ ထိုသူ႔ကို တစ္ေနရာရာမွာ ျပန္ရွာေတြ႔ၾကခ်ိန္ သူ႔ကားေပၚတက္သြားသည္ဟု အစစ္ခံမည့္သူ မေပၚဖို႔ အေရးႀကီးသည္။

ေစ်းေထာင့္အထိ သူေမာင္းသြားရင္ ေကာင္းမည္။ စက္ႏိုးၿပီးမွ သူ႔ရဲ႕ ယုတၱိမရိွေသာ အေတြးကို သတိထားမိသြားသည္။ သူဘယ္ေနရာတြင္ ရပ္ေနေန ထိုသူတက္လာသည္ကို ျမင္သည့္လူက ျမင္မွာပဲ မဟုတ္လား။ သုိ႔ေသာ္ ေထာက္ၾကန္႔လမ္းဆံု ျဖစ္တာေၾကာင့္ လူမ်ား ကိုယ့္အာရံုႏွင့္ကိုယ္ ရႈပ္ေနၾကသည္။ သတိထားမိဖို႔ေတာ့ မလြယ္။

စိတ္ေအးေအးျဖစ္ေအာင္ သက္ျပင္းခ်ကာ အသက္ျပင္းျပင္းရွဴသြင္းလိုက္သည္။ အစအနမထြက္ေအာင္ ေသေသသပ္သပ္ ပိပိရိရိ ျဖစ္ေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးရမည္။ ဂီယာတံကို ဖြဖြပုတ္ရင္း သူအကြက္ခ် စဥ္းစားေနသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ လက္က အမွတ္မထင္ ေဘးတြင္ ခ်ထားေသာ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ကို ထိမိသြားသည္။ သူငံု႔ၾကည့္လိုက္ၿပီး အ့ံၾသသြားသည္။ သူ႔ေဘးတြင္ ထိုသူရဲ႕ ေငြ အိတ္တစ္အိတ္ က်န္ခဲ့သည္။ သူ႔ကိုယံုၾကည္လို႔ ထားခဲ့တာလား ေမ့က်န္ခဲ့တာလား သူမစဥ္းစားနိင္ေတာ့။ ေငြ ႏွစ္အိတ္ေပါင္း သိန္း ၃၀၀ ေက်ာ္ဆိုလ်င္ ဒီတအိတ္ထဲတြင္ အနည္းဆံုး သိန္း ၁၀၀ ေတာ့ ေျပးမလြတ္။ သူ ရင္ထဲတြင္ လိႈက္ခနဲလိႈက္ခနဲ ရင္ဖိုေနမိသည္။

သူကားကို အျမန္ဆံုး ေမာင္းထြက္လိုက္သည္။ လူတစ္ေယာက္ကို မေဖ်ာက္ဖ်က္ရဘဲ သိန္း ၁၀၀ ရလ်င္ေရာ နည္းလား။ ျပန္မိသြားလို႔ အမႈျဖစ္ရင္ေတာင္ အျပစ္အမ်ားၾကီး မရနိင္။ ထိုသူကို နတ္ေစာင့္သည္ပဲ ေျပာရမည္။ ေစ်းထဲသို႔သာ မဝင္ခဲ့လ်င္ သူေရာ ထိုသူပါ အနာဂတ္ ေကာင္းနိင္မည္မဟုတ္။ သူ ကားကို ရန္ကုန္ဘက္ကို ျပန္ဦးတည္ကာ ေမာင္းထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။ ေစ်းအေရွ႕ကိုျဖတ္ရင္း ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ထိုသူျပန္မထြက္လာေသး။

ဒီကားကို အံုနာထံ သြားျပန္အပ္ရမည္။ ၿပီးလ်င္ေတာ့ သူ ေငြထုပ္ပိုက္ၿပီး ေျခရာေဖ်ာက္ရေတာ့မည္။ ကားျပန္အပ္ရင္းႏွင့္ အံုနာကို အပ္ထားရေသာ မွတ္ပံုတင္ ျပန္ေတာင္းဖို႔ သူသတိေမ့၍ မျဖစ္။ အဲဒါ သတိထားရမည္။ သူ႔ေနာက္ကို လိုက္လာသည့္ ကားမ်ား ရိွနိင္မလားဟု ေနာက္ၾကည့္မွန္မွ တဆင့္ မၾကာမၾကာ ၾကည့္ေနရသည္။ ခပ္ျပင္းျပင္း ေမာင္းလာသည့္ ကားမ်ားေတာ့ မေတြ႔ရေသး။ သို႔ေသာ္ သတိထားရမည္။

လမ္းရွင္းေသာ ေနရာေရာက္ေတာ့ သူ အရွိန္ျမွင့္ လိုက္သည္။ အခ်ိန္ၾကာလို႔ မျဖစ္။ သူစီစဥ္ရမွာ အမ်ားႀကီး က်န္ေနေသးသည္။ သူ႔လက္ကို ေငြအိတ္ေပၚ တင္ထားလိုက္၏။ ဒီတခါေတာ့ ပီတိ မ်ားက ေသြးေၾကာအႏွံ႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔ သြားသည္။ ဘဝတြင္ တခါမွ မကိုင္တြယ္ဖူးေသာ ေငြကို သူပိုင္ဆိုင္ရၿပီ။ ေထာင္က်နိင္သည္ကိုပင္ သူ သတိမရေတာ့။ ဒီေငြေတြႏွင့္ သူ ဘာလုပ္ရမလဲ။ အရာရာကို မေလာဖို႔ အကြက္ခ် စီစဥ္ဖို႔ သူ႔ကိုယ္သူ သတိေပး ေနလိုက္သည္။

ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ အေတြးမ်ားႏွင့္ အျမန္ေမာင္းလာရင္း မဂၤလာဒုံကို ေက်ာ္လာၿပီးေနာက္ ၿမိဳ႕ထဲဝင္ခ်ိန္တြင္ သူ႔အတြက္ ကံဆိုးမိုးေမွာင္ က်မည့္ အျဖစ္သည္ ေရွ႕တြင္ေစာင့္ႀကိဳေနေတာ့သည္။ ေရွ႕ကျမင္ကြင္းကို ျမင္မိခ်ိန္တြင္ သူ႔ရင္ဝသို႔ တစ္စံုတစ္ခု လာေဆာင့္သလို ဒိုင္းခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ေၾကာက္လန္႔မႈေၾကာင့္ အာေခါင္ထဲတြင္ ေျခာက္ကပ္ သြားသလို ျဖစ္သြားကာ သူ႔ေခါင္းေတြ ထူပူသြားရေတာ့သည္။

“ဟာာာ သြားၿပီ ”

ရန္ကုန္ဘက္သို႔ ဝင္လာသမွ် ကားမ်ားကို တားၿပီးစစ္ေနေသာ ရဲမ်ားကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ရဲမ်ားႏွင့္အတူ အရပ္ဝတ္ လူႀကီးတစ္ခ်ဳိ႕ကိုပါ ေတြ႔လိုက္ရခ်ိန္တြင္ သူ႔ အမွားကို သူသိသြားခဲ့ရသည္။ သူ ရန္ကုန္ဘက္ကို ျပန္ေမာင္းလာသည္ကိုက အႀကီးဆံုးအမွား က်ဴးလြန္လိုက္ျခင္းပဲ မဟုတ္လား။ ဦးတင့္ေဝအေနနဲ႔ ရဲစခန္းကို ဖုန္းဆက္ထားနိင္သည္ကို ေတြးထားေပမယ့္ သူရန္ကုန္ေရာက္ခ်င္ေဇာ မ်ားေနခဲ့သည္။ သူလြတ္ေျမာက္ နိင္မည္ဟု ယံုၾကည္ၿပီး အျမန္ျပန္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ သူ႔ထက္ မိုက္မဲတဲ့သူ ရိွနိင္မည္ မဟုတ္ေတာ့။
ရလာေသာ ေငြထုပ္ကို အရသာ ခံခြင့္မရေသးခင္မွာပဲ သူ ေထာင္က်ရေတာ့မည္။ ဘာလုပ္ရမလဲ အထပ္ထပ္ေတြးေနေသာ္လည္း ထူပူေနေသာ ဦးေခါင္းထဲမွ မည္သည့္အၾကံဥာဏ္မ်ား ထြက္မလာေတာ့။ ကားျပန္လွည့္ကာ ေမာင္းေျပးဖို႔ ေတြးလိုက္ေသာ္လည္း အဆင္သင့္ရပ္ထားေသာ ရဲကားမ်ားကို ေတြ႔သျဖင့္ ထြက္ေျပးဖို႔ရာ မျဖစ္နိင္မွန္း သိေနသည္။

ရုတ္တရက္ အရိွန္ေလွ်ာ့လိုက္တာေၾကာင့္ ထင္သည္ ရဲတခ်ဳိ႕ သူ႔ကားကို လွမ္းၾကည့္ေနၾက၏။ ေရွာင္ေျပး လြတ္ေျမာက္ဖို႔ မျဖစ္နိင္ေတာ့။ သူ႔ရင္တစ္ခုလံုး တစ္ဒိုင္းဒုိင္း ခုန္ကာ သူ႔ရဲ႕လက္ေတြ တစ္ဆတ္ဆတ္တုန္ ယင္ေန၏။ စီးဆင္းေနေသာ ေသြးမ်ားအားလံုး သူ႔နားထင္သို႔ လာေဆာင့္ေနၿပီ ထင္ရသည္။ သြားၿပီ။ သူေထာင္က်ရေတာ့မည္။ စည္းစိမ္ရိွရိွေနခ်င္ေသာ သူ႔စိတ္ကူးမ်ား အားလံုး ပ်က္ဆီးသြားရၿပီ။ သူ႔ကားကို ရဲမ်ားႏွင့္ အရပ္ဝတ္လူႀကီးတစ္ခ်ဳိ႕ လက္ျပကာ တားေနၾကသည္။ အရွိန္အနည္းငယ္ ေလ်ာ့ခ်လိုက္သည္။ ေမာင္းေျပးမလား ေတြးေနခ်ိန္မွာပဲ ရဲသား ႏွစ္ေယာက္ လမ္းမေပၚ ပိတ္ရပ္လိုက္ၾကသည္။ သူကားကို ရပ္ေပးလိုက္ရသည္။

ေဘးဘက္မွန္ကို ခ်ေပးလိုက္သည္။ ပုခံုးတြင္ အပြင့္တပ္ထားေသာ ရဲအရာရိွ ေဘးတံခါးကို လက္ေထာက္ကာ ကားထဲကို ငံု႔ၿပီး သူ႔ကိုၾကည့္၏။ သူ႔လက္တုန္ယင္ေနသည္ကို သတိမျပဳနိင္ေအာင္ စတီယာတိုင္ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ ရဲ အရာရိွမွ ကားထဲကို ေဝ့ၾကည့္ေနသည္။

“ေနာက္ဖံုးဖြင့္ေပးပါ”

ကားထဲမွ သူေနာက္ဖံုးဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ ရဲတစ္ခ်ဳိ႕ႏွင့္ အရပ္ဝတ္လူႀကီးမ်ား ေနာက္ဖံုးကိုဖြင့္ရွာ ၾကသည္။ ထိုေနာက္ဖံုးထဲတြင္ ကားဘီးအပိုႏွင့္ တိုလီမိုလီ ပစၥည္းမ်ားသာ ရိွသည္။

“ မေတြ႔ဘူးဆရာ”
“ ေအး...ေအး ”
ရဲသား၏ သတင္းပို႔ခ်က္ကို အရာရိွျဖစ္သူမွ အတည္ျပဳၿပီးေနာက္ သူ႔ကားထဲကို ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္ၿပီး ေဝ့ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ေဘးက အိတ္ကို တစ္ခ်က္ စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ ထိန္းခ်ဳပ္ထား၍ မရနိင္ေတာ့ အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ကာ မ်က္လံုးကို မွိတ္ပစ္လိုက္၏။ တစ္ဒိုင္းဒိုင္း ေဆာင့္ခုန္ေနေသာ ရင္ခုန္သံကိုပင္ သူျပန္ၾကားေနရၿပီ။ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ား မ်ား ေအးစက္ေနသည္ကိုပင္ မသိနိင္ေတာ့။

“ဒါ ဘာအထုပ္လဲ”
ထိုေမးခြန္းသည္ သူအေၾကာက္ဆံုး ေမးခြန္းျဖစ္သလို သူ႔နားထဲတြင္ ဗံုးခြဲလိုက္သလို ျဖစ္သြားေစသည္။

“ဟို...ဟို ေငြ.. ေငြေတြပါ ဆရာ”

သူ႔အသံ တုန္ယင္ေနတာေၾကာင့္ထင္သည္။ ရဲအရာရိွ သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္သည္။

“ ေငြေတြ... ဟုတ္လား”
“ ဟုတ္..ဟုတ္ ပါတယ္ ဆ..ဆရာ”
“ ဖြင့္လိုက္ ”
“ ဗ်ာ ”
“ အထုပ္ကို ဖြင့္လို႔ ေျပာေနတာ”
“ ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့ ”

အထုပ္ကို ေျဖဖို႔ရန္ အိတ္ကို လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။ တဆတ္ဆတ္ တုန္ယင္ေနေသာ လက္ျဖင့္ ထိမိသျဖင့္ ကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္သံ တျဗန္းျဗန္း ထြက္လာေသာေၾကာင့္ ရဲအရာရိွ သူ႔ကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ လက္မ်ားတုန္ယင္ေနသျဖင့္ ကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္၏ ထိပ္ႏွစ္ဘက္ကို စုခ်ည္ထားေသာ အထံုးကို သူမည္သို႔မွ ျဖည္၍မရေပ။

“ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ စိတ္လႈပ္ရွားေနတာလဲ ”
“ မ..မဟုတ္ပါဘူး.. ဆရာ ”
“ကဲ တစ္ေယာက္လာၿပီး ဒီအထုပ္ကို ဖြင့္စမ္းေဟ့”

အနားတြင္ ဝိုင္းေနေသာ ရဲမ်ားထဲမွ တစ္ေယာက္ ကားတံခါးဖြင့္ကာ အထုပ္ကို ဆြဲယူလိုက္သည္။

“ေလးလွခ်ည္လား.. ဘာေတြပါလိမ့္”

ရဲသားရဲ႕ ေျပာစကား ၾကားလိုက္သျဖင့္ သူစိတ္ဓါတ္က်သြားသည္။ ေလးမွာေပါ့ အဲဒါ ငါမပိုင္လိုက္ရတဲ့ ေငြေတြ လို႔ စိတ္ထဲက ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ ရဲသား အထုပ္ျဖည္ေနခ်ိန္မွာပဲ သူ တစ္ခု ေတြးလိုက္မိသည္။ ဦးတင့္ေဝ ဖုန္းဆက္ထားတာ ဆိုလ်င္ ဒီလို ေမးျမန္းေနမည္ မထင္။ အခုက တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ စစ္ေဆးေရးႏွင့္ တိုးျခင္းျဖစ္မည္။ ထိုအေတြးေၾကာင့္ သူ စိတ္အနည္းငယ္ ေအးသြားသည္။ နဂိုရိွၿပီးသား ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္ကို အျပင္းအထန္ အလုပ္ေပးလိုက္သည္။ ကားေရာင္းလာတဲ့ေငြလို႔ ေျပာရမည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘယ္ေလာက္လဲ ေမးရင္ သူဘယ္လိုေျဖမလဲ။ အထဲက ေငြကို သူအတိအက် မသိပါ။ ေငြအေရအတြက္ ကိုသာ ေမးခဲ့လ်င္ေတာ့ သူ႔လုပ္ရပ္ ေပၚသြားနိင္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ သူကားေပၚက ဆင္းကာ ရဲမ်ားရိွရာ တစ္ဘက္သို႔ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ အေျခအေနၾကည့္ၿပီး သူ လုပ္ဇာတ္ခင္းဖို႔ အတြက္ အာရံုကို စူးစိုက္ထားသည္။ သူေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ အထုပ္ကို ျဖည္ၿပီး ျဖစ္ေနၿပီ။ အထုပ္ထဲကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္သည္။ အိတ္အတြင္းထဲတြင္ ေငြထုပ္မ်ားကို သတင္းစာ စကၠဴျဖင့္ ပါတ္ထားသည္။ စုစုေပါင္း ေလးထုပ္ ရိွေနသည္။ တစ္ထုပ္ထဲတြင္ ေငြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ျဖစ္နိင္မလဲ။ သူစိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ ၾကည့္ေနမိသည္။ ရဲသားမွ အထုပ္တစ္ထုပ္ ဆြဲထုတ္ကာ သတင္းစာ စကၠဴ အထပ္ထပ္ကို ေျဖလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ထြက္လာသည္မွာ အုတ္နီခဲပြ တစ္လံုးသာ ျဖစ္ေနသည္။

“ဟာ..အုတ္ခဲႀကီးပါလား ”
“ ေဟ့လူ ဘာေတြလဲ ”
“ ဟို.. ဟို.. ဆရာ ေငြ အဲ အုတ္ခဲပါ ဆရာ”

“ က်န္တဲ့ အထုပ္ေတြပါ ျဖည္လိုက္ ”

သတင္းစာ စကၠဴပါတ္ထားေသာ က်န္သည့္ အထုပ္မ်ားကုိပါ ဆြဲထုတ္ကာ ျဖည္လိုက္သည္။ သူစိတ္ကူးယဥ္ထားသလို သိန္း တစ္ရာ ေတာ့မဟုတ္။ ထြက္လာသည္မွာ အုတ္ခဲပြ ၃ လံုးသာ ျဖစ္သည္။
“ ခင္မ်ား ေျပာေတာ့ ေငြေတြဆို ”
“ ဟုတ္ပါတယ္.. အဲ.. မဟုတ္ပါဘူး က်ေနာ္က ဆရာတို႔ကို စတာ အဲဒါ အုတ္ခဲေတြ”
သူ႔မ်က္နာကို ျပံဳးၿဖီးၿဖီးထားကာ ေျပာလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ရဲအရာရိွကေတာ့ ေဒါသထြက္ေနဟန္ရိွသည္။

“ ဘာဗ် စတာ ဟုတ္လား။ ဒီမွာ တာဝန္အရ လုပ္ေနရတာဗ် ဒါသက္သက္ ေႏွာင့္ယွက္တာပဲ ခင္ဗ်ားကို ဝတၱရားေႏွာင့္ယွက္မႈနဲ႔ အမႈဖြင့္ရမယ္”
“ မလုပ္ပါနဲ႔ ဆရာရယ္ က်ေနာ္က ေပ်ာ္တတ္လို႔ စတာပါ ”
“ မရဘူး ခင္ဗ်ားကို ဝတၱရား ေႏွာင့္ယွက္မႈနဲ႔ အမႈဖြင့္မယ္ ခင္ဗ်ားလိုင္စင္ေပး”

ခုေတာ့ သူတကယ္ ေဂ်ာက္က်ေလၿပီ။ သူ႔ကို ဘတ္သြားေသာ ဟိုလူကို စိတ္ထဲမွ ႀကိတ္၍ က်ိန္ဆဲလိုက္သည္။

“ မလုပ္ပါနဲ႔ ဆရာရယ္ ဒီေန႔က က်ေနာ့္ေမြးေနမို႔လို႔ အေပ်ာ္အေနနဲ႔ စတာပါ။ စိတ္မရိွပါနဲ႔ဆရာ။ ဆရာတို႔အဖြဲ႔ကို လၻက္ရည္ တိုက္ပါတယ္ဗ်ာ ဒါေလးကို လက္ခံေပးပါ။ က်ေနာ့္ေမြးေန႔မို႔ တိုက္တာပါဆရာ”

မတတ္နိင္ေတာ့။ သူ႔အိတ္ထဲတြင္ မနက္ပိုင္း ေမာင္း၍ရသမွ် ေငြကိုထုတ္ေပးကာ ေမြးေန႔အတု ဖန္တီးလိုက္ရေတာ့သည္။ သူ႔ေမြးေန႔ကို ယံုၾကည္သြား၍ ထင္သည္။ လၻက္ရည္တိုက္ျခင္းကို အသိအမွတ္ ျပဳဟန္ျဖင့္ သူေပးေသာ ေငြကိုဆြဲယူကာ ရဲသားတစ္ေယာက္ကို ေပးလိုက္သည္။

“ဒါဆိုလည္း ကိုယ့္အုတ္ခဲေတြ ကိုယ္သယ္ၿပီး လိုရာခရီးဆက္ပါေတာ့ ေမြးေန႔ရွင္ေရ က်ဳပ္တို႔ အလုပ္ ဆက္လုပ္ရအံုးမယ္ ”
“ ဟုတ္က့ဲပါ ဆရာ”

အုတ္ခဲေလးလံုးကို ကားေပၚတင္ကာ သူ ထိုေနရာမွ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ခပ္ေဝးေဝး ေရာက္သည့္အခါ လမ္းေဘးတစ္ေနရာတြင္ သူ ကားကို ရပ္လိုက္သည္။ အုတ္ခဲမ်ားကို ေဒါသတႀကီးျဖင့္ ေဝးနိင္သမွ် ေဝးေဝးေရာက္ရန္ အားကုန္ လႊင့္ပစ္လိုက္သည္။ ခံျပင္းစိတ္ အနည္းငယ္မွ်ပင္ ေလ်ာ့မသြား။ စိတ္ထဲတြင္ ခံျပင္းလြန္းလွသည္။ သူ လွလွပပ အလိမ္ခံခဲ့ရသည္။ အကြက္က်က် အရူးလုပ္ခံခဲ့ရသည္။ တကယ္ဆို ကားသမားေလာကတြင္ ဒီလိုပံုျပင္မ်ဳိးကို သူခဏခဏ ၾကားခဲ့ဖူးသည္။

ပစၥည္းတစ္ခုခုကို အေရာင္ျပ ထားခဲ့ကာ ကားေပၚမွ လစ္သြားေသာ ခရီးသည္မ်ားအေၾကာင္း သူၾကားဖူးခဲ့သည္။ ခုေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ ၾကံဳရၿပီ။ အေမွာင္ဖံုးေစေသာ ေလာဘေၾကာင့္ သူဘာကိုမွ မျမင္နိင္ခဲ့။ မခ်င့္ခ်ိန္နိင္ခဲ့။ ခုေတာ့ သူ အေက်ာ္အခြ အလုပ္ခံလိုက္ၿပီ။ ထိုသူကေတာ့ အခုေလာက္ဆို သူ႔အိမ္တြင္ ထိုင္ကာ သူ႔ကို ရယ္ေနမွာပဲ။ ကားခ ၃ေသာင္းလည္း ဆံုးၿပီ။ အရင္ထဲက ထိုသူေပးဖို႔ မရည္ရြယ္ထားေသာ ထို ေငြကို ႏွေမ်ာလိုက္မိသျဖင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဆဲေရးလိုက္မိ၏။ ခံရခက္ေသာ ေဒါသစိတ္ေၾကာင့္ သူ႔ကားကို ထိုေနရာမွ ခပ္ျပင္းျပင္း ေမာင္းထြက္ခဲ့သည္။

လမ္းမေပၚေတြ သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ား ထခုန္ကာ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့သည္။

အသဲကြဲတိမ္တိုက္

အခန္း(၁)

သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို ခပ္ေလးေလးခ်လိုက္မိသည္။ သူတည္ၿငိမ္ေနေအာင္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း မရနိင္ေတာ့။ အခန္းထဲက ဆိုဖာေပၚ မြန္းက်ပ္စြာထိုင္ခ်လိုက္သည္။ အစြန္႔ပစ္ခံထားရတာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေတာင္ ရိွေနၿပီလဲ။ ၅ ရက္လား။ တပါတ္လား သူေသေသခ်ာခ်ာ မသိေတာ့။ သူသိသည္မွာ ဟန္နီ႔ကို သိပ္လြမ္းေနတာပဲ ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္တိုင္း ေတြ႔ဆံုခဲ့ရေသာသူတို႔ႏွစ္ေယာက္ မေတြ႔ရသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ ၾကာသြားၿပီ။ ထိုရက္ေတြ အတြင္းမွာ သူဘယ္ကိုမွ မထြက္ျဖစ္။ သူ႔အခန္းထဲကေန ဟန္နီ ေရာက္လာခ်ိန္ကို အရင္လိုပဲ ေစာင့္ေနခဲ့သည္။

ညေနရံုးဆင္းခ်ိန္ ေက်ာ္လြန္လာတိုင္း အိမ္တံခါးဖြင့္သံကို ပို၍ နားစိုက္ေထာင္မိသည္။ သို႔ေသာ္ တိတ္ဆိတ္ေအးစက္ေနေသာ သူ႔အိမ္ေလးကေတာ့ အရင္လိုၿငိမ္သက္ မႈန္မိႈင္းေနၿမဲပါပဲ။ ဧည့္ခန္းကို ျဖတ္ေလွ်ာက္လာမည့္ေျခသံ၊ သူ႔အခန္းတံခါးကို ညင္သာစြာ ေသာ့ဖြင့္သံေတြကို သူ မၾကားရ။ သူရရိွေနသည္က မြန္းက်ပ္ေသာ ရွင္သန္မႈႏွင့္ အခန္းထဲတြင္ အခ်ိန္ျပည့္ ရိွေနသာ လြမ္းဆြတ္နာက်င္မႈသာ ျဖစ္သည္။ ထိုအေငြ႔အသက္မ်ားျဖင့္ ဘဝက ရုတ္တရက္ အေမွာင္က်သြားသလို သူ႔ရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္ခ်ိန္ေတြ ျပတ္ေတာက္ရပ္တန္႔သြားသည္။

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကို မွ်ားတဲ့ညေန

အံု႔ဆိုင္းေနေသာ မိုးသားတိမ္လိပ္မ်ားေၾကာင့္ မၾကာခင္ မိုးရြာနိင္သည္ဟု ခန္႔မွန္းလိုက္မိသည္။ ေန႔လည္ခင္း ကတည္းက တူးထားေသာ တီေကာင္ဗူး ကို လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္ေနခ်ိန္ သားအငယ္ေတြ႔ျမင္သြားသည္။

“ေဖေဖ သားလည္းလိုက္ခဲ့မယ္”
“မိုးရြာလိမ့္မယ္သားရဲ႕ အိမ္မွာပဲ ေဆာ့ရင္း ေနခဲ့ေနာ္”
“သားလိုက္ခ်င္တယ္ေဖေဖ”

ငိုမဲ့မဲ့ မ်က္နာျဖင့္ ေျပာလိုက္ေသာ သားငယ္ရဲ႕ ဟန္ပန္ေၾကာင့္ သူဆက္ၿပီး မတားျမစ္ခ်င္ေတာ့ေပ။

“ကဲ ဒါဆိုလည္း လိုက္ေတာ္မူပါဗ်ာ”

သားငယ္ရဲ႕ အလိုျပည့္သြားသျဖင့္ ျပံဳးရႊင္သြားေသာ မ်က္နာသည္ သူအျမဲျမင္ခ်င္ေသာ ျမင္ကြင္းသာ ျဖစ္သည္။
သားသမီးမ်ားႏွင့္ ပါတ္သတ္လ်င္ အလြယ္တကူ အလိုလိုက္မိတတ္သည္မွာ သူ႔ရဲ႕ အားနည္းခ်က္လည္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သားသမီးမ်ားသည္ သူ႔ကိုသာ တိုးတိုးတစ္မ်ဳိး က်ယ္က်ယ္တစ္မ်ဳိး ပူဆာေလ့ရိွသည္။ တစ္ခုခု ပူဆာတိုင္းလည္း မျဖည့္ဆည္းေပးနိင္မခ်င္း သူစိတ္ထဲမွာ မည္သို႔ ျဖည့္ဆည္းေပးရမလဲဆိုၿပီး အခ်ိန္တိုင္း အျမဲေတြး ေနတတ္ခဲ့သည္။

လိုအပ္ေသာပစၥည္းမ်ားကို လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္ေနခ်ိန္ သားငယ္က သူက်န္ခဲ့မွာ စိုးရိမ္ေနသည္ ထင္၏ အနားကမခြာေတာ့ေပ။ သားငယ္အတြက္ မိုးကာ တစ္ထည္ကိုပါ ထည့္လိုက္သည္။ ကြမ္းရြက္၊ ထံုးႏွင့္ဗမာေဆး တို႔ထည့္ထားေသာ အထုပ္ထည့္ၿပီးခ်ိန္တြင္ လိုအပ္ေသာ ပစၥည္းမ်ား စံုသြားေလၿပီ။ ေဂါက္ထီးအနက္ေရာင္ကို လက္တစ္ဖက္က ကိုင္ကာ သားငယ္ကို လက္တြဲရင္း အိမ္က ထြက္လာခဲ့သည္။

ကတၱီရာ လမ္းမႀကီးအတိုင္း ေလွ်ာက္လာရင္း ရပ္ကြက္အဆံုးတြင္ လမ္းေဘးကို ဖဲ့ဆင္းလိုက္သည္။ သန္လ်င္ဘီအိုစီ ေရနံခ်က္စက္ရံုရဲ႕ ေရကန္ႀကီးေတြစီသြားေသာ လမ္းသြယ္ဘက္ကို ခ်ဳိးဝင္ကာ တဲအိမ္တို႔ရဲ႕ အေရွ႕မွ ေျမလမ္းေလး အတိုင္း ေလွ်ာက္ဝင္လာခဲ့သည္။ ထိုလမ္းသြယ္ထဲတြင္ ေမာင္ထြန္း၏ အိမ္ရွိသည္။ ေမာင္ထြန္းတို႔ အိမ္ေရွ႕အေရာက္တြင္ အသံျပဳလိုက္သည္။

“ေမာင္ထြန္းေရ ေမာင္ထြန္း”

ခဏအၾကာတြင္ အိမ္အတြင္းပိုင္းမွ ေမာင္ထြန္းထြက္လာသည္။

“ဆရာပါလား ငါးသြားမွ်ား မလို႔လား”
“ေအးကြ ပ်င္းတာနဲ႔ ထြက္လာတာ”
“ထိုင္အံုးမလား ဆရာ”
“မထိုင္ေတာ့ပါဘူး ငါးမွ်ားတံေတြ ဝင္ယူတာ”
“ဟုတ္ကဲ့ဆရာ က်ေနာ္ သြားယူေပးမယ္”

ေမာင္ထြန္း အိမ္အတြင္းပိုင္း ျပန္ဝင္သြားၿပီး ခဏအၾကာတြင္ တာလပါတ္စကို အိတ္ခ်ဳပ္ကာ ထည့္ထားေသာ ငါးမွ်ားတံမ်ား ယူလာေပးသည္။ ေမာင္ထြန္းရဲ႕ အိမ္သည္ ကတၱီရာလမ္းမ မွခ်ဳိးဝင္ကာစေနရာတြင္ ရိွသည့္အျပင္ ေရကန္ေတြဆီ သြားသည့္လမ္းေပၚတြင္ ရိွသျဖင့္ ငါးမွ်ားတံမ်ားကို ေမာင္းထြန္းရဲ႕ အိမ္တြင္သာ အပ္ထားေလ့ ရိွ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခု ဝင္ယူျခင္းျဖစ္သည္။ ေမာင္ထြန္းမွ သားငယ္ရဲ႕ ပါး ကို လိမ္ဆြဲရင္း

“ငါ့ေကာင္ႀကီးေရာ ငါးလိုက္မွ်ားတာလားကြ”
“ဟုတ္ဘူး သားက ေဖေဖ့ကို ငါးလိုက္သယ္ေပးတာ”

သားငယ္ရဲ႕ အေျဖစကားေၾကာင့္ ရယ္ၾကရသည္။

“ဆရာ့သားကေတာ့ အားကိုးရၿပီးပဲဗ်”

ေမာင္ထြန္းစကားေၾကာင့္ သူျပံဳးလိုက္မိသည္။

“ကဲ သြားၿပီေဟ့ ညေနမွပဲ အျပန္ဝင္ထားေတာ့မယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ဆရာ”

ငါးမွ်ားတံအိတ္ကို ပုခံုးေပၚထမ္းရင္ ထြက္လာခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ေမာင္ထြန္းကို ေျပာခဲ့သလုိ အပ်င္းေျပ ငါးမွ်ားထြက္လာျခင္းမဟုတ္။ ဒီရက္ပိုင္းတြင္ ေငြဝင္နိင္မည့္ အလုပ္တခုခု မလုပ္နိင္သည့္အတြက္ ဟင္းစားရလို ရျငား ထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ေငြဝင္နိင္သည့္ အလုပ္တခုခု ရွာမရခ်ိန္တိုင္း အိမ္အတြက္ တစ္ဖက္တလမ္းက အဆင္ေျပေစရန္ ငါးလာမွ်ားေလ့ရိွ၏။ သူက မိသားစုကို ပုခံုးနဲ႔ေရာ ေခါင္းနဲ႔ပါ ဘဝတေလွ်ာက္လံုး ထမ္းရြက္ၿပီး ရွာေဖြ ေကြ်းေမြးခဲ့သူ ျဖစ္သည္။

ကေလးေတြ ငယ္စဥ္တုန္းကေတာ့ သူအဆင္ေျပခဲ့ဖူးသည္။ သန္လ်င္ၿမိဳ႕တြင္ သူ႔လၻက္ရည္ဆိုင္ အေအာင္ျမင္ဆံုး အေရာင္းရဆံုး ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ကေတာ့ တပည့္တပန္းမ်ားလည္း စည္စည္ကားကားေပါ့။ ေမာင္ထြန္းက သူ႔ဆိုင္ရဲ႕ နံျပားဖုတ္သမား ျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြ တိုက္ဆိုင္ၿပီး သူ႔ဆိုင္ ယိုင္သထက္ ယိုင္လာသည္။ ေရာင္းအားက်လာခ်ိန္မွာ လူတစ္အုပ္တစ္မႀကီးရဲ႕ စားစရိတ္က သိသိသာသာ ဖိစီးလာ ေသာ္လည္း သူအျပံဳးမပ်က္ေအာင္ ဟန္ေဆာင္ထားခဲ့သည္။ သို႔ႏွင့္ တစ္ေရြ႕ေရြ႕ ေရာင္းအားက်လာၿပီး ေနာက္ဆံုး သူဆိုင္ပိတ္လိုက္ရေတာ့သည္။

သို႔ေသာ္ သူမမႈခဲ့။ ၾကံဳရာအလုပ္ကို ရွာေဖြ လုပ္ကိုင္ကာ ဇနီးႏွင့္ သားသမီးမ်ားကို ဝမ္းဝေစခဲ့သည္။ ငယ္စဥ္ထဲက အေဖမဲ့သူ ျဖစ္ခဲ့ရတာ ေၾကာင့္ သူ႔သားသမီးမ်ားအလွည့္မွာ ဘာမဆို အလိုလိုက္ခ်င္စိတ္ အျမဲ ရိွေနခဲ့သည္။ တျခားအလုပ္ရွာမရလို႔ ငါးမွ်ားထြက္ခဲ့ ရေပမယ့္ သူ႔သားသမီးမ်ား အားငယ္မွာ စိုးတာေၾကာင့္ ေမာင္ထြန္းအိမ္တြင္သာ ငါးမွ်ားတံေတြ သိမ္းထားေလ့ရိွသည္။ အိမ္အထိ ျပန္သယ္သြားေလ့မရိွ။ အရြယ္ေရာက္ေနေသာ သူ႔သားသမီးမ်ား ရွက္ရြံ႕အားငယ္မွာကို မလိုလားေပ။ သဲလမ္းေလးအတိုင္း ေလွ်ာက္လာရင္း မုန္႔ဆိုင္ေလးကို ျမင္သျဖင့္ သားငယ္က သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္သည္။

“ သားဘာစားခ်င္လို႔လဲ ”

သူ႔အေမးေၾကာင့္ သားငယ္ မ်က္လံုးေလး အေရာင္လက္သြားသည္။

“ဇီးထုပ္ စားမယ္ ေဖေဖ”
“ အင္း.. ဒါဆို.. သားစားခ်င္တဲ့ ဇီးထုပ္ေရြးေပေတာ့ ”

သားငယ္လက္ကို ဆြဲရင္း အိမ္ဆိုင္ေလးေရွ႕တြင္ ရပ္လိုက္သည္။ သားငယ္ကေတာ့ သူစားခ်င္ေသာ ဇီးထုပ္မ်ား ေရြးေနခ်ိန္ သူက ေဆးေပါ့လိပ္ ၃ လိပ္ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရြးလိုက္သည္။ ငါးမွ်ားရင္း ေဆးလိပ္ေလး ဖြာရသည္မွာ စိတ္ကူးအသစ္ေလးေတြ ထြက္လာသလို ေနာက္တစ္ေန႔အတြက္ ဘယ္လို ေငြရေပါက္ ရလမ္းမ်ား ရိွလာနိင္မွာကို ေတြးလို႔ေကာင္းသည္။ အခ်ိန္တိုင္း နာရီတိုင္း မိသားစု စားဝတ္ေနေရးအတြက္ သူအျမဲ ေတြးေနရသည္။

သူ႔လက္ကို ဆြဲကိုင္းရင္း ဝယ္လာေသာ ဇီးထုပ္ေလးကိုၾကည့္ကာ သားငယ္ ရႊင္ျမဴးေနသည္။

“ ေဖေဖ ေဖာက္ေပးရမလား ”
“ ဟိုေရာက္မွ စားမယ္ ”
“ ေအး..ေအး ”

မၾကာခင္မွာပဲ ေရကန္ႀကီးဆီ ေရာက္လာသျဖင့္ ကန္ေစာင္းတစ္ေနရာတြင္ ေနရာယူလိုက္သည္။ ဒီကန္မွာက ႏွစ္ခ်ဳိ႕ငါးေတြ ရိွသည္။ ေရကန္ေတြကလည္း အဂၤလိပ္ေခတ္ထဲက တူးထားသည့္ ကန္ေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဒိုက္မ်ား ၾကာပင္မ်ားျဖင့္ ကန္ေရျပင္က စိမ္းေမွာင္ေနသည္။ လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္လာသည့္ ပလပ္စတစ္ အခင္းေလးကို ခင္းကာ တုတ္တိုတစ္ေခ်ာင္း စိုက္ၿပီး ထီးကို ခ်ည္ထားလိုက္သည္ သားငယ္ကေတာ့ ထီးရိပ္ထဲထိုင္ကာ သူ႔ဇီးထုပ္ကို စေဖာက္ေနၿပီ။

လြယ္အိတ္ထဲမွ တီေကာင္ဗူးကို ထုတ္ၿပီး ငါးမွ်ားခ်ိတ္တြင္ တီတစ္ပိုင္း တပ္လိုက္သည္။ အခ်ိန္မရတာေၾကာင့္ ပိုးဟပ္ေတာ့ သူမဖမ္းနိင္ခဲ့။ ပိုးဟပ္ႏွင့္ မွ်ားလ်င္ေတာ့ ငါးဖယ္ ေတြ အႀကိဳက္ျဖစ္သည္။ တီေကာင္ကိုေတာ့ ငါးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႀကိဳက္သည္။ အဓိကက တီလားဗီးယား ငါးေတြ ႏွစ္သက္ၾက၏။ ဒီကန္ထဲမွာ တီလားဗီးယား ႏွစ္ခ်ဳိ႕ငါးေတြ ရိွသည္။ ေတာ္ရံုလူ လာမမွ်ားတာေၾကာင့္ ငါးေတြက ပြားမ်ားေနသည္။ သို႔ေသာ္ ကန္က က်ယ္လြန္းတာေၾကာင့္ အခ်ိန္ျမန္ျမန္ႏွင့္ေတာ့ သူငါးရဖို႔ မေသခ်ာ။

အိတ္ထဲမွ ေနာက္ထပ္ ငါးမွ်ားတံ အေသးတစ္ေခ်ာင္း ထပ္ထုတ္ကာ ငါးစာတပ္လိုက္သည္။ ဒီအေသးကေတာ့ ငါးဖ်င္းသလပ္မ်ား ငါးပဲျဖဴမ်ားလို ငါအေသးေလးေတြ အတြက္ျဖစ္သည္။ ထိုငါးေလးေတြကို ေၾကာ္စားလ်င္လည္း ဟင္းတခြက္ပဲ မဟုတ္လား။ ငါးမွ်ားတံ ထိပ္ဖ်ားျဖင့္ ေရထဲမွ ဒိုက္ႏွင့္ ၾကာဖက္ အနည္းငယ္ကုိ ဖယ္လိုက္သည္။ ကြက္လပ္ျဖစ္သြားေသာ ထိုေနရာကို ငါးမွ်ားႀကိဳး ခ်လိုက္သည္။ ငါးမွ်ားတံ အရင္းပိုင္းကိုေတာ့ သူ႔ေဘးနားက ေျမႀကီးတြင္ စိုက္ကာ ေရေပၚ ေပၚေနေသာ ေဖာ့တံေလးကို ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ မၾကာမၾကာ လိုက္လာဖူးသည့္ သားငယ္ကလည္း ေဖာ့တံမ်ားကို ဝိုင္းၾကည့္ေပးသည္။ ငါးမွ်ားတံမ်ား ေနရာတက် ရိွၿပီးသြားသျဖင့္ အိတ္ထဲမွ ကြမ္းထုပ္ကို ထုတ္ၿပီး တစ္ယာ ယာ စားလိုက္သည္။

“ေဖေဖ ဇီးထုပ္စားမလား ”
“ ကြမ္းစားေနၿပီကြ မစားေတာ့ဘူး ”

ကြမ္းႏွစ္ယာႏွင့္ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ ကုန္ၿပီးခ်ိန္အထိ ကိုင္းတံအေသးမွ ငါးအေသးေလးမ်ားသာ ရေသးသည္။ ခုထိ ငါးအႀကီး တစ္ေကာင္မွ မမိေသး။ သားငယ္ကေတာ့ သူ႔ေပါင္ကို ေခါင္းအံုးကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ။ ငါးမွ်ားလိုက္လာတိုင္းလည္း ခဏေလာက္ပဲ သားငယ္က ေနနိင္သည္ ၾကာလာေတာ့ ပ်င္းရိတာေၾကာင့္နဲ႔ တူသည္ အရိပ္ထဲတြင္ အိပ္သြားတတ္သည္မွာ ညေနျပန္ခါနီး ႏိႈးမွ ထလာျမဲ ျဖစ္၏။ ခုေတာ့ မိုးစက္မ်ား က်လာတာေၾကာင့္ သားငယ္ကို ႏိႈးကာ မိုးကာ ဝတ္ေပးလိုက္သည္။

မိုးစိုေသာ္လည္း ငါးမွ်ားေနခ်ိန္ မိုးရြာလာလ်င္ သူေက်နပ္သည္။ မိုးသံ မိုးနံ႔ ေၾကာင့္ ငါးမ်ား ကမ္းစပ္ကို ေရာက္လာတတ္၏။ ဒီအခ်ိန္က ငါးမွ်ား၍ အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ မိုးက တျဖည္းျဖည္း သဲလာသည့္အတြက္သားငယ္ကို ထီးေအာက္တြင္ လံုလံုျခံဳျခံဳ ထားလိုက္ရတာေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္တစ္ျခမ္း ရြဲရြဲဆိုလာေသာ္ သူ႔မ်က္လံုးကို ေဖာ့တံမွ မဖယ္ရွားဝ့ံ စူးစိုက္ၿပီး ၾကည့္ေနရသည္။

ကိုင္းတံကို ရုတ္ခနဲ အသုတ္မွာ ငါးတစ္ေကာင္ပါလာတိုင္း သူ႕သားရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေဟးခနဲ ေအာ္သံသည္ သူ႔အေပၚထားသည့္ ယံုၾကည္ကိုးစားမႈ ပဲျဖစ္သည္။ သားငယ္ပါလာသည့္ေန႔တိုင္း အရင္ထက္ သူ ငါးပိုရခ်င္သည္။ သားသမီးေတြအတြက္ ဘာမွ မလုပ္ေပးနိင္ရင္ေတာင္ ယံုၾကည္အားကိုမႈေတာ့ သူေပးနိင္ခ်င္သည္။ ထို႔ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ ငါးမွ်ားတံကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ေနရသည္။

မိုးေရစက္မ်ားေၾကာင့္ ကိုင္းတံေတြကို လက္ထဲသို႔ ေျပာင္းကိုင္ထားလိုက္သည္။ သို႔မွ ငါးတြတ္လ်င္ သူခ်က္ခ်င္းသိနိင္မည္။ သည္းသည္းထန္ထန္ မိုးရြာသြန္းေနတာေၾကာင့္ ငါးမ်ားျမဴးတူးကာ ကန္ထဲတြင္ ဟိုမွာ ဒီမွာ ထခုန္ေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကိုင္းတံကိုေတာ့ လာမဆြဲၾကေသး။ ကမ္းစပ္ကို ကပ္လာေသာ ငါးေသးေသးေလးမ်ားသာ တစ္ေကာင္ၿပီး တစ္ေကာင္ရေနခဲ့သည္။ သားငယ္ကေတာ့ အႀကီးအေသး မခြဲဘဲ ငါးတစ္ေကာင္ ရတိုင္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနသျဖင့္ အေသးေတြပဲ ရေသာ္လည္း သူေက်နပ္ရသည္။ မိုးရြာေနသျဖင့္ ညေနခင္းသည္ ေစာစီးစြာ ေမွာင္စ ျပဳေနၿပီ။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိုင္ထားေသာ ကိုင္းတံ အႀကီးမွ ဆတ္ခနဲဆတ္ခနဲ လႈပ္ရွားမႈကို ခံစားရသျဖင့္ သူ အသက္ကိုမွ်င္းရွဴကာ အာရံုစိုက္ေနလိုက္သည္။ ငါးေတာ့ေသခ်ာသည္။ သို႔ေသာ္ ေသြးတိုးစမ္း ေနေသးဟန္တူသည္။ ထိခနန္း ဆိတ္ခနန္းသာ ရိွေသး၏။ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကို လာမဟပ္ေသး။ သူစိတ္ရွည္ရွည္ျဖင့္ ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ စိတ္ရွည္မွ ျဖစ္မွာကို သူသိသည္။ သူ႔ဘက္က မလႈပ္ဘဲ ၿငိမ္ေနလိုက္တာေၾကာင့္ ေရထဲမွ ငါးက ငါးစာကို သဘာဝအစာ မွတ္ကာ ဆြဲဟပ္လိုက္သည္။ တင္းခနဲ ျဖစ္သြားေသာ ငါးမွ်ားႀကိဳးေၾကာင့္ ဒီငါး အေကာင္ႀကီးနိင္သည္ကို တြက္မိသည္။

ငါးမွ်ားခ်ိတ္ ခ်ိတ္မိသြားသျဖင့္ ငါးက အတင္းရုန္းကန္ေနသည္။ ငါးေမာေအာင္ သူအလိုက္သင့္ ေလွ်ာ့ေပးမွ ျဖစ္မည္။ သူဆြဲကိုယ္ဆြဲ ဆိုလ်င္ ႀကိဳးျပတ္သြားနိင္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ ကိုင္းတံက သာမန္ဝါးေခ်ာင္းသာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ႀကိဳးကို အေလ်ာ့အတင္း လုပ္စရာ ဘီးလံုးမပါေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ ထိုင္ရာမွ ခပ္ျမန္ျမန္ထကာ ကိုင္းတံကို ကိုင္ထားရင္း ေရွ႕သို႔ လိုက္တိုးေပးရသည္။ ငါးကလည္း ေနာက္ကို လွည့္ကာ အားအင္ကုန္သံုး၍ ရုန္းကန္ေန၏။ ဒီငါးမိဖို႔ အေရးႀကီးသည္။ အေကာင္ႀကီးနိင္တာေၾကာင့္ အိမ္ျပန္မ်က္နာပန္းလွသလို ဟင္းစား တစ္ႏွပ္ ႏွစ္ႏွပ္စာေလာက္ လည္း ဖူလံုသြားနိင္သည္။

“ ေဖေဖ ငါးႀကီးမိၿပီကြ... ေဟးး ေဖေဖငါးႀကီးမိၿပီ ”

ကန္စပ္အထိသူဆင္းသြားတာေၾကာင့္ သားငယ္က သေဘာေပါက္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေန၏။ သားငယ္၏ ဝမ္းသာ တက္ၾကြသံ ၾကားသျဖင့္ ဒီငါးကို မရ ရေအာင္ ဖမ္းရေတာ့မည္ဆိုတာ သူ သေဘာေပါက္သည္။ ငါးကလည္း ေသေဘးေၾကာင့္ အတင္းရုန္းကန္ေနသည္။ ႀကိဳးျပတ္သြားမွာ စိုးတာေၾကာင့္ ငါးေခၚရာ ေနာက္ကို သူလိုက္ေနရသည္မွာ ေရထဲသို႔ ဒူးတဝက္ပင္ ျမဳပ္ေနၿပီ။ သူ႔အာရံုတစ္ခုလံုး ဒီငါးရဖို႔ပဲ အာရံုစိုက္ထားသည္။ ဒါဟာ ငါးတေကာင္ထက္ ပိုသည္။ သူ႕သားရဲ႕ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို အပ်က္စီးမခံနိင္။ အေကာင္ႀကီးသည့္ ငါးျဖစ္တာေၾကာင့္ ခုထိ မေမာေသးတာ ျဖစ္မည္။

သူစိတ္ရွည္ရွည္ပဲ ေရကန္ထဲမွာ ေရွ႕တိုးရင္း ငါးဆြဲရာ ေနာက္ကို လိုက္ေနသည္။ မၾကာခင္မွာ ဒီငါး ရုန္းရတာ ေမာသြားမည္ မဟုတ္လား။ ထိုအခ်ိန္ေရာက္မွ တျဖည္းျဖည္း ဆြဲတင္လိုက္ရင္ ထိုငါးၾကီး ကုန္းေပၚေရာက္လာမည္။ ေရအနက္က သူ႔ေပါင္ရင္းေလာက္ အထိ ေရာက္ေနေသာ္လည္း ငါးက ရုန္းကန္ေနတုန္းပဲ ျဖစ္သည္။ စြန္႔စားသည့္ အေနနဲ႔ သူႀကိဳးနဲနဲ ျပန္ဆြဲရမည္။ မဟုတ္လ်င္ သူပါ ေရထဲ ျမဳပ္သြားနိင္သည္။ ကိုင္းတံကို မေလ်ာ့မတင္းဆုပ္ကိုင္ကာ သူ႔ဘက္ကို ျပန္ဆြဲလိုက္သည္။

ငါးေမာသြားၿပီ ထင္သည္။ သူျပန္ဆြဲေခၚရာ လိုက္လာသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ငါးက ျဖဳန္းခနဲ အတင္းရုန္းကာ လွည့္ေျပးသည္။ သူ႔ဘက္ကို အဆြဲႏွင့္ ငါးရဲ႕ ရုန္းကန္မႈေၾကာင့္ သူ႔လက္ထဲက ကိုင္းတံ တင္းခနဲျဖစ္သြားသျဖင့္ ကိုင္းတံကို လႊတ္ေပးလိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းပဲ လြတ္သြားေသာ ကိုင္းတံကို လွမ္းဆြဲဖို႔ ေရွ႕ကို အေလာတႀကီး တိုးလိုက္စဥ္ သူ႔ေျခဖဝါးတြင္ ပူခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ အေကာင္တခုခု ကိုက္တာလား တခုခုစူးမိတာလား မသိေပမယ့္ သူ႔ေျခဖဝါးတြင္ နာက်င္သြားသည္။

သို႔ေသာ္ ဘာျဖစ္တာလဲဆိုသည္ကို ေလာေလာဆယ္ သတိမထားနိင္ လြတ္ထြက္သြားေသာ ကိုင္းတံကိုသာ ရေအာင္ လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။ ဆြဲယူလိုက္ေသာ ကိုင္းတံက သူ႔လက္ထဲကို ေပါ့ပါးစြာ ပါလာသည္။ သူ႔ရင္ထဲ ဟာခနဲ ျဖစ္သြား၏။ ကိုင္းတံကို တျဖည္းျဖည္း ဆြဲမလိုက္သည္။ ငါးမွ်ားႀကိဳးျပတ္စေလးက ေလထဲတြင္ တန္းလန္းလႊဲေနသည္။ ငါးတစ္ေကာင္ႏွင့္ အားၿပိဳင္မႈတြင္ သူရံႈးသြားခဲ့ရၿပီ။

သူ႔မ်က္နာကို ခပ္ျပံဳးျပံဳးလုပ္ကာ သားငယ္ဘက္လွည့္လိုက္သည္။

“ ႀကိဳးျပတ္သြားတယ္ သားရဲ႕ ေနာက္တေကာင္ ထပ္ဖမ္းမယ္ကြာ ဒီတခါ ပိုႀကီးတာ ဖမ္းေပးမယ္။”

သားငယ္ကို အာရံုေျပာင္းေစရန္ ေျပာၿပီး သူကမ္းေပၚတက္လာသည္။ သားငယ္ကေတာ့ ငါးမွ်ားႀကိဳးျပတ္စ ေလးကိုသာ ၾကည့္ေန၏။ ေျမႀကီးေပၚ ေျခအခ်မွာပဲ သူ႔ေျခေထာက္ မခံနိင္ေအာင္ နာက်င္သြားသျဖင့္ ငံု႔ၾကည့္ လိုက္သည့္အခါ ညာဘက္ေျခဖဝါးမွ ေသြးမ်ား ထြက္ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္၏။ ေျမျပင္ေပၚထိုင္ၿပီး ေျခဖဝါးကို လွန္ၾကည့္မွ ေျခဖဝါးတြင္ ၅ လက္မခန္႔ ျပတ္ရွရာႀကီးကို ေတြ႔ရသည္။ ရြာေနေသာ မိုးႏွင့္အၿပိဳင္ ေသြးမ်ား ဒလေဟာ ထြက္လာ၏။

“ ေဖေဖ ေသြးေတြ... ေဖေဖ ဘာျဖစ္တာလဲ ”

သားငယ္က ေျပာရင္း သူ႔အနားကို ေရာက္လာသည္။ ေျခဖဝါးမွ မခံမရပ္နိင္ေအာင္ နာက်င္လာသျဖင့္ ဒဏ္ရာ ေဘးနားကို လက္ျဖင့္ခပ္တင္းတင္း ဖိထားလိုက္၏။ ေသြးမ်ားက မနားတမ္း ထြက္ေနခဲ့သည္။ ေရကန္ထဲမွ သံျပားျပတ္စ တခုခုကို နင္းမိခဲ့တာ ျဖစ္မည္။ ႏွစ္ခ်ဳိ႕ေရကန္ျဖစ္သည့္အျပင္ ဘီအိုစီ ေရနံခ်က္စက္ရံုမွ တူးထားေသာ ကန္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေရကန္ထဲတြင္ သံပိုက္လံုးအျပတ္မ်ား ေရတိုင္ကီအေဆြးမ်ား ရိွေနသည္ကို သူသိထားလ်က္ႏွင့္ ငါးေဇာေၾကာင့္ သူသတိတစ္ခ်က္ လြတ္သြားခ်ိန္မွာ ရွသြားျခင္းျဖစ္သည္။

“ အီးး..ဟီးး.. ေသြးေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ”

မရပ္မနားထြက္လာေသာ ေသြးမ်ားကို ျမင္သျဖင့္ သားငယ္ ငိုေလေတာ့သည္။ နာက်င္မႈ ခဏေမ့ကာ

“ သား.. မငိုနဲ႔ ေသးေသးေလး ရွတာကြ ဘာမွမျဖစ္ဘူး ခဏေနရင္ ေကာင္းသြားမွာ ”

သားငယ္က ေျခေထာက္ကို ကိုင္ၾကည့္ကာ ဆက္တိုက္ထြက္ေနေသာ ေသြးမ်ားကို ၾကည့္ၿပီး အငိုမတိတ္ေတာ့။ သူပုဆိုးေအာက္နား ပါတ္လည္ကို ဆြဲျဖဲကာ ပါတ္တီးအျဖစ္ ဒဏ္ရာကို ခပ္တင္းတင္း စည္းေႏွာင္းလိုက္သည္။ ေသြးထြက္ေလ်ာ့သြားေပမယ့္ နာက်င္မႈက ပို၍ပို၍ တိုးလာသည္။ ဒဏ္ရာက ႀကီးသည့္အျပင္ ရွရာကလည္း နက္မည္ထင္သည္။ ေျခဖ်ားေထာက္ကာ ေလွ်ာက္ရင္း ကိုင္းတံအေသးကို သိမ္းလိုက္သည္။ ငါးအေသးေလးမ်ား ထည့္ထားေသာ အိတ္ကို ဟၾကည့္လိုက္သည္။ သိပ္ေတာ့မနဲလွ။ ေၾကာ္လိုက္လ်င္ေတာ့ မိသားစု စားေလာက္နိင္မည္။ ဒီညအတြက္ ဟင္းတႏွပ္စာရသျဖင့္ သူ အနည္းငယ္ စိတ္ေအးသြားသည္။

“ အရမ္းနာေနလား ေဖေဖ ”
“ မနာပါဘူးသားရယ္ ”

သူ႔ေျခေထာက္ကို ငံု႔ငံု႔ၾကည့္ရင္း သားရဲ႕ မ်က္နာ ႏြမ္းႏြမ္းေလး ျဖစ္ေန၏။ သူ႔လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ ထားေသာ သားရဲ႕လက္ေလး ေအးစက္ေနသည္။ သူနာက်င္ေနမည္ ထင္ၿပီး သူ႔မ်က္နာကို ခဏခဏ ေမာ့ၾကည့္ေနေသာ သားမ်က္ဝန္းသည္ မ်က္ရည္စက္မ်ားေၾကာင့္ ရႊန္းလဲ့ေန၏။ သားငယ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုး၍ ေျခဖဝါးမွ တစစ္စစ္ကိုက္လာေသာ ဒဏ္ကို အားတင္းကာ ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ သူနာက်င္ေနပါသည္။ ၅ လက္မခန္႔ ျပတ္ရွဒဏ္ရာမွ နာက်င္ျခင္းထက္ပုိေသာ နာက်င္မႈသည္ ရင္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚေန၏။ သားငယ္ရဲ႕ အားငယ္ေနရျခင္းကို သူေကာင္းစြာ မႏွစ္သိမ့္နိင္ေသာ ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အျဖစ္သည္ သူ႔အတြက္ ေျခေထာက္က ဒဏ္ရာထက္ပို၍ အနာက်င္ရဆံုး ျဖစ္သည္။

ေမွာင္ရီပ်ဳိးေနေသာ ေျမလမ္းေလးထက္တြင္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကို လက္ဆြဲၿပီး ငါးမွ်ားတံ ပုခံုးေပၚထမ္းထားေသာ လူတစ္ေယာက္ တေရြ႕ေရြ႕ျဖင့္ ေလွ်ာက္ေနသည္။ လႈပ္ရမ္းေနေသာ အိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ားျဖင့္ လဲယူထားရေသာ ငါးကေလးမ်ားရိွေန၏။ ထို႔ျပင္ ေျခဖဝါးမွ တစ္စက္စက္က်က်န္ရစ္ေသာ ေသြးစက္အခ်ဳိ႕သည္လည္း ေျမလမ္းေလးထက္တြင္ တစ္စက္ျခင္း က်ကာ က်န္ေနခဲ့၏။ ကေလးငယ္ကေတာ့ သူ႔အေဖ၏ ေျခေထာက္က ဒဏ္ရာႏွင့္ မ်က္နာက နာက်င္ဟန္ကို တစ္လွည့္စီ ေမာ့ၾကည့္ေနေလသည္။

Wednesday, December 1, 2010

အေဖ

ကတၱီရာ လမ္းမႀကီးအတိုင္း ေလွ်ာက္လာရင္း ရပ္ကြက္အဆံုးတြင္ လမ္းေဘးကို ဖဲ့ဆင္းလိုက္သည္။ သန္လ်င္ဘီအိုစီ ေရနံခ်က္စက္ရံုရဲ႕ ေရကန္ႀကီးေတြ ရိွေသာ လမ္းသြယ္ဘက္ကို ခ်ဳိးဝင္ကာ တဲအိမ္တို႔ရဲ႕ အေရွ႕မွ ေျမလမ္းေလး အတိုင္း ေလွ်ာက္ဝင္လာခဲ့သည္။ ထိုလမ္းသြယ္ထဲတြင္ ေမာင္ထြန္း၏ အိမ္ရွိသည္။ ေမာင္ထြန္းတို႔ အိမ္ေရွ႕အေရာက္တြင္ အသံျပဳလိုက္သည္။

ငါးမွ်ားတံအိတ္ကို ပုခံုးေပၚထမ္းရင္ ထြက္လာခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ေမာင္ထြန္းကို ေျပာခဲ့သလုိ အပ်င္းေျပ ငါးမွ်ားထြက္လာျခင္းမဟုတ္။ ဒီရက္ပိုင္းတြင္ ေငြဝင္ဖုိ႔ အလုပ္တခုခု မလုပ္နိင္သည့္အတြက္ ဟင္းစားရလို ရျငား ထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ေငြဝင္နိင္သည့္ အလုပ္တခုခု ရွာမရခ်ိန္တိုင္း အိမ္အတြက္ တစ္ဖက္တလမ္းက အဆင္ေျပေစရန္ ငါးလာမွ်ားေလ့ရိွ၏။ သူက မိသားစုကို ပုခံုးနဲ႔ေရာ ေခါင္းနဲ႔ပါ ဘဝတေလွ်ာက္လံုး ထမ္းရြက္ၿပီး ရွာေဖြ ေကြ်းေမြးခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ကေလးေတြ ငယ္စဥ္တုန္းကေတာ့ သူအဆင္ေျပခဲ့ဖူးသည္။ သန္လ်င္ၿမိဳ႕တြင္ သူ႔လၻက္ရည္ဆိုင္ အေအာင္ျမင္ဆံုး အေရာင္းရဆံုး ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ကေတာ့ တပည့္တပန္းမ်ားလည္း စည္စည္ကားကားေပါ့။ ေမာင္ထြန္းက သူ႔ဆိုင္ရဲ႕ နံျပားဖုတ္သမား ျဖစ္ခဲ့သည္။

သို႔ေသာ္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြ တိုက္ဆိုင္ၿပီး သူ႔ဆိုင္ ယိုင္သထက္ယိုင္လာသည္။ တစ္ေန႔တာ စာရင္းကိုလည္း သူမစစ္ခ်င္။ အဖမဲ့သားအျဖစ္ အခ်ိန္ၾကာစြာ သူတစ္ေယာက္ထဲ ၾကီးျပင္းလာၿပီးမွ ရလာေသာ အေမတူ အေဖကြဲ ေမာင္ႏွမမ်ားကို သူခ်စ္သည္။ ေရာင္းအားက်လာခ်ိန္မွာ လူတစ္အုပ္တစ္မႀကီးရဲ႕ စားစရိတ္က သိသိသာသာ ဖိစီးလာေသာ္လည္း သူအျပံဳးမပ်က္ေအာင္ ဟန္ေဆာင္ထားခဲ့သည္။ တစ္ေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ေရာင္းအားက်လာၿပီး ေနာက္ဆံုး သူဆိုင္ပိတ္လိုက္ရေတာ့သည္။

သို႔ေသာ္ သူမမႈခဲ့။ ၾကံဳရာအလုပ္ကို ရွာေဖြ လုပ္ကိုင္ကာ ဇနီးႏွင့္ သားသမီးမ်ားကို ဝမ္းဝေစခဲ့သည္။ ငယ္စဥ္ထဲက အေဖမဲ့သူ ျဖစ္ခဲ့ရတာ ေၾကာင့္ သူ႔သားသမီးမ်ားကို ဘာမဆို အလိုလိုက္ခ်င္စိတ္ အျမဲ ရိွေနခဲ့သည္။ တျခားအလုပ္ရွာမရလို႔ ငါးမွ်ားထြက္ခဲ့ ရေပမယ့္ သူ႔သားသမီးမ်ား အားငယ္မွာ စိုးတာေၾကာင့္ ေမာင္ထြန္းအိမ္တြင္သာ ငါးမွ်ားတံေတြ သိမ္းထားေလ့ရိွသည္။ အိမ္အထိ ျပန္မသယ္သြားေပ။ အရြယ္ေရာက္ေနေသာ သူ႔သားသမီးမ်ား ရွက္ရြံ႕အားငယ္မွာကို မလိုလားေပ။ သဲလမ္းေလးအတိုင္း ေလွ်ာက္လာရင္း မုန္႔ဆိုင္ေလးကို ျမင္သျဖင့္ သားငယ္က သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္သည္။

အိတ္ထဲမွ ေနာက္ထပ္ ငါးမွ်ားတံ အေသးတစ္ေခ်ာင္း ထပ္ထုတ္ကာ ငါးစာတပ္လိုက္သည္။ ဒီအေသးကေတာ့ ငါးဖ်င္းသလပ္မ်ား ငါးပဲျဖဴမ်ားလို ငါအေသးေလးေတြ အတြက္ျဖစ္သည္။ ထိုငါးေလးေတြကို ေၾကာ္စားလ်င္လည္း ဟင္းတခြက္ပဲ မဟုတ္လား။ ငါးမွ်ားတံ ထိပ္ဖ်ားျဖင့္ ေရထဲမွ ဒိုက္ႏွင့္ ၾကာဖက္ အနည္းငယ္ကုိ ဖယ္လိုက္သည္။ ကြက္လပ္ျဖစ္သြားေသာ ထိုေနရာကို ငါးမွ်ားႀကိဳး ခ်လိုက္သည္။ ငါးမွ်ားတံ အရင္းကိုေတာ့ သူ႔ေဘးနားက ေျမႀကီးတြင္ စိုက္ကာ ေရေပၚ ေပၚေနေသာ ေဖာ့တံေလးကို ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ မၾကာမၾကာ လိုက္လာဖူးသည့္ သားငယ္ကလည္း ေဖာ့တံမ်ားကို ဝိုင္းၾကည့္ေနသည္။ အိတ္ထဲမွ ကြမ္းထုပ္ကို ထုတ္ၿပီး တစ္ယာ ယာ စားလိုက္သည္။

“ေဖေဖ ဇီးထုပ္စားမလား ”
“ ကြမ္းစားေနၿပီကြ မစားေတာ့ဘူး ”

မိုးေရစက္မ်ားေၾကာင့္ ကိုင္းတံေတြကို လက္ထဲသို႔ ေျပာင္းကိုင္ထားလိုက္သည္။ ထို႔မွ ငါးတြတ္လ်င္ သူခ်က္ခ်င္းသိနိင္မည္။ သည္းသည္းထန္ထန္ မိုးရြာသြန္းေနတာေၾကာင့္ ငါးမ်ားျမဴးကာ ကန္ထဲတြင္ ဟိုမွာ ဒီမွာ ထခုန္ေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကိုင္းတံကိုေတာ့ လာမဆြဲၾကေသး။ ကမ္းစပ္ကို ကပ္လာေသာ ငါးေသးေသးေလးမ်ားသာ တစ္ေကာင္ၿပီး တစ္ေကာင္ရေနခဲ့သည္။ သားငယ္ကေတာ့ အႀကီးအေသး မခြဲဘဲ ငါးတစ္ေကာင္ ရတိုင္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနသျဖင့္ အေသးေတြပဲ ရေသာ္လည္း သူေက်နပ္ရသည္။ မိုးရြာေနသျဖင့္ ညေနခင္းသည္ ေစာစီးစြာ ေမွာင္စ ျပဳေနၿပီ။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိုင္ထားေသာ ကိုင္းတံ အႀကီးမွ ဆတ္ခနဲဆတ္ခနဲ လႈပ္ရွားမႈကို ခံစားရသျဖင့္ သူ အသက္ကိုမွ်င္းရွဴကာ အာရံုစိုက္ေနလိုက္သည္။ ငါးေတာ့ေသခ်ာသည္။ သို႔ေသာ္ ေသြးတိုးစမ္း ေနေသးဟန္တူသည္။ လာမဟပ္ေသး။ စိတ္ရွည္ရွည္ျဖင့္ ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ စိတ္ရွည္မွ ျဖစ္မွာကို သူသိသည္။ သူ႔ဘက္က မလႈပ္ဘဲ ၿငိမ္ေနလိုက္တာေၾကာင့္ ေရထဲမွ ငါးက ငါးစာကို သဘာဝအစာ မွတ္ကာ ဆြဲဟပ္လိုက္သည္။ တင္းခနဲျဖစ္သြားေသာ ငါးမွ်ားႀကိဳးေၾကာင့္ ဒီငါး အေကာင္ႀကီးနိင္သည္ကို တြက္မိသည္။

ငါးမွ်ားခ်ိတ္ ခ်ိတ္မိသြားသျဖင့္ ငါးက အတင္းရုန္းကန္ေနသည္။ ငါးေမာေအာင္ သူအလိုက္သင့္ ေလွ်ာ့ေပးမွ ျဖစ္မည္။ သူဆြဲကိုယ္ဆြဲ ဆိုလ်င္ ႀကိဳးျပတ္သြားနိင္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ ကိုင္းတံက သာမန္ဝါးေခ်ာင္းသာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ႀကိဳးကို အေလ်ာ့အတင္း လုပ္၍မရ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ ထိုင္ရာမွ ခပ္ျမန္ျမန္ထကာ ကိုင္းတံကို ကိုင္ထားရင္း ေရွ႕သို႔ လိုက္တိုးေပးရသည္။ ငါးကလည္း ေနာက္ကို လွည့္ကာ အားအင္ကုန္သံုး၍ ရုန္းကန္ေန၏။ ဒီငါးမိဖို႔ အေရးႀကီးသည္။ အေကာင္ႀကီးနိင္တာေၾကာင့္ အိမ္ျပန္မ်က္နာပန္းလွသလို ဟင္းစား တစ္ႏွပ္ ႏွစ္ႏွပ္စာေလာက္ လည္း ဖူလံုသြားနိင္သည္။

“ ေဖေဖ ငါးႀကီးမိၿပီကြ... ေဟးး ေဖေဖငါးႀကီးမိၿပီ ”

ငါးေမာသြားၿပီ ထင္သည္။ သူျပန္ဆြဲေခၚရာ လိုက္လာသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ငါးက ျဖဳန္းခနဲ အတင္းရုန္းကာ လွည့္ေျပးသည္။ သူ႔ဘက္ကို အဆြဲႏွင့္ ငါးရဲ႕ ရုန္းကန္မႈေၾကာင့္ သူ႔လက္ထဲက ကိုင္းတံ တင္းခနဲျဖစ္သြားသျဖင့္ ကိုင္းတံကို လႊတ္ေပးလိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ လြတ္သြားေသာ ကိုင္းတံကို လွမ္းဆြဲဖို႔ ေရွ႕ကို အေလာတႀကီး တိုးလိုက္စဥ္ သူ႔ေျခဖဝါးတြင္ ပူခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ အေကာင္တခုခု ကိုက္တာလား တခုခုစူးမိတာလား မသိေပမယ့္ သူ႔ေျခဖဝါးတြင္ နာက်င္သြားသည္။

သို႔ေသာ္ ဘာျဖစ္တာလဲဆိုသည္ကို ေလာေလာဆယ္ သတိမထားနိင္ လြတ္ထြက္သြားေသာ ကိုင္းတံကိုသာ ရေအာင္ လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။ ကိုင္းတံက သူ႔လက္ထဲကို ေပါ့ပါးစြာ ပါလာသည္။ သူ႔ရင္ထဲ ဟာခနဲ ျဖစ္သြား၏။ ကိုင္းတံကို တျဖည္းျဖည္း ဆြဲမလိုက္သည္။ ငါးမွ်ားႀကိဳးျပတ္စေလးက ေလထဲတြင္ တန္းလန္းလႊဲေနသည္။ ငါးတစ္ေကာင္ႏွင့္ အားၿပိဳင္မႈတြင္ သူရံႈးသြားခဲ့ရၿပီ။

သူ႔မ်က္နာကို ခပ္ျပံဳးျပံဳးလုပ္ကာ သားငယ္ဘက္လွည့္လိုက္သည္။

“ ႀကိဳးျပတ္သြားတယ္ သားရဲ႕ ေနာက္တေကာင္ ထပ္ဖမ္းမယ္ကြာ ဒီတခါ ပိုႀကီးတာ ဖမ္းေပးမယ္။”

သားငယ္ကို အာရံုေျပာင္းေစရန္ ေျပာၿပီး သူကမ္းေပၚတက္လာသည္။ သားငယ္ကေတာ့ ငါးမွ်ားႀကိဳးျပတ္စ ေလးကိုသာ ၾကည့္ေန၏။ ေျမႀကီးေပၚ ေျခအခ်မွာပဲ သူ႔ေျခေထာက္ မခံနိင္ေအာင္ နာက်င္သြားသျဖင့္ ငံု႔ၾကည့္ လိုက္သည့္အခါ ညာဘက္ေျခဖဝါးမွ ေသြးမ်ား ထြက္ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္၏။ ေျမျပင္ေပၚထိုင္ၿပီး ေျခဖဝါးကို မ ၾကည့္မွ ေျခဖဝါးတြင္ ၅ လက္မခန္႔ ျပတ္ရွရာႀကီးကို ေတြ႔ရသည္။ ရြာေနေသာ မိုးႏွင့္အၿပိဳင္ ေသြးမ်ားကေတာ့ ဒလေဟာ ထြက္လာ၏။

“ ေဖေဖ ေသြးေတြ... ေဖေဖ ဘာျဖစ္တာလဲ ”

သားငယ္က ေျပာရင္း သူ႔အနားကို ေရာက္လာသည္။ မခံမရပ္နိင္ေအာင္ နာက်င္လာသျဖင့္ ဒဏ္ရာ ေဘးနားကို ခပ္တင္းတင္း ဖိထားလိုက္၏။ ေသြးမ်ားက မနားတမ္း ထြက္ေနခဲ့သည္။ ေရကန္ထဲမွ သံျပားျပတ္စ တခုခုကို နင္းမိခဲ့တာ ျဖစ္မည္။

“ အီးး..ဟီးး.. ေသြးေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ”

မရပ္မနားထြက္လာေသာ ေသြးမ်ားကို ျမင္သျဖင့္ သားငယ္ ငိုေလေတာ့သည္။ နာက်င္မႈ ခဏေမ့ကာ

“ သား.. မငိုနဲ႔ ေသးေသးေလး ရွတာကြ ဘာမွမျဖစ္ဘူး ခဏေနရင္ ေကာင္းသြားမွာ ”

“ အရမ္းနာေနလား ေဖေဖ ”
“ မနာပါဘူးသားရယ္ ”

သူ႔ေျခေထာက္ကို ငံု႔ငံု႔ၾကည့္ရင္း သားရဲ႕ မ်က္နာ ႏြမ္းႏြမ္းေလး ျဖစ္ေနရသည္ကို စိတ္မေကာင္း ျဖစ္လြန္းလွသည္။ သူ႔လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားေသာ သားရဲ႕လက္ေလး ေအးစက္ေနသည္။ သူနာက်င္ေနမည္ ထင္ၿပီး သူ႔မ်က္နာကို ခဏခဏ ေမာ့ၾကည့္ေနေသာ သားမ်က္ဝန္းသည္ မ်က္ရည္စက္ မ်ားေၾကာင့္ ရႊန္းလဲ့ေန၏။ သားငယ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုး၍ ေျခဖဝါးမွ တစစ္စစ္ကိုက္လာေသာ ဒဏ္ကို အားတင္းကာ ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့သည္။ ေျခတလွမ္း အၾကြအခ်တိုင္း သူ အသံမထြက္ေအာင္ တင္းထားရသည္။ သူ႔ဒဏ္ရာကို ျမင္သျဖင့္ ေမာင္ထြန္း ဆိုက္ကားငွားကာ သူ႔အိမ္အထိ လိုက္ပို႔ေပးသျဖင့္ အနည္းငယ္ သက္သာသြားရသည္။

ဒဏ္ရာႀကီးကို ျမင္သျဖင့္ တစ္အိမ္လံုး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။

“ ေဆးခန္းသြားမယ္ ”

သူ႕ဇနီးက စိုးရိမ္တႀကီးျဖစ္ကာ ေဆးခန္းသြားျပရန္ ေျပာသည္။ ေဆးခန္းေတာ့ သြား၍မျဖစ္။ ေနာက္ရက္ေတြ ဝင္ေငြ မရိွလ်င္ ဒုကၡပိုမ်ားနိင္တာေၾကာင့္ ေဆးခန္းသြား၍ မျဖစ္။

“ မလိုဘူး.. ငါေျပာသလိုသာ လုပ္ေပး။ ၾကက္သြန္နီတစ္လံုးကို သၾကားနဲ႔ ေရာေထာင္းၿပီး အံုထားရင္ ရၿပီ”

သူ႔လိုပဲ ေတြးမိတာေၾကာင့္ထင္သည္။ ဇနီးျဖစ္သူ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ကာ သၾကားႏွင့္ၾကက္သြန္နီ ကို ေရာေထာင္းေန၏။ ေတာ္ရံုထိခိုက္ရွနာ မွန္သမွ် သူဒီလိုသာ ကုခဲ့သည္။

“ ေဆးထည့္ရေအာင္ ”

ဇနီးျဖစ္သူ သူ႔အနားတြင္ ထိုင္ကာ ေျခေထာက္ကို ဆြဲယူရင္း ဒဏ္ရာကို ေဆးအံုေပးေနသည္။ ဒဏ္ရာေနရာမွ ေအးခနဲျဖစ္ကာ အနည္းငယ္ စပ္သြားရသည္။ ေဆးအံုေပးၿပီးေနာက္ ပါတ္တီးကို ခပ္တင္းတင္းစည္းေပးေနခ်ိန္ မွာပဲ သူစိတ္မေကာင္းၿပီး မ်က္ရည္ဝဲသြားရသည္။ ဇနီးျဖစ္သူ သူ႔ကို ေမာ့အၾကည့္မွာပဲ သူမ်က္ရည္ဝဲေနသည္ကို ျမင္သြားခဲ့သည္။

“ ေတာ္ေတာ္ နာေနလို႔လား ဟင္ ”
“ ဟင္အင္း.. မနာပါဘူး ”
“ ဒါျဖင့္..”
“ ငါဒဏ္ရာ ရေတာ့ သားေလး အားငယ္သြားတာ ေတြးၿပီး စိတ္မေကာင္းတာပါ ”
“ ေၾသာ္ ”

သူ႔ဇနီးထံမွ မည္သည့္ အသံမွ် ထပ္မထြက္လာေတာ့။ ကိုယ္စီကိုယ္စီ ႀကိတ္ကာ သက္ျပင္းခ်လိုက္ မိေတာ့သည္။

။..........................................................................။