ဒီေန႔ေတာ့ ေန႔တြက္စီၿပီထင္သည္။ သူ႔အတြက္ ဒီလိုေန႔မ်ဳိးသည္ ရွားရွားပါးပါး ၾကံဳရခဲေသာ အခြင့္အေရးျဖစ္သည္။ မနက္ထဲက ေခ်ာက္တီးေခ်ာက္ခ်က္ ခရီးတိုေလးမ်ားကို ပို႔ေပးေနရေသာသူ႔အတြက္ ေန႔လည္ ၂ နာရီ ခန္႔တြင္ေတာ့ ေအာ္ဒါ ေကာင္းေကာင္းရခဲ့သည္။ သူ႔ကားငွားစီးသူသည္ လယ္သာဂ်ာကင္ကို ဝတ္ထားၿပီး ေရႊကိုင္းမ်က္မွန္တပ္ထားေသာ အသက္ ၅၀ ခန္႔ ရိွေသာ လူရည္သန္႔တစ္ဦးျဖစ္သည္။
ထို႔ထက္ ေက်နပ္ဖြယ္ရာ ေကာင္းသည္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲမွ ေမွာ္ဘီအထိ သြားမည့္ခရီးအတြက္ တန္ရာတန္ေၾကးထက္ ပိုၿပီး သူေတာင္းလိုက္ေသာ ေစ်းကို တခ်က္မွ်မဆစ္ဘဲ ထိုသူငွားစီးခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ အျပန္ခရီးအတြက္ပါ ျပန္တင္ေဆာင္လာရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ အသြားအျပန္ အတြက္ သူျမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ ရမည့္ခရီးျဖစ္သည္။ ေတာင္းသည့္ေစ်းကို မဆစ္ေသာ ထိုသူသည္ သူ႔အတြက္ ေငြပံုႀကီး ျဖစ္ေၾကာင္း မၾကာခင္ သိလာရျခင္းျဖစ္၏။
ထို႔ထက္ ေက်နပ္ဖြယ္ရာ ေကာင္းသည္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲမွ ေမွာ္ဘီအထိ သြားမည့္ခရီးအတြက္ တန္ရာတန္ေၾကးထက္ ပိုၿပီး သူေတာင္းလိုက္ေသာ ေစ်းကို တခ်က္မွ်မဆစ္ဘဲ ထိုသူငွားစီးခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ အျပန္ခရီးအတြက္ပါ ျပန္တင္ေဆာင္လာရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ အသြားအျပန္ အတြက္ သူျမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ ရမည့္ခရီးျဖစ္သည္။ ေတာင္းသည့္ေစ်းကို မဆစ္ေသာ ထိုသူသည္ သူ႔အတြက္ ေငြပံုႀကီး ျဖစ္ေၾကာင္း မၾကာခင္ သိလာရျခင္းျဖစ္၏။
ကားေမာင္းလာရင္း အျပန္အလွန္ ေျပာစကားမ်ားအရ သူသိလာသည္မွာ ထိုသူသည္ နယ္မွဆင္းလာသူ ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ရိွ ေဆြမ်ဳိးမ်ားထံလာရင္း အျပန္တြင္ အိမ္စီးကားတစ္စီးဝယ္ရန္အတြက္ ယခု သြားၾကည့္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ သူတို႔ျမိဳ႕တြင္လည္း လက္ညိဳးထိုးမလြဲေအာင္ စိုက္ပ်ဳိးေရးျခံႏွင့္ ေမြးျမဴေရးျခံမ်ား ပိုင္ဆိုင္ေၾကာင္း သိခဲ့ရသည္။ ရယ္ရႊန္းပတ္စ စကားမ်ားေျပာရင္း သူႏွင့္ထိုသူ ပို၍ရင္းႏွီးသြားသည္။
“ၾကံဳရင္ဝင္ခဲ့ေပါ့ကြာ ဦးတင့္ေဝလို႔သာ ေမးလိုက္ မသိသူမရိွဘူး”
“ ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ် တေန႔ေန႔ေတာ့ ၾကံဳလာမွာပါ ”
“ ဒီလိုလုပ္လည္း ရတာပဲ ေမာင္ရင္ရ ဦးအခုဝယ္ျဖစ္တဲ့ကားကို ေမာင္ရင္ပဲ ေမာင္းၿပီး ဦးတို႔ျမိဳ႕ကို လိုက္ပို႔မလား ”
“ အဲ..”
“ ေအာ္..ဦးသေဘာေပါက္ျပီး ေမာင္ရင္ မနစ္နာေစရဘူးေလ ေမာင္ရင္ရဲ႕ တစ္ေန႔စာ ဝင္ေငြအတိုင္း ေပးမွာေပါ့ ၿပီးေတာ့ စားစရိတ္အတြက္ ဦးပဲ တာဝန္ယူမယ္ ”
“ က်ေနာ္ စဥ္းစားပါရေစအံုးေနာ္ ”
“ ေအး..ေအး ဦးက ေမာင္ရင့္ကို ျမင္ျမင္ခ်င္းခင္မင္မိလို႔ ကားေမာင္းပို႔ေပးဖို႔ေခၚတာပါ ”
“ဟုတ္ကဲ့...ဒါနဲ႔ အခုဝယ္မယ့္ကားကို ျမင္ၿပီးသြားျပီလား ”
“ မျမင္ရေသးဘူး အဲဒါေၾကာင့္ သြားၾကည့္မွာ ႀကိဳက္ရင္ေတာ့ တခါတည္း ေငြေခ်ခဲ့လိုက္မွာေပါ့ ”
ထိုလူႀကီး၏ ေပါင္ေပၚတြင္ တင္ထားေသာ သာေရအိတ္အနက္ကို သူမ်က္လံုးေထာင့္ကပ္ ၾကည့္လိုက္ မိသည္။ ထို႔ျပင္ သူႏွင့္ ထိုသူရဲ႕ ၾကားတြင္လည္း ျမန္မာျပည္ရဲ႕ နာမည္ႀကီး ဘဏ္နာမည္ ေရးထားေသာ ပလပ္စတစ္အိတ္ တစ္လံုး ခ်ထားေသးသည္။ အထူစားအိတ္ျဖစ္သည့္အျပင္ ထပ္ပိုင္းကိုစုခ်ည္ထားသျဖင့္ အထဲကိုေတာ့ မျမင္ရေပ။ သို႔ေသာ္ ေလာေလာလတ္လတ္ ဘဏ္မွ ထုတ္လာေသာ ေငြမ်ားျဖစ္မည္ ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာသေလာက္ ရိွသည္။ သူ စိတ္ထဲတြင္ အမ်ဳိးအမည္ မေဖာ္ျပနိင္ေသာ ခံစားခ်က္ တစ္ခု ျဖစ္သြားမိသည္။
ဒီေလာက္မ်ားေသာ ေငြမ်ားကို သူတခါမွ မပိုင္ဆိုင္ေသးဖူးပါ။ ယခုေမာင္းေနေသာ ကား ကလည္း ယခင္ေမာင္းေနသူ ေနမေကာင္းသျဖင့္ အံုနာေၾကး တစ္ေန႔ တစ္ေသာင္းခြဲျဖင့္ ယာယီ ယူေမာင္းရျခင္း ျဖစ္သည္။ အံုနာေၾကးႏွင့္ ဆီဖိုး ဖယ္ၿပီးလ်င္ သူတစ္ေန႔တာ ခါးခ်ိေအာင္ ေမာင္းရေသာ ဝင္ေငြမွာ မ်ားမ်ားစားစား မက်န္ေတာ့ေပ။ သို႔ေသာ္လည္း ဒီဝင္ေငြေလးရဖို႔ပင္ သူအတြက္ အျမဲမေသခ်ာ။ ယခင္ေမာင္းသူ က်န္းမာေရး ျပန္ေကာင္းလာလ်င္ သူတစ္ျခား ကား ေမာင္းဖို႔ ရွာေဖြရအံုးမည္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ တျခားအလုပ္တစ္ခုခုကို ရွာေဖြရမည္။
သူ႔မ်က္လံုးမ်ားက ေဘးက အိတ္ကို မသိမသာ ၾကည့္လိုက္မိျပန္သည္။ ထိုလူႀကီးကေတာ့ အျပင္ဘက္ကို ေငးေန၏။ ဒီအိတ္၂ လံုးထဲက ေငြေတြဆိုလ်င္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမည္။ ကားတစ္စီးလံုးေတာင္ ဝယ္ဖို႔ဆိုမွေတာ့ သိန္းရာဂဏန္း ရိွမွာ ေသခ်ာသည္။ သိန္း ႏွစ္ရာ ျဖစ္မလား။ ထို႔ထက္ ပိုနိင္မည္ ထင္သည္။ ကိန္းဂဏန္းမ်ားကို တြက္ရင္း သူ႔ရင္ထဲတြင္ ေမာလာသည္။ ဒီေငြေတြကို သူသာပိုင္ဆိုင္လိုက္ရရင္ သူ႔ဘဝ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပသြားနိင္မည္။ ဟုတ္တယ္ ပိုင္ဆိုင္ရလ်င္ သိပ္ေကာင္းမွာပါပဲ။
ေလာဘစိတ္ေၾကာင့္ သူ႔စိတ္ေတြ ဂဏာမျငိမ္ျဖစ္လာသည္။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို လူအသြားအလာ ရွင္းသည့္လမ္းကုိ ေရြးေမာင္းရင္ ေကာင္းမလား ေတြးလိုက္ မိေတာ့ ရင္ထဲတြင္ ကတုန္ကယင္ ျဖစ္လာသည္။ လူတစ္ေယာက္ကို ေမ့ေမ်ာသြားေအာင္ ဒါမွမဟုတ္ ဝိညာဥ္ႏွင့္ ကင္းကြာသြားေအာင္ လုပ္နိင္ေသာ ပစၥည္းမ်ား သူ႔နံေဘးေတြ အဆင္သင့္ရိွေနသည္။ ၈ လက္မရွည္ေသာ ဝက္အူလွည့္ တစ္ေခ်ာင္းကို သူေကာင္းေကာင္း အသံုးခ်နိင္သည္။ ထိုသူ ဟိုဘက္ေငးေနတုန္း လည္ပင္းကိုျဖစ္ျဖစ္...။
သ႔ူမ်က္လံုးကို တစ္ခ်က္ စံုမွိတ္လိုက္သည္။ ေလေအးေပးစက္ ဖြင့္ထားေသာ ကားထဲတြင္ သူေဇာေခြ်းမ်ား ပ်ံလာသည္။ သူ႔လက္ဖဝါးတြင္လည္း ေခြ်းေစးမ်ား ထြက္လာသည္။ အိတ္ထဲမွ လက္ကိုင္ပုဝါကို စုကိုင္ကာ နားထင္ေဘးသို႔ စီးက်ေနေသာ ေခြ်းမ်ားကို သုတ္လိုက္၏။ စတီယာတိုင္ ကို ျပန္ကိုင္ေတာ့ ေခြ်းေစးမ်ားေၾကာင့္ ေစးကပ္ကပ္ ျဖစ္ေနသည္။
“ ေမာင္ရင့္ အသိေတြထဲမွာေရာ စိတ္ခ်ရတဲ့ ကားပြဲစား ရိွလား ”
ေလာဘေဇာ အေတြးမ်ားေနာက္ကို လိုက္ေနမိသျဖင့္ ထိုသူ႔ထံမွ ရုတ္တရက္ အသံထြက္လာေတာ့ သူ တုန္သြားသည္။
“ ဗ်ာ.. ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့ ရိွပါတယ္ ”
“အခုသြားၾကည့္တဲ့ကားကို မၾကိဳက္ခဲ့ရင္ တျခားတစ္စီးစီး ရွာဝယ္ရမွာပဲ အဲဒီလိုဆို ေမာင္ရင့္ကိုပဲ အားကိုးရမွာပဲ ေမာင္ရင္လည္း ပြဲခ ရမွာေပါ့”
“ဟုတ္ကဲ့ အသိေတြထဲမွာ ကားပြဲစားေတြ ရိွပါတယ္ ဦးက ဘယ္ေလာက္ေလာက္ မွန္းထားလို႔လဲ”
“ ၃ / ၄ ရာေလာက္ေပါ့ သိပ္ႀကိဳက္ရင္ေတာ့ ၅ ရာေလာက္ အထိ မွန္းထားပါတယ္ ”
“အခုသြားၾကည့္မယ့္ ကားကေရာ”
“ဒါက ဦးမိတ္ေဆြ ကားဆိုေတာ့ ေစ်း မွန္မယ္ထင္ပါတယ္ သူကေတာ့ ၃၂၀ ေခၚထားတာပဲ ၾကည့္ၿပီးႀကိဳက္မွ ၃၀၀ ေလာက္ရေအာင္ ညိွရမွာပဲ”
ထိုလူ၏ အေျဖစကားေၾကာင့္ သူ႔ရင္ထဲတြင္ ေမာဟိုက္သြားသည္။ ဒါဆို ဒီ အိတ္ ၂လံုးထဲမွာ သိန္း ၃၀၀ ေက်ာ္ ပါတာေပါ့။ သူ ေန႔စဥ္ဝင္ေနေသာ ဝင္ေငြ ငါးေထာင္ခန္႔ကို မသံုးမစြဲဘဲ စုေဆာင္းထားရမည္ ဆိုလ်င္ပင္ ထိုသိန္းသံုးရာေက်ာ္ ရဖို႔ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ ေစာင့္ရမည္။ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္လံုးလံုး တျပားတခ်ပ္မွ် သံုးစြဲ၍ မရသည့္အျပင္ ေန႔စဥ္ မျပတ္ဝင္ေငြလည္း ရိွေနရအံုးမည္။သို႔ေသာ္ သူသည္ ယာယီ အလုပ္အေနျဖင့္ ကားေမာင္း သူသာျဖစ္သည္။ တေနကုန္ ဖင္ပူေအာင္ ထိုင္ေမာင္းရေသာ ဒီအလုပ္ကို သူႏွစ္သက္လြန္း၍ လုပ္ျခင္းမဟုတ္ေပ။ သူျဖစ္ခ်င္တာက တခ်က္ေကာင္းၾကံၿပီး ခ်မ္းသာခ်င္သည္။ အကြက္ေကာင္းေကာင္းကို သူအျမဲလိုက္ရွာ ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ အခြင့္ေကာင္း ၾကံဳေလၿပီ။
ေဘးတြင္ခ်ထားေသာ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ကို ဂီယာခ်ိန္းရင္း လက္က ထိမိသြားသည္။ ဂီယာတံကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း အိတ္ကို လက္ျဖင့္ မခြာဘဲ ဆက္ၿပီးထိထားလိုက္၏။ ေဖာ္ျပျခင္းငွာ မစြမ္းသာေသာ ေငြ ရနံ႔မ်ားသည္ သူ႔လက္ေခ်ာင္း ေသြးေၾကာမ်ားမွ တဆင့္ ႏွလံုးသားထဲသို႔ ဝင္ေရာက္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ခႏၶာအႏွံ႔ေသြးေၾကာ မ်ားသို႔ ျပန္လည္ ျဖာထြက္ စီးဆင္းသြားေတာ့သည္။ ထိုေသြးမ်ားမွ ေတာင္းဆိုမႈသည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ျဖစ္သည္။ မ်ားျပားလွေသာ ေငြပမာဏေတြထိုအိတ္ထဲတြင္ ရိွေနသည္။ သိန္း ၃၀၀ထက္ပိုမ်ားတာလည္း ျဖစ္နိင္သည္။ သူတစ္ခုခု လုပ္ရမည္။ အေသလား အရွင္လား ေရြးခ်ယ္ရမည္။ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ စဥ္းစားစမ္း။
ယခုေရာက္ေနသည့္ေနရာကို ၾကည့္မိေတာ့ ေထာက္ၾကန္႔လမ္းဆံု ကိုေရာက္ေတာ့မည္။ လူမ်ားစည္ကား ေနသျဖင့္ သူစိတ္ကို ခဏေလွ်ာ့ခ်ကာ အစီအစဥ္ကို အကြက္ခ်ေနလိုက္သည္။ ေထာက္ၾကန္႔အလြန္ ေရာက္မွ လုပ္ဖို႔ သူေတြးလိုက္သည္။ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသြားသျဖင့္ သူ႔လက္ဖဝါးတြင္ ေခြ်းေစးမ်ား ပိုထြက္လာသည္။ ေဘးကို အသာ ေစာင္းင့ဲၾကည့္ေတာ့ ထိုသူက အျပင္ဘက္ကို ေငးေမာေန၏။
လမ္းမတြင္ လူမ်ား ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ ဆိုက္ကားမ်ား ရႈပ္ေထြးေနသျဖင့္ သူ ဂရုတစိုက္ ေမာင္းႏွင္ေနသည္။ ေယာက္ယက္ခတ္ေနေသာ စိတ္ေၾကာင့္ သူ တည္ျငိမ္ရန္ အားထုတ္ႀကိဳးပမ္းေနရ၏။ သူအေၾကာက္ဆံုးမွာ ဦးတင့္ေဝဆိုသူက သူ႔ကို အကဲခတ္မိသြားမွာ သိပ္ေၾကာက္ေနသည္။ တုန္ယင္ေနေသာ လက္မ်ား ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သြားရန္ စတီယာတိုင္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားရသည္။ သူ႔နားထင္မွ စီးက်ေနေသာ ေခြ်းေစးမ်ားကို မသိမသာ သုတ္ရင္း ထိုသူ႔ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ေဘးဘက္သို႔ ေငးေမာေနဆဲ။ သူ႔အျဖစ္ကို သတိထားမိဟန္မတူ။ ထိုသုိ႔ျဖင့္ ေထာက္ၾကန္႔ ေစ်းအနားကို ေရာက္လာသည္။
“ အေတာ္ပဲ ေမာင္ရင္ ဦးကို ေစ်းဝမွာ ခဏရပ္ေပး.. ဦးမိတ္ေဆြ အိမ္အတြက္ လက္ေဆာင္ မုန္႔ေလးဘာေလး ဝယ္သြားမလို႔ ”
သူလမ္းေဘးခ်ရပ္ေပးလိုက္သည္။
“ မၾကာဘူးေမာင္ရင္ ခဏေလး ေစာင့္ေပးေနာ္.. ဒါမွမဟုတ္ လၻက္ရည္ ဆင္းေသာက္အံုးမလား”
“ ရတယ္ ဦးေလး မေသာက္ေတာ့ဘူး က်ေနာ္ ေစာင့္ေနပါ့မယ္ ”
ထိုသူထြက္သြားသျဖင့္ သူစိတ္သက္သာရာ ရသြားသည္။ သူ ခဏေလာက္ စိတ္တည္ၿငိမ္မႈ ရခ်င္သည္။ မၾကာခင္ သူဖန္တီးရေတာ့မည့္ အလုပ္အတြက္ စိတ္ေအးေအးျဖင့္ အကြက္ခ်ခ်ိန္ရၿပီ။ ေနာက္မဆုတ္ ေတာ့ဟု ဆံုးျဖတ္ထားၿပီးသျဖင့္ သူ႔အတြက္ အလံုျခံဳဆံုးႏွင့္ အေသခ်ာဆံုး နည္းလမ္းကို ေရြးခ်ယ္ရမည္။ ေမ့ေမ်ာရံု လုပ္ခဲ့ရင္ ေနာက္ပိုင္း ျပႆနာေတြ ဆက္ျဖစ္မလား။ အေပ်ာက္ရွင္းလိုက္လို႔ သူ မလြတ္ေျမာက္နိင္ခဲ့ရင္ ရင္ဆိုင္ရမွာက ပိုအျပစ္ႀကီးနိင္သည္။ ေမ့ေမ်ာရံု ရိုက္ၿပီး သူထြက္ေျပးရင္ေရာ လြတ္ေျမာက္နိင္မလား။ ၾကံဳလာနိင္သည့္ အေနအထားကို ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်င့္ခ်ိန္ေနမိသည္။
သူကားကို ေရွ႕နဲနဲ ေမာင္းဖို႔ ေတြးလိုက္၏။ ထိုသူ ဒီကားေပၚက ဆင္းသြားသည္ကို ေဘးပါတ္ဝန္းက်င္မွ သတိမထားမိခဲ့လ်င္ေတာင္ ျပန္တက္လာသည့္အခါ သတိထားမိမွာကို သူမလိုခ်င္။ ထိုသူ႔ကို တစ္ေနရာရာမွာ ျပန္ရွာေတြ႔ၾကခ်ိန္ သူ႔ကားေပၚတက္သြားသည္ဟု အစစ္ခံမည့္သူ မေပၚဖို႔ အေရးႀကီးသည္။
ေစ်းေထာင့္အထိ သူေမာင္းသြားရင္ ေကာင္းမည္။ စက္ႏိုးၿပီးမွ သူ႔ရဲ႕ ယုတၱိမရိွေသာ အေတြးကို သတိထားမိသြားသည္။ သူဘယ္ေနရာတြင္ ရပ္ေနေန ထိုသူတက္လာသည္ကို ျမင္သည့္လူက ျမင္မွာပဲ မဟုတ္လား။ သုိ႔ေသာ္ ေထာက္ၾကန္႔လမ္းဆံု ျဖစ္တာေၾကာင့္ လူမ်ား ကိုယ့္အာရံုႏွင့္ကိုယ္ ရႈပ္ေနၾကသည္။ သတိထားမိဖို႔ေတာ့ မလြယ္။
စိတ္ေအးေအးျဖစ္ေအာင္ သက္ျပင္းခ်ကာ အသက္ျပင္းျပင္းရွဴသြင္းလိုက္သည္။ အစအနမထြက္ေအာင္ ေသေသသပ္သပ္ ပိပိရိရိ ျဖစ္ေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးရမည္။ ဂီယာတံကို ဖြဖြပုတ္ရင္း သူအကြက္ခ် စဥ္းစားေနသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ လက္က အမွတ္မထင္ ေဘးတြင္ ခ်ထားေသာ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ကို ထိမိသြားသည္။ သူငံု႔ၾကည့္လိုက္ၿပီး အ့ံၾသသြားသည္။ သူ႔ေဘးတြင္ ထိုသူရဲ႕ ေငြ အိတ္တစ္အိတ္ က်န္ခဲ့သည္။ သူ႔ကိုယံုၾကည္လို႔ ထားခဲ့တာလား ေမ့က်န္ခဲ့တာလား သူမစဥ္းစားနိင္ေတာ့။ ေငြ ႏွစ္အိတ္ေပါင္း သိန္း ၃၀၀ ေက်ာ္ဆိုလ်င္ ဒီတအိတ္ထဲတြင္ အနည္းဆံုး သိန္း ၁၀၀ ေတာ့ ေျပးမလြတ္။ သူ ရင္ထဲတြင္ လိႈက္ခနဲလိႈက္ခနဲ ရင္ဖိုေနမိသည္။
သူကားကို အျမန္ဆံုး ေမာင္းထြက္လိုက္သည္။ လူတစ္ေယာက္ကို မေဖ်ာက္ဖ်က္ရဘဲ သိန္း ၁၀၀ ရလ်င္ေရာ နည္းလား။ ျပန္မိသြားလို႔ အမႈျဖစ္ရင္ေတာင္ အျပစ္အမ်ားၾကီး မရနိင္။ ထိုသူကို နတ္ေစာင့္သည္ပဲ ေျပာရမည္။ ေစ်းထဲသို႔သာ မဝင္ခဲ့လ်င္ သူေရာ ထိုသူပါ အနာဂတ္ ေကာင္းနိင္မည္မဟုတ္။ သူ ကားကို ရန္ကုန္ဘက္ကို ျပန္ဦးတည္ကာ ေမာင္းထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။ ေစ်းအေရွ႕ကိုျဖတ္ရင္း ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ထိုသူျပန္မထြက္လာေသး။
ဒီကားကို အံုနာထံ သြားျပန္အပ္ရမည္။ ၿပီးလ်င္ေတာ့ သူ ေငြထုပ္ပိုက္ၿပီး ေျခရာေဖ်ာက္ရေတာ့မည္။ ကားျပန္အပ္ရင္းႏွင့္ အံုနာကို အပ္ထားရေသာ မွတ္ပံုတင္ ျပန္ေတာင္းဖို႔ သူသတိေမ့၍ မျဖစ္။ အဲဒါ သတိထားရမည္။ သူ႔ေနာက္ကို လိုက္လာသည့္ ကားမ်ား ရိွနိင္မလားဟု ေနာက္ၾကည့္မွန္မွ တဆင့္ မၾကာမၾကာ ၾကည့္ေနရသည္။ ခပ္ျပင္းျပင္း ေမာင္းလာသည့္ ကားမ်ားေတာ့ မေတြ႔ရေသး။ သို႔ေသာ္ သတိထားရမည္။
လမ္းရွင္းေသာ ေနရာေရာက္ေတာ့ သူ အရွိန္ျမွင့္ လိုက္သည္။ အခ်ိန္ၾကာလို႔ မျဖစ္။ သူစီစဥ္ရမွာ အမ်ားႀကီး က်န္ေနေသးသည္။ သူ႔လက္ကို ေငြအိတ္ေပၚ တင္ထားလိုက္၏။ ဒီတခါေတာ့ ပီတိ မ်ားက ေသြးေၾကာအႏွံ႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔ သြားသည္။ ဘဝတြင္ တခါမွ မကိုင္တြယ္ဖူးေသာ ေငြကို သူပိုင္ဆိုင္ရၿပီ။ ေထာင္က်နိင္သည္ကိုပင္ သူ သတိမရေတာ့။ ဒီေငြေတြႏွင့္ သူ ဘာလုပ္ရမလဲ။ အရာရာကို မေလာဖို႔ အကြက္ခ် စီစဥ္ဖို႔ သူ႔ကိုယ္သူ သတိေပး ေနလိုက္သည္။
ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ အေတြးမ်ားႏွင့္ အျမန္ေမာင္းလာရင္း မဂၤလာဒုံကို ေက်ာ္လာၿပီးေနာက္ ၿမိဳ႕ထဲဝင္ခ်ိန္တြင္ သူ႔အတြက္ ကံဆိုးမိုးေမွာင္ က်မည့္ အျဖစ္သည္ ေရွ႕တြင္ေစာင့္ႀကိဳေနေတာ့သည္။ ေရွ႕ကျမင္ကြင္းကို ျမင္မိခ်ိန္တြင္ သူ႔ရင္ဝသို႔ တစ္စံုတစ္ခု လာေဆာင့္သလို ဒိုင္းခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ေၾကာက္လန္႔မႈေၾကာင့္ အာေခါင္ထဲတြင္ ေျခာက္ကပ္ သြားသလို ျဖစ္သြားကာ သူ႔ေခါင္းေတြ ထူပူသြားရေတာ့သည္။
“ဟာာာ သြားၿပီ ”
ရန္ကုန္ဘက္သို႔ ဝင္လာသမွ် ကားမ်ားကို တားၿပီးစစ္ေနေသာ ရဲမ်ားကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ရဲမ်ားႏွင့္အတူ အရပ္ဝတ္ လူႀကီးတစ္ခ်ဳိ႕ကိုပါ ေတြ႔လိုက္ရခ်ိန္တြင္ သူ႔ အမွားကို သူသိသြားခဲ့ရသည္။ သူ ရန္ကုန္ဘက္ကို ျပန္ေမာင္းလာသည္ကိုက အႀကီးဆံုးအမွား က်ဴးလြန္လိုက္ျခင္းပဲ မဟုတ္လား။ ဦးတင့္ေဝအေနနဲ႔ ရဲစခန္းကို ဖုန္းဆက္ထားနိင္သည္ကို ေတြးထားေပမယ့္ သူရန္ကုန္ေရာက္ခ်င္ေဇာ မ်ားေနခဲ့သည္။ သူလြတ္ေျမာက္ နိင္မည္ဟု ယံုၾကည္ၿပီး အျမန္ျပန္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ သူ႔ထက္ မိုက္မဲတဲ့သူ ရိွနိင္မည္ မဟုတ္ေတာ့။
ရလာေသာ ေငြထုပ္ကို အရသာ ခံခြင့္မရေသးခင္မွာပဲ သူ ေထာင္က်ရေတာ့မည္။ ဘာလုပ္ရမလဲ အထပ္ထပ္ေတြးေနေသာ္လည္း ထူပူေနေသာ ဦးေခါင္းထဲမွ မည္သည့္အၾကံဥာဏ္မ်ား ထြက္မလာေတာ့။ ကားျပန္လွည့္ကာ ေမာင္းေျပးဖို႔ ေတြးလိုက္ေသာ္လည္း အဆင္သင့္ရပ္ထားေသာ ရဲကားမ်ားကို ေတြ႔သျဖင့္ ထြက္ေျပးဖို႔ရာ မျဖစ္နိင္မွန္း သိေနသည္။
ရုတ္တရက္ အရိွန္ေလွ်ာ့လိုက္တာေၾကာင့္ ထင္သည္ ရဲတခ်ဳိ႕ သူ႔ကားကို လွမ္းၾကည့္ေနၾက၏။ ေရွာင္ေျပး လြတ္ေျမာက္ဖို႔ မျဖစ္နိင္ေတာ့။ သူ႔ရင္တစ္ခုလံုး တစ္ဒိုင္းဒုိင္း ခုန္ကာ သူ႔ရဲ႕လက္ေတြ တစ္ဆတ္ဆတ္တုန္ ယင္ေန၏။ စီးဆင္းေနေသာ ေသြးမ်ားအားလံုး သူ႔နားထင္သို႔ လာေဆာင့္ေနၿပီ ထင္ရသည္။ သြားၿပီ။ သူေထာင္က်ရေတာ့မည္။ စည္းစိမ္ရိွရိွေနခ်င္ေသာ သူ႔စိတ္ကူးမ်ား အားလံုး ပ်က္ဆီးသြားရၿပီ။ သူ႔ကားကို ရဲမ်ားႏွင့္ အရပ္ဝတ္လူႀကီးတစ္ခ်ဳိ႕ လက္ျပကာ တားေနၾကသည္။ အရွိန္အနည္းငယ္ ေလ်ာ့ခ်လိုက္သည္။ ေမာင္းေျပးမလား ေတြးေနခ်ိန္မွာပဲ ရဲသား ႏွစ္ေယာက္ လမ္းမေပၚ ပိတ္ရပ္လိုက္ၾကသည္။ သူကားကို ရပ္ေပးလိုက္ရသည္။
ေဘးဘက္မွန္ကို ခ်ေပးလိုက္သည္။ ပုခံုးတြင္ အပြင့္တပ္ထားေသာ ရဲအရာရိွ ေဘးတံခါးကို လက္ေထာက္ကာ ကားထဲကို ငံု႔ၿပီး သူ႔ကိုၾကည့္၏။ သူ႔လက္တုန္ယင္ေနသည္ကို သတိမျပဳနိင္ေအာင္ စတီယာတိုင္ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ ရဲ အရာရိွမွ ကားထဲကို ေဝ့ၾကည့္ေနသည္။
“ေနာက္ဖံုးဖြင့္ေပးပါ”
ကားထဲမွ သူေနာက္ဖံုးဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ ရဲတစ္ခ်ဳိ႕ႏွင့္ အရပ္ဝတ္လူႀကီးမ်ား ေနာက္ဖံုးကိုဖြင့္ရွာ ၾကသည္။ ထိုေနာက္ဖံုးထဲတြင္ ကားဘီးအပိုႏွင့္ တိုလီမိုလီ ပစၥည္းမ်ားသာ ရိွသည္။
“ မေတြ႔ဘူးဆရာ”
“ ေအး...ေအး ”
ရဲသား၏ သတင္းပို႔ခ်က္ကို အရာရိွျဖစ္သူမွ အတည္ျပဳၿပီးေနာက္ သူ႔ကားထဲကို ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္ၿပီး ေဝ့ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ေဘးက အိတ္ကို တစ္ခ်က္ စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ ထိန္းခ်ဳပ္ထား၍ မရနိင္ေတာ့ အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ကာ မ်က္လံုးကို မွိတ္ပစ္လိုက္၏။ တစ္ဒိုင္းဒိုင္း ေဆာင့္ခုန္ေနေသာ ရင္ခုန္သံကိုပင္ သူျပန္ၾကားေနရၿပီ။ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ား မ်ား ေအးစက္ေနသည္ကိုပင္ မသိနိင္ေတာ့။
“ဒါ ဘာအထုပ္လဲ”
ထိုေမးခြန္းသည္ သူအေၾကာက္ဆံုး ေမးခြန္းျဖစ္သလို သူ႔နားထဲတြင္ ဗံုးခြဲလိုက္သလို ျဖစ္သြားေစသည္။
“ဟို...ဟို ေငြ.. ေငြေတြပါ ဆရာ”
သူ႔အသံ တုန္ယင္ေနတာေၾကာင့္ထင္သည္။ ရဲအရာရိွ သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္သည္။
“ ေငြေတြ... ဟုတ္လား”
“ ဟုတ္..ဟုတ္ ပါတယ္ ဆ..ဆရာ”
“ ဖြင့္လိုက္ ”
“ ဗ်ာ ”
“ အထုပ္ကို ဖြင့္လို႔ ေျပာေနတာ”
“ ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့ ”
အထုပ္ကို ေျဖဖို႔ရန္ အိတ္ကို လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။ တဆတ္ဆတ္ တုန္ယင္ေနေသာ လက္ျဖင့္ ထိမိသျဖင့္ ကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္သံ တျဗန္းျဗန္း ထြက္လာေသာေၾကာင့္ ရဲအရာရိွ သူ႔ကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ လက္မ်ားတုန္ယင္ေနသျဖင့္ ကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္၏ ထိပ္ႏွစ္ဘက္ကို စုခ်ည္ထားေသာ အထံုးကို သူမည္သို႔မွ ျဖည္၍မရေပ။
“ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ စိတ္လႈပ္ရွားေနတာလဲ ”
“ မ..မဟုတ္ပါဘူး.. ဆရာ ”
“ကဲ တစ္ေယာက္လာၿပီး ဒီအထုပ္ကို ဖြင့္စမ္းေဟ့”
အနားတြင္ ဝိုင္းေနေသာ ရဲမ်ားထဲမွ တစ္ေယာက္ ကားတံခါးဖြင့္ကာ အထုပ္ကို ဆြဲယူလိုက္သည္။
“ေလးလွခ်ည္လား.. ဘာေတြပါလိမ့္”
ရဲသားရဲ႕ ေျပာစကား ၾကားလိုက္သျဖင့္ သူစိတ္ဓါတ္က်သြားသည္။ ေလးမွာေပါ့ အဲဒါ ငါမပိုင္လိုက္ရတဲ့ ေငြေတြ လို႔ စိတ္ထဲက ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ ရဲသား အထုပ္ျဖည္ေနခ်ိန္မွာပဲ သူ တစ္ခု ေတြးလိုက္မိသည္။ ဦးတင့္ေဝ ဖုန္းဆက္ထားတာ ဆိုလ်င္ ဒီလို ေမးျမန္းေနမည္ မထင္။ အခုက တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ စစ္ေဆးေရးႏွင့္ တိုးျခင္းျဖစ္မည္။ ထိုအေတြးေၾကာင့္ သူ စိတ္အနည္းငယ္ ေအးသြားသည္။ နဂိုရိွၿပီးသား ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္ကို အျပင္းအထန္ အလုပ္ေပးလိုက္သည္။ ကားေရာင္းလာတဲ့ေငြလို႔ ေျပာရမည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘယ္ေလာက္လဲ ေမးရင္ သူဘယ္လိုေျဖမလဲ။ အထဲက ေငြကို သူအတိအက် မသိပါ။ ေငြအေရအတြက္ ကိုသာ ေမးခဲ့လ်င္ေတာ့ သူ႔လုပ္ရပ္ ေပၚသြားနိင္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူကားေပၚက ဆင္းကာ ရဲမ်ားရိွရာ တစ္ဘက္သို႔ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ အေျခအေနၾကည့္ၿပီး သူ လုပ္ဇာတ္ခင္းဖို႔ အတြက္ အာရံုကို စူးစိုက္ထားသည္။ သူေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ အထုပ္ကို ျဖည္ၿပီး ျဖစ္ေနၿပီ။ အထုပ္ထဲကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္သည္။ အိတ္အတြင္းထဲတြင္ ေငြထုပ္မ်ားကို သတင္းစာ စကၠဴျဖင့္ ပါတ္ထားသည္။ စုစုေပါင္း ေလးထုပ္ ရိွေနသည္။ တစ္ထုပ္ထဲတြင္ ေငြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ျဖစ္နိင္မလဲ။ သူစိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ ၾကည့္ေနမိသည္။ ရဲသားမွ အထုပ္တစ္ထုပ္ ဆြဲထုတ္ကာ သတင္းစာ စကၠဴ အထပ္ထပ္ကို ေျဖလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ထြက္လာသည္မွာ အုတ္နီခဲပြ တစ္လံုးသာ ျဖစ္ေနသည္။
“ဟာ..အုတ္ခဲႀကီးပါလား ”
“ ေဟ့လူ ဘာေတြလဲ ”
“ ဟို.. ဟို.. ဆရာ ေငြ အဲ အုတ္ခဲပါ ဆရာ”
“ က်န္တဲ့ အထုပ္ေတြပါ ျဖည္လိုက္ ”
သတင္းစာ စကၠဴပါတ္ထားေသာ က်န္သည့္ အထုပ္မ်ားကုိပါ ဆြဲထုတ္ကာ ျဖည္လိုက္သည္။ သူစိတ္ကူးယဥ္ထားသလို သိန္း တစ္ရာ ေတာ့မဟုတ္။ ထြက္လာသည္မွာ အုတ္ခဲပြ ၃ လံုးသာ ျဖစ္သည္။
“ ခင္မ်ား ေျပာေတာ့ ေငြေတြဆို ”
“ ဟုတ္ပါတယ္.. အဲ.. မဟုတ္ပါဘူး က်ေနာ္က ဆရာတို႔ကို စတာ အဲဒါ အုတ္ခဲေတြ”
သူ႔မ်က္နာကို ျပံဳးၿဖီးၿဖီးထားကာ ေျပာလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ရဲအရာရိွကေတာ့ ေဒါသထြက္ေနဟန္ရိွသည္။
“ ဘာဗ် စတာ ဟုတ္လား။ ဒီမွာ တာဝန္အရ လုပ္ေနရတာဗ် ဒါသက္သက္ ေႏွာင့္ယွက္တာပဲ ခင္ဗ်ားကို ဝတၱရားေႏွာင့္ယွက္မႈနဲ႔ အမႈဖြင့္ရမယ္”
“ မလုပ္ပါနဲ႔ ဆရာရယ္ က်ေနာ္က ေပ်ာ္တတ္လို႔ စတာပါ ”
“ မရဘူး ခင္ဗ်ားကို ဝတၱရား ေႏွာင့္ယွက္မႈနဲ႔ အမႈဖြင့္မယ္ ခင္ဗ်ားလိုင္စင္ေပး”
ခုေတာ့ သူတကယ္ ေဂ်ာက္က်ေလၿပီ။ သူ႔ကို ဘတ္သြားေသာ ဟိုလူကို စိတ္ထဲမွ ႀကိတ္၍ က်ိန္ဆဲလိုက္သည္။
“ မလုပ္ပါနဲ႔ ဆရာရယ္ ဒီေန႔က က်ေနာ့္ေမြးေနမို႔လို႔ အေပ်ာ္အေနနဲ႔ စတာပါ။ စိတ္မရိွပါနဲ႔ဆရာ။ ဆရာတို႔အဖြဲ႔ကို လၻက္ရည္ တိုက္ပါတယ္ဗ်ာ ဒါေလးကို လက္ခံေပးပါ။ က်ေနာ့္ေမြးေန႔မို႔ တိုက္တာပါဆရာ”
မတတ္နိင္ေတာ့။ သူ႔အိတ္ထဲတြင္ မနက္ပိုင္း ေမာင္း၍ရသမွ် ေငြကိုထုတ္ေပးကာ ေမြးေန႔အတု ဖန္တီးလိုက္ရေတာ့သည္။ သူ႔ေမြးေန႔ကို ယံုၾကည္သြား၍ ထင္သည္။ လၻက္ရည္တိုက္ျခင္းကို အသိအမွတ္ ျပဳဟန္ျဖင့္ သူေပးေသာ ေငြကိုဆြဲယူကာ ရဲသားတစ္ေယာက္ကို ေပးလိုက္သည္။
“ဒါဆိုလည္း ကိုယ့္အုတ္ခဲေတြ ကိုယ္သယ္ၿပီး လိုရာခရီးဆက္ပါေတာ့ ေမြးေန႔ရွင္ေရ က်ဳပ္တို႔ အလုပ္ ဆက္လုပ္ရအံုးမယ္ ”
“ ဟုတ္က့ဲပါ ဆရာ”
အုတ္ခဲေလးလံုးကို ကားေပၚတင္ကာ သူ ထိုေနရာမွ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ခပ္ေဝးေဝး ေရာက္သည့္အခါ လမ္းေဘးတစ္ေနရာတြင္ သူ ကားကို ရပ္လိုက္သည္။ အုတ္ခဲမ်ားကို ေဒါသတႀကီးျဖင့္ ေဝးနိင္သမွ် ေဝးေဝးေရာက္ရန္ အားကုန္ လႊင့္ပစ္လိုက္သည္။ ခံျပင္းစိတ္ အနည္းငယ္မွ်ပင္ ေလ်ာ့မသြား။ စိတ္ထဲတြင္ ခံျပင္းလြန္းလွသည္။ သူ လွလွပပ အလိမ္ခံခဲ့ရသည္။ အကြက္က်က် အရူးလုပ္ခံခဲ့ရသည္။ တကယ္ဆို ကားသမားေလာကတြင္ ဒီလိုပံုျပင္မ်ဳိးကို သူခဏခဏ ၾကားခဲ့ဖူးသည္။
ပစၥည္းတစ္ခုခုကို အေရာင္ျပ ထားခဲ့ကာ ကားေပၚမွ လစ္သြားေသာ ခရီးသည္မ်ားအေၾကာင္း သူၾကားဖူးခဲ့သည္။ ခုေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ ၾကံဳရၿပီ။ အေမွာင္ဖံုးေစေသာ ေလာဘေၾကာင့္ သူဘာကိုမွ မျမင္နိင္ခဲ့။ မခ်င့္ခ်ိန္နိင္ခဲ့။ ခုေတာ့ သူ အေက်ာ္အခြ အလုပ္ခံလိုက္ၿပီ။ ထိုသူကေတာ့ အခုေလာက္ဆို သူ႔အိမ္တြင္ ထိုင္ကာ သူ႔ကို ရယ္ေနမွာပဲ။ ကားခ ၃ေသာင္းလည္း ဆံုးၿပီ။ အရင္ထဲက ထိုသူေပးဖို႔ မရည္ရြယ္ထားေသာ ထို ေငြကို ႏွေမ်ာလိုက္မိသျဖင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဆဲေရးလိုက္မိ၏။ ခံရခက္ေသာ ေဒါသစိတ္ေၾကာင့္ သူ႔ကားကို ထိုေနရာမွ ခပ္ျပင္းျပင္း ေမာင္းထြက္ခဲ့သည္။
ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ အေတြးမ်ားႏွင့္ အျမန္ေမာင္းလာရင္း မဂၤလာဒုံကို ေက်ာ္လာၿပီးေနာက္ ၿမိဳ႕ထဲဝင္ခ်ိန္တြင္ သူ႔အတြက္ ကံဆိုးမိုးေမွာင္ က်မည့္ အျဖစ္သည္ ေရွ႕တြင္ေစာင့္ႀကိဳေနေတာ့သည္။ ေရွ႕ကျမင္ကြင္းကို ျမင္မိခ်ိန္တြင္ သူ႔ရင္ဝသို႔ တစ္စံုတစ္ခု လာေဆာင့္သလို ဒိုင္းခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ေၾကာက္လန္႔မႈေၾကာင့္ အာေခါင္ထဲတြင္ ေျခာက္ကပ္ သြားသလို ျဖစ္သြားကာ သူ႔ေခါင္းေတြ ထူပူသြားရေတာ့သည္။
“ဟာာာ သြားၿပီ ”
ရန္ကုန္ဘက္သို႔ ဝင္လာသမွ် ကားမ်ားကို တားၿပီးစစ္ေနေသာ ရဲမ်ားကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ရဲမ်ားႏွင့္အတူ အရပ္ဝတ္ လူႀကီးတစ္ခ်ဳိ႕ကိုပါ ေတြ႔လိုက္ရခ်ိန္တြင္ သူ႔ အမွားကို သူသိသြားခဲ့ရသည္။ သူ ရန္ကုန္ဘက္ကို ျပန္ေမာင္းလာသည္ကိုက အႀကီးဆံုးအမွား က်ဴးလြန္လိုက္ျခင္းပဲ မဟုတ္လား။ ဦးတင့္ေဝအေနနဲ႔ ရဲစခန္းကို ဖုန္းဆက္ထားနိင္သည္ကို ေတြးထားေပမယ့္ သူရန္ကုန္ေရာက္ခ်င္ေဇာ မ်ားေနခဲ့သည္။ သူလြတ္ေျမာက္ နိင္မည္ဟု ယံုၾကည္ၿပီး အျမန္ျပန္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ သူ႔ထက္ မိုက္မဲတဲ့သူ ရိွနိင္မည္ မဟုတ္ေတာ့။
ရလာေသာ ေငြထုပ္ကို အရသာ ခံခြင့္မရေသးခင္မွာပဲ သူ ေထာင္က်ရေတာ့မည္။ ဘာလုပ္ရမလဲ အထပ္ထပ္ေတြးေနေသာ္လည္း ထူပူေနေသာ ဦးေခါင္းထဲမွ မည္သည့္အၾကံဥာဏ္မ်ား ထြက္မလာေတာ့။ ကားျပန္လွည့္ကာ ေမာင္းေျပးဖို႔ ေတြးလိုက္ေသာ္လည္း အဆင္သင့္ရပ္ထားေသာ ရဲကားမ်ားကို ေတြ႔သျဖင့္ ထြက္ေျပးဖို႔ရာ မျဖစ္နိင္မွန္း သိေနသည္။
ရုတ္တရက္ အရိွန္ေလွ်ာ့လိုက္တာေၾကာင့္ ထင္သည္ ရဲတခ်ဳိ႕ သူ႔ကားကို လွမ္းၾကည့္ေနၾက၏။ ေရွာင္ေျပး လြတ္ေျမာက္ဖို႔ မျဖစ္နိင္ေတာ့။ သူ႔ရင္တစ္ခုလံုး တစ္ဒိုင္းဒုိင္း ခုန္ကာ သူ႔ရဲ႕လက္ေတြ တစ္ဆတ္ဆတ္တုန္ ယင္ေန၏။ စီးဆင္းေနေသာ ေသြးမ်ားအားလံုး သူ႔နားထင္သို႔ လာေဆာင့္ေနၿပီ ထင္ရသည္။ သြားၿပီ။ သူေထာင္က်ရေတာ့မည္။ စည္းစိမ္ရိွရိွေနခ်င္ေသာ သူ႔စိတ္ကူးမ်ား အားလံုး ပ်က္ဆီးသြားရၿပီ။ သူ႔ကားကို ရဲမ်ားႏွင့္ အရပ္ဝတ္လူႀကီးတစ္ခ်ဳိ႕ လက္ျပကာ တားေနၾကသည္။ အရွိန္အနည္းငယ္ ေလ်ာ့ခ်လိုက္သည္။ ေမာင္းေျပးမလား ေတြးေနခ်ိန္မွာပဲ ရဲသား ႏွစ္ေယာက္ လမ္းမေပၚ ပိတ္ရပ္လိုက္ၾကသည္။ သူကားကို ရပ္ေပးလိုက္ရသည္။
ေဘးဘက္မွန္ကို ခ်ေပးလိုက္သည္။ ပုခံုးတြင္ အပြင့္တပ္ထားေသာ ရဲအရာရိွ ေဘးတံခါးကို လက္ေထာက္ကာ ကားထဲကို ငံု႔ၿပီး သူ႔ကိုၾကည့္၏။ သူ႔လက္တုန္ယင္ေနသည္ကို သတိမျပဳနိင္ေအာင္ စတီယာတိုင္ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ ရဲ အရာရိွမွ ကားထဲကို ေဝ့ၾကည့္ေနသည္။
“ေနာက္ဖံုးဖြင့္ေပးပါ”
ကားထဲမွ သူေနာက္ဖံုးဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ ရဲတစ္ခ်ဳိ႕ႏွင့္ အရပ္ဝတ္လူႀကီးမ်ား ေနာက္ဖံုးကိုဖြင့္ရွာ ၾကသည္။ ထိုေနာက္ဖံုးထဲတြင္ ကားဘီးအပိုႏွင့္ တိုလီမိုလီ ပစၥည္းမ်ားသာ ရိွသည္။
“ မေတြ႔ဘူးဆရာ”
“ ေအး...ေအး ”
ရဲသား၏ သတင္းပို႔ခ်က္ကို အရာရိွျဖစ္သူမွ အတည္ျပဳၿပီးေနာက္ သူ႔ကားထဲကို ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္ၿပီး ေဝ့ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ေဘးက အိတ္ကို တစ္ခ်က္ စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ ထိန္းခ်ဳပ္ထား၍ မရနိင္ေတာ့ အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ကာ မ်က္လံုးကို မွိတ္ပစ္လိုက္၏။ တစ္ဒိုင္းဒိုင္း ေဆာင့္ခုန္ေနေသာ ရင္ခုန္သံကိုပင္ သူျပန္ၾကားေနရၿပီ။ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ား မ်ား ေအးစက္ေနသည္ကိုပင္ မသိနိင္ေတာ့။
“ဒါ ဘာအထုပ္လဲ”
ထိုေမးခြန္းသည္ သူအေၾကာက္ဆံုး ေမးခြန္းျဖစ္သလို သူ႔နားထဲတြင္ ဗံုးခြဲလိုက္သလို ျဖစ္သြားေစသည္။
“ဟို...ဟို ေငြ.. ေငြေတြပါ ဆရာ”
သူ႔အသံ တုန္ယင္ေနတာေၾကာင့္ထင္သည္။ ရဲအရာရိွ သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္သည္။
“ ေငြေတြ... ဟုတ္လား”
“ ဟုတ္..ဟုတ္ ပါတယ္ ဆ..ဆရာ”
“ ဖြင့္လိုက္ ”
“ ဗ်ာ ”
“ အထုပ္ကို ဖြင့္လို႔ ေျပာေနတာ”
“ ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့ ”
အထုပ္ကို ေျဖဖို႔ရန္ အိတ္ကို လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။ တဆတ္ဆတ္ တုန္ယင္ေနေသာ လက္ျဖင့္ ထိမိသျဖင့္ ကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္သံ တျဗန္းျဗန္း ထြက္လာေသာေၾကာင့္ ရဲအရာရိွ သူ႔ကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ လက္မ်ားတုန္ယင္ေနသျဖင့္ ကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္၏ ထိပ္ႏွစ္ဘက္ကို စုခ်ည္ထားေသာ အထံုးကို သူမည္သို႔မွ ျဖည္၍မရေပ။
“ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ စိတ္လႈပ္ရွားေနတာလဲ ”
“ မ..မဟုတ္ပါဘူး.. ဆရာ ”
“ကဲ တစ္ေယာက္လာၿပီး ဒီအထုပ္ကို ဖြင့္စမ္းေဟ့”
အနားတြင္ ဝိုင္းေနေသာ ရဲမ်ားထဲမွ တစ္ေယာက္ ကားတံခါးဖြင့္ကာ အထုပ္ကို ဆြဲယူလိုက္သည္။
“ေလးလွခ်ည္လား.. ဘာေတြပါလိမ့္”
ရဲသားရဲ႕ ေျပာစကား ၾကားလိုက္သျဖင့္ သူစိတ္ဓါတ္က်သြားသည္။ ေလးမွာေပါ့ အဲဒါ ငါမပိုင္လိုက္ရတဲ့ ေငြေတြ လို႔ စိတ္ထဲက ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ ရဲသား အထုပ္ျဖည္ေနခ်ိန္မွာပဲ သူ တစ္ခု ေတြးလိုက္မိသည္။ ဦးတင့္ေဝ ဖုန္းဆက္ထားတာ ဆိုလ်င္ ဒီလို ေမးျမန္းေနမည္ မထင္။ အခုက တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ စစ္ေဆးေရးႏွင့္ တိုးျခင္းျဖစ္မည္။ ထိုအေတြးေၾကာင့္ သူ စိတ္အနည္းငယ္ ေအးသြားသည္။ နဂိုရိွၿပီးသား ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္ကို အျပင္းအထန္ အလုပ္ေပးလိုက္သည္။ ကားေရာင္းလာတဲ့ေငြလို႔ ေျပာရမည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘယ္ေလာက္လဲ ေမးရင္ သူဘယ္လိုေျဖမလဲ။ အထဲက ေငြကို သူအတိအက် မသိပါ။ ေငြအေရအတြက္ ကိုသာ ေမးခဲ့လ်င္ေတာ့ သူ႔လုပ္ရပ္ ေပၚသြားနိင္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူကားေပၚက ဆင္းကာ ရဲမ်ားရိွရာ တစ္ဘက္သို႔ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ အေျခအေနၾကည့္ၿပီး သူ လုပ္ဇာတ္ခင္းဖို႔ အတြက္ အာရံုကို စူးစိုက္ထားသည္။ သူေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ အထုပ္ကို ျဖည္ၿပီး ျဖစ္ေနၿပီ။ အထုပ္ထဲကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္သည္။ အိတ္အတြင္းထဲတြင္ ေငြထုပ္မ်ားကို သတင္းစာ စကၠဴျဖင့္ ပါတ္ထားသည္။ စုစုေပါင္း ေလးထုပ္ ရိွေနသည္။ တစ္ထုပ္ထဲတြင္ ေငြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ျဖစ္နိင္မလဲ။ သူစိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ ၾကည့္ေနမိသည္။ ရဲသားမွ အထုပ္တစ္ထုပ္ ဆြဲထုတ္ကာ သတင္းစာ စကၠဴ အထပ္ထပ္ကို ေျဖလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ထြက္လာသည္မွာ အုတ္နီခဲပြ တစ္လံုးသာ ျဖစ္ေနသည္။
“ဟာ..အုတ္ခဲႀကီးပါလား ”
“ ေဟ့လူ ဘာေတြလဲ ”
“ ဟို.. ဟို.. ဆရာ ေငြ အဲ အုတ္ခဲပါ ဆရာ”
“ က်န္တဲ့ အထုပ္ေတြပါ ျဖည္လိုက္ ”
သတင္းစာ စကၠဴပါတ္ထားေသာ က်န္သည့္ အထုပ္မ်ားကုိပါ ဆြဲထုတ္ကာ ျဖည္လိုက္သည္။ သူစိတ္ကူးယဥ္ထားသလို သိန္း တစ္ရာ ေတာ့မဟုတ္။ ထြက္လာသည္မွာ အုတ္ခဲပြ ၃ လံုးသာ ျဖစ္သည္။
“ ခင္မ်ား ေျပာေတာ့ ေငြေတြဆို ”
“ ဟုတ္ပါတယ္.. အဲ.. မဟုတ္ပါဘူး က်ေနာ္က ဆရာတို႔ကို စတာ အဲဒါ အုတ္ခဲေတြ”
သူ႔မ်က္နာကို ျပံဳးၿဖီးၿဖီးထားကာ ေျပာလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ရဲအရာရိွကေတာ့ ေဒါသထြက္ေနဟန္ရိွသည္။
“ ဘာဗ် စတာ ဟုတ္လား။ ဒီမွာ တာဝန္အရ လုပ္ေနရတာဗ် ဒါသက္သက္ ေႏွာင့္ယွက္တာပဲ ခင္ဗ်ားကို ဝတၱရားေႏွာင့္ယွက္မႈနဲ႔ အမႈဖြင့္ရမယ္”
“ မလုပ္ပါနဲ႔ ဆရာရယ္ က်ေနာ္က ေပ်ာ္တတ္လို႔ စတာပါ ”
“ မရဘူး ခင္ဗ်ားကို ဝတၱရား ေႏွာင့္ယွက္မႈနဲ႔ အမႈဖြင့္မယ္ ခင္ဗ်ားလိုင္စင္ေပး”
ခုေတာ့ သူတကယ္ ေဂ်ာက္က်ေလၿပီ။ သူ႔ကို ဘတ္သြားေသာ ဟိုလူကို စိတ္ထဲမွ ႀကိတ္၍ က်ိန္ဆဲလိုက္သည္။
“ မလုပ္ပါနဲ႔ ဆရာရယ္ ဒီေန႔က က်ေနာ့္ေမြးေနမို႔လို႔ အေပ်ာ္အေနနဲ႔ စတာပါ။ စိတ္မရိွပါနဲ႔ဆရာ။ ဆရာတို႔အဖြဲ႔ကို လၻက္ရည္ တိုက္ပါတယ္ဗ်ာ ဒါေလးကို လက္ခံေပးပါ။ က်ေနာ့္ေမြးေန႔မို႔ တိုက္တာပါဆရာ”
မတတ္နိင္ေတာ့။ သူ႔အိတ္ထဲတြင္ မနက္ပိုင္း ေမာင္း၍ရသမွ် ေငြကိုထုတ္ေပးကာ ေမြးေန႔အတု ဖန္တီးလိုက္ရေတာ့သည္။ သူ႔ေမြးေန႔ကို ယံုၾကည္သြား၍ ထင္သည္။ လၻက္ရည္တိုက္ျခင္းကို အသိအမွတ္ ျပဳဟန္ျဖင့္ သူေပးေသာ ေငြကိုဆြဲယူကာ ရဲသားတစ္ေယာက္ကို ေပးလိုက္သည္။
“ဒါဆိုလည္း ကိုယ့္အုတ္ခဲေတြ ကိုယ္သယ္ၿပီး လိုရာခရီးဆက္ပါေတာ့ ေမြးေန႔ရွင္ေရ က်ဳပ္တို႔ အလုပ္ ဆက္လုပ္ရအံုးမယ္ ”
“ ဟုတ္က့ဲပါ ဆရာ”
အုတ္ခဲေလးလံုးကို ကားေပၚတင္ကာ သူ ထိုေနရာမွ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ခပ္ေဝးေဝး ေရာက္သည့္အခါ လမ္းေဘးတစ္ေနရာတြင္ သူ ကားကို ရပ္လိုက္သည္။ အုတ္ခဲမ်ားကို ေဒါသတႀကီးျဖင့္ ေဝးနိင္သမွ် ေဝးေဝးေရာက္ရန္ အားကုန္ လႊင့္ပစ္လိုက္သည္။ ခံျပင္းစိတ္ အနည္းငယ္မွ်ပင္ ေလ်ာ့မသြား။ စိတ္ထဲတြင္ ခံျပင္းလြန္းလွသည္။ သူ လွလွပပ အလိမ္ခံခဲ့ရသည္။ အကြက္က်က် အရူးလုပ္ခံခဲ့ရသည္။ တကယ္ဆို ကားသမားေလာကတြင္ ဒီလိုပံုျပင္မ်ဳိးကို သူခဏခဏ ၾကားခဲ့ဖူးသည္။
ပစၥည္းတစ္ခုခုကို အေရာင္ျပ ထားခဲ့ကာ ကားေပၚမွ လစ္သြားေသာ ခရီးသည္မ်ားအေၾကာင္း သူၾကားဖူးခဲ့သည္။ ခုေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ ၾကံဳရၿပီ။ အေမွာင္ဖံုးေစေသာ ေလာဘေၾကာင့္ သူဘာကိုမွ မျမင္နိင္ခဲ့။ မခ်င့္ခ်ိန္နိင္ခဲ့။ ခုေတာ့ သူ အေက်ာ္အခြ အလုပ္ခံလိုက္ၿပီ။ ထိုသူကေတာ့ အခုေလာက္ဆို သူ႔အိမ္တြင္ ထိုင္ကာ သူ႔ကို ရယ္ေနမွာပဲ။ ကားခ ၃ေသာင္းလည္း ဆံုးၿပီ။ အရင္ထဲက ထိုသူေပးဖို႔ မရည္ရြယ္ထားေသာ ထို ေငြကို ႏွေမ်ာလိုက္မိသျဖင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဆဲေရးလိုက္မိ၏။ ခံရခက္ေသာ ေဒါသစိတ္ေၾကာင့္ သူ႔ကားကို ထိုေနရာမွ ခပ္ျပင္းျပင္း ေမာင္းထြက္ခဲ့သည္။
လမ္းမေပၚေတြ သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ား ထခုန္ကာ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့သည္။
