အတိတ္စိမ္း

သူ႕အေရွ႕မွာခ်ထားသည့္ ေကာ္ဖီခြက္ႏွင့္ မနက္စာကို စိုက္ၾကည့္ေနေသာ္လည္း သူတကယ္ျမင္ေနသည္က ေငြ ေတြ ျဖစ္သည္။ ေငြေတြမွ အထုပ္လိုက္ အထပ္လိုက္ ျမင္ေနရ၏။ ၿပီးေတာ့ ေငြထုပ္ေတြကို ပစ္ေျမွာက္ကာ ခုန္ေပါက္ ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကေသာ လူေတြကို ျပန္ျမင္ေနမိသည္။ ညက အိပ္မက္သည္ ေတာ္ေတာ္ထင္ရွားသည့္ အိပ္မက္ျဖစ္၏။

အိပ္မက္ထဲတြင္ လူေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႔ရသည္။ ထိုလူေတြ ကိုင္ထားသည့္ ေငြထုပ္ေတြကိုလည္း ျမင္ရသည္။ ထိုလူေတြသည္ အစိမ္းေရာင္ သံပန္းျခံစည္းရိုး တစ္ခုအေရွ႕တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ခုန္ေပါက္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုျခံစည္းရိုးကို သူမွတ္မိသည္။ ေအာက္ပိုင္းတဝက္ကို အုတ္ျဖင့္ စီထားျပီး အေပၚပိုင္း သံပန္းပံုစံတပ္ထားကာ အစိမ္းေရာင္ သေဘာၤေဆး သုတ္ထားေသာ ထို ျခံစည္းရိုးသည္ သူတို႔ျခံစည္းရိုးျဖစ္ေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိသည္။ သူတို႔ျခံအျပင္ဘက္ေတြ သူ မမွတ္မိေသာ လူေတြက ေငြထုပ္ေတြကို ပစ္ေျမွာက္ကာ ေပ်ာ္ရႊင္ခုန္ေပါက္ ေနၾကသည္ကို သူအိပ္မက္ မက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ထိုသူေတြ အားလံုး ႏွစ္လံုးထီ ေပါက္ျခင္းေၾကာင့္ ေငြထုပ္ေတြကို ပစ္ေျမွာက္ကာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသည္ကိုလည္း အိပ္မက္ထဲတြင္ သိခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ မည္သည္ နံပါတ္ ဆိုသည္ကိုေတာ့ သူေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိပါ။ မနက္အိပ္ယာႏိုးခ်ိန္မွ စ၍ အိမ္သာတက္ရင္း မ်က္နာသစ္ရင္း အဝတ္လဲရင္း သူ အျပင္းအထန္ ေတြးေနမိသည္မွာ ညက အိပ္မက္ထဲက ဂဏာန္း ျဖစ္သည္။ ဂဏာန္း ၂ လံုးထဲ ျဖစ္ရဲ႕နဲ႔ သူ မမွတ္မိျခင္းကို အားမလို အားမရ ျဖစ္ေနရ၏။ ေရွ႕ဂဏာန္းက ၃ နဲ႔ စသလိုလို ထင္မိေသာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးဟု ထင္မိျပန္သည္။ ဒါဆို ၈ မ်ားလား ဆိုေတာ့လည္း မေသခ်ာ မေရရာ။

ဒီ နံပါတ္ကို သိရမွ ျဖစ္မည္။ ဒီလိုအိပ္မက္မ်ဳိးကို သူယံုၾကည္သည္။ အိပ္မက္အရ တစ္ကြက္ထဲထိုးရင္း ပြေပါက္တိုးသြားေသာ လူမ်ားကို သူ အခါခါေတြ႔ခဲ့ဖူးသည္။ စဥ္းစားစမ္းး.. ဒီ ဂဏာန္းေလး ႏွစ္လံုးထဲကို ဘာအတြက္ ေတြးလို႔မရရမွာလဲ။ သူ သိရမွ ျဖစ္မည္။ ဒါ ဘဝ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္သြားနိင္သည္မဟုတ္လား။ သူ႔အိပ္မက္ကို အစေနရာမွ ျပန္ေတြးၾကည့္သည္။

အိပ္မက္ထဲမွ လူေတြ လက္ထဲတြင္ ေဘာက္ခ်ာ အပိုင္းေလးေတြကိုယ္စီ ကိုင္ရင္း လမ္းမေပၚ ထြက္လာၾကသည္။ လူတစ္ခ်ဳိ႕က ေအာ္ဟစ္ေနၾကသည္။ တစ္ခ်ဳိ႕က ခုန္ေပါက္ရင္း အခ်င္းခ်င္း ေဘာက္ခ်ာေလးေတြ ျပကာ ေပြ႔ဖက္ၾကသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ လက္မ်ားဆြဲယမ္းကာ ဝမ္းသာ ရႊင္ျမဴးေနၾကသည္။ လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္လံုး ဆူညံေနသည္။ ထို႔ေနာက္ျမင္ကြင္းက ေနာက္တစ္ခု ေျပာင္းသြားသည္။ ထိုသူေတြ သူ႔ျခံေရွ႕တြင္ စုေဝးေနၾကသည္။ လမ္းမမွ ျဖတ္သြားသူတစ္ဦးက ဘာဂဏာန္း ထြက္လဲဟု လွမ္းေမးသံကို ပီပီသသ ၾကားရသည္။ လူအုပ္ထဲမွ ျပန္ေျဖသံ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထြက္လာေသာ္လည္း ထိုနံပါတ္ကို သူ မသဲမကြဲသာ ၾကားလိုက္ရ၏။ အခုထိ ထိုနံပါတ္ကို စဥ္းစား၍မရ။

ထို႔ေနာက္ ထိုလူအုပ္ရဲ႕ လက္ထဲတြင္ အစိမ္းေရာင္ ၊ အနီေရာင္ ေငြထုပ္မ်ား ပစ္ေျမွာက္ေနသည္ကို ေတြ႕ရျပန္သည္။ ဘာနံပါတ္လဲ။ ေခါင္းေတြ ပူထူလာေအာင္ ေတြးေသာ္လည္း ၂ လံုးတြဲ နံပါတ္ေလး တစ္ခုကို အစေဖာ္၍ မရဘူး ျဖစ္ေနသည္။ မနက္စာကို မတို႔မထိေသး ေသာေၾကာင့္ သူ႔ဇနီးျဖစ္သူက လွမ္းၾကည့္ သည္ကိုလည္း သူမျမင္။

“ ေကာ္ဖီေတြ ေအးကုန္ေတာ့မယ္ ဘာလုပ္ေနတာလဲ”
“ ဟာာာ....”
အေတြးထဲ နစ္ေနသျဖင့္ သူ လန္႔ သြားမိသည္။

“ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေနေပးကြာ ဒီမွာအေရးႀကီးတာ ေတြးေနလို႔ ”
“ ရွင္ ရံုး ေနာက္က်အံုးမယ္ေနာ္”
“ က်..က် ကြာ”

နားမလည္နိင္စြာ ၾကည့္ၿပီး သူ႔ဇနီးျဖစ္သူ မနက္စာကို ဆက္စားေနသည္။ သူကေတာ့ ေတြးေကာင္းတုန္း။ ဒီနံပါတ္ ျမန္ျမန္သိရမွ ျဖစ္မည္။ တစ္ၿမိဳ႕လံုးမွ ဒိုင္ေတြဆီကို ထို ဂဏာန္းကို ေအာထိုးခိုင္းရမည္။ ရိွသမွ် ပံုထိုးခိုင္းရမည္။ နိင္ငံျခား ေရာက္ေနသည့္ သူ႔အတြက္ မိသားစုကိုဖုန္းဆက္ကာ တၿမိဳ႕လံုးမွ ဒိုင္ေတြထံ သြားထိုးခိုင္းရမည္။ တျခားၿမိဳ႕ေတြအထိပါ ထပ္ ထိုးခိုင္းရမည္။ နံပါတ္ထြက္လာခ်ိန္ ဒိုင္ေတြ အကုန္ ပက္လက္လန္ကာ သူ႔ ဘဏ္စာရင္းထဲသို႔ ေငြေတြ ေရာက္လာေတာ့မည္။

ဒိုင္ေတြထံမွ ေငြ သူ႔ဆီေရာက္ဖို႔ လက္တစ္ကမ္း အကြာတြင္သာ ရိွသည္။ ေငြေတြ... ေငြေတြ... ဟာားးး သုိ႔ေသာ္ နံပါတ္ကို ေဖာ္မရသျဖင့္ သူ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ေနရသည္။ ေငြထုပ္ေတြကို ျမင္ေနရလ်က္ႏွင့္ သူ နံပါတ္ မေဖာ္နိင္တာေၾကာင့္ ေဒါသေတြပါ ထြက္လာသည္။

နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူအလုပ္သြားဖို႔ အခ်ိန္ေက်ာ္လြန္ေနၿပီ။ သို႔ေသာ္ ကိစၥမရိွ။ ဒီနံပါတ္ကိုသာ ေဖာ္နိင္ခဲ့ရင္ သူတို႔ ျမန္မာျပည္ျပန္ၿပီး အေျခခ်နိင္ၿပီ မဟုတ္လား။ ခ်မ္းသာျခင္းက လက္တစ္ကမ္း အကြာတြင္သာ ရိွသည္။ ဒိုင္ေတြထံမွ ေငြေတြ ... ဒါ သူ႔ ပိုက္ဆံေတြပဲ မဟုတ္လား။ သို႔ေသာ္ ေဖာ္မရသျဖင့္ သူ စိတ္ေတြတိုလာသည္။ သူျမင္ေနသည္မွာေတာ့ သူတို႔ျခံေရွ႕က ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကေသာ လူတစ္စုျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ အစိမ္းေရာင္ အနီေရာင္ ေငြထုပ္မ်ားျဖစ္၏။

နံပါတ္ကို ေဖာ္နိင္မလား ဆိုၿပီး သူ ေကာ္ဖီ တစ္ငံုေသာက္လိုက္ေသာ္လည္း ထူးျခားမလာ။ အခ်ိန္ေတြ တေရြ႕ေရြ႕ကုန္လာသျဖင့္ သူ ဂဏာမၿငိမ္ျဖစ္လာသည္။ ခ်မ္းသာျခင္းရဲ႕ လက္တကမ္းထိ ေရာက္ၿပီးမွ သူလက္လႊတ္ရေတာ့မည္ ထင္သည္။ ဧည့္ခန္းတြင္ ေခါက္တုန္႔ ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သူ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုစဥ္းစားလိုက္မိ၏။ ထိုအခါ သူ႔ရင္တစ္ခုလံုး ဟိုက္ခနဲျဖစ္ကာ ေအးသြားသည္။ လက္ဖ်ားမ်ားပင္ ခ်က္ခ်င္း ေအးစက္လာ၏။


ထို႔ေနာက္ အိမ္ဖုန္း ရိွရာကုိ အေျပးအလႊား သြားမိသည္။ ျမန္မာျပည္မွ သူ႔အိမ္ဖုန္းနံပါတ္ကို ႏွိပ္ေနရင္း အခ်ိန္မွီပါ့မလား ဟု သူ႔ေခါင္းထဲမွာ တရံမလပ္ ေတြးေနမိသည္။ အေရးထဲမွ ျမန္မာျပည္၏ ဖုန္းလိုင္းမ်ားက ခ်က္ခ်င္းမဝင္။ အထပ္ထပ္ေခၚဆိုေနရင္း သူ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိသည္။ ၄ ႀကိမ္ေျမာက္လား ၅ ႀကိမ္ ေျမာက္လားဟု သူ သတိမထားနိင္သည့္ အႀကိမ္မွာ ဖုန္းလိုင္းဝင္သြားသည္။

“ဟယ္လို..”

တစ္ဘက္မွ ဖုန္းလာကိုင္သူသည္ သူ႕အစ္မ ျဖစ္ေနသည္။

“ မမ.. ကြ်န္ေတာ္ပါ ကိုကိုရိွေနလား ျမန္ျမန္ေခၚေပး”
“ ေမာင္ေလးလား နင္ေနေကာင္းလား”
“ အဲဒါေတြ ေနာက္မွ ေျပာ ကိုကို႔ ကိုျမန္ျမန္ေခၚလိုက္”
“ေအး.. ေအးး”

ထို႔ေနာက္ လွမ္းေခၚသံမ်ား ၾကားလိုက္ရသည္။ ခဏၾကာၿပီးေနာက္

“ဟဲ..လို ညီညီ ေျပာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ညီေျပာတာ ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္... ၾကားရလား”
“ ေအး ၾကားရတယ္ကြ ေျပာေလ ”
“ နံပါတ္ေတြ ေရာင္းၿပီးၿပီလား ”
“မင္းကလည္း အေစာႀကီး ရိွေသးတာ ဘယ္လို ေရာင္းရအံုးမလဲ”
“ ေတာ္ေသးတယ္.. ဒါဆိုရင္ ဒီေန႔ မကိုင္နဲ႔ေတာ့ အကုန္ ပိတ္ထားလိုက္”
“ ဘာျဖစ္လို႔တုန္း စီမံခ်က္ ရိွလို႔လား”
“ အာာ... မဟုတ္ဘူး.. ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ ပိတ္ထားလိုက္ကြာ အေရးႀကီးတယ္ ”
“ ေအး..ေအး ၿပီးတာပဲ ”

ဖုန္းခြက္ကို ခ်ၿပီးေနာက္ သူသက္ျပင္းေမာႀကီး ခ်လိုက္မိသည္။ ေတာ္ေသးတယ္ အခ်ိန္မွီေသးလို႔...။
မဟုတ္ရင္ သူ႔ ပိုက္ဆံေလးေတြ ပါသြားနိင္သည္။ ဒိုင္ေတြထံမွ ေငြကို ရယူဖို႔သာ ေတြးေနမိသျဖင့္ ကိုယ့္ေငြပါသြားနိင္တာကို ေစာေစာကသတိမရမိ။ အခ်ိန္မွီသတိရတာ ကံေကာင္းသည္။ သူအလုပ္သြားဖို႔ ျပင္ဆင္ေနရင္း စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ ေလတစ္ခ်က္ခြ်န္လိုက္၏။ နံပါတ္မေဖာ္နိင္ေသာ္လည္း သူႏွင့္ သူ႔အကို ႏွစ္ေယာက္စပ္တူ လုပ္ၾကေသာ ခ်ဲဒိုင္အတြက္ အခုေတာ့ သူစိတ္ခ်ရၿပီ မဟုတ္လား။

အသက္ေလးဆယ္

သူတို႔ေရာက္လာခ်ိန္က ကိုရီးယား ဇာတ္လမ္းတြဲ ၿပီးခါစ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။  သတင္း လာခ်ိန္မို႔ တီဗီကို ပိတ္ရင္း ကုလားထိုင္ ေပၚမွာ ကြ်န္ေတာ္ ခါးေၾကာဆန္႔  ေနခ်ိန္မွာ ေရာက္လာၾကျခင္း ျဖစ္၏။ သူတို႔ဆိုတာက ဥကၠာတို႔ မိသားစုပါပဲ။ ဥကၠာ ရယ္ သူ႔ဇနီးႏွင္းႏွင္း ႏွင့္ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ေပါ့။ လက္ထဲမွာလည္း အထုပ္ေတြ ဆြဲ လို႔ ကြ်န္ေတာ့္ အိမ္ေပၚကို တက္လာၾကသည္။  လမ္းမ က ေဗ်ာက္အိုးေဖာက္သံ မီးရွဴး မီးပန္းသံေတြကိုလည္း မရပ္မနား ၾကားေနရ၏။ ဒီေန႔က သီတင္းကြ်တ္ လျပည့္ ေန႔ ေရာက္ၿပီေလ။

“ ကိုႀကီးပိုင္ ကို ...က်ေနာ္တို႔ လာကန္ေတာ့တာ”
“ လုပ္ျပန္ၿပီ ညီရာ... ကန္ေတာ့ဖို႔ မလိုပါဘူးဆို.... ဒီလို ေျပာေနရတာလည္း ဘယ္ႏွစ္ ႏွစ္ရိွၿပီတုန္း”

ကြ်န္ေတာ့္စကား ၾကားေတာ့ ဥကၠာတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ၿပံဳးရယ္ၾက၏။

“ မွတ္ရ လြယ္ပါတယ္ ကိုႀကီးရ .. အခု အႀကီးေကာင္က ၆ ႏွစ္ေလ ဒီေတာ့ ဒီတခါလာကန္ေတာ့တာ ၇  ႀကိမ္ေပါ့”

“အႀကီးေကာင္ ေတာင္ ၆ ႏွစ္ရိွၿပီကိုးး အခ်ိန္ေတြက အကုန္ျမန္လိုက္တာကြာ အရာရာက မေန႔တေန႔ကလိုပဲ ဒါနဲ႔... အငယ္မေလးေရာ ဘယ္အရြယ္တုန္း”

“ သမီးေလးက ၃ ႏွစ္ၿပည့္ၿပီးၿပီ ကိုႀကီးရ အိမ္မွာေတာ့ သူ႔အသံႀကီးပဲ... အဖိုးအဖြားေတြရဲ႕ အသဲစြဲေပါ့ ”

ကြ်န္ေတာ့္အေမးကို ႏွင္းႏွင္းမွ ဝင္ေျဖ၏။ ထိုေျဖသံထဲတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးျခင္း ႏွင့္ လန္းဆန္းတက္ၾကြျခင္း မ်ားပါဝင္ေနမည္။ ထို႔ေနာက္ သူတို႔ လင္မယား ကိုယ္တိုင္ မီးဖိုခန္းမွ စတီးလင္ဗန္း ယူကာ ဝယ္လာေသာ မုန္႔မ်ား ထည့္၍ မိသားစု ကန္ေတာ့ၾကေတာ့သည္။ သူတို႔ကို ၾကည့္ရင္း ပီတိစိတ္ေၾကာင့္ ေဝ့တက္လာေသာ မ်က္ရည္တစ္စကို မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ကာ ျပန္ထိန္းလိုက္ရ၏။ ယခင္ႏွစ္မ်ားအတိုင္း ဆုေတာင္းေပးျခင္းကို ခံယူၿပီးေနာက္ ဥကၠာတို႔ မိသားစု ျပန္သြာၾကသည္။

ဥကၠာတို႔ ကန္ေတာ့ခဲ့ေသာ မုန္႔ ဗန္းကို ၾကည့္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္သည္  လြန္ခဲ့သည္ ၈ ႏွစ္က သီတင္းကြ်တ္ ကာလကို ျပန္ေရာက္သြားသည္။

................................................................................။

ရပ္ကြက္ထိပ္က လၻက္ရည္ဆိုင္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ ထိုင္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ မၾကာခင္ ေရာက္လာေတာ့မယ့္ သီတင္းကြ်တ္ အတြက္ အစီအစဥ္ တစ္ခုခု လုပ္ရန္ တိုင္ပင္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

“ကိုပိုင္.. ဒီႏွစ္ ဘာလုပ္မယ္ ေတြးထားလဲ ”
“ ဒီႏွစ္ေတာ့ အရင္ႏွစ္ေတြထက္ပိုၿပီး ထူးထူးျခားျခား လုပ္ခ်င္တယ္ကြ ”

ကြ်န္ေတာ့္ စကားကို တစ္ဖြဲ႔လံုး စိတ္ဝင္စားဟန္ျဖင့္ ေသာက္လက္စ ေရေႏြးခြက္မ်ားကို ခ်ကာ အာရံုစိုက္ နားေထာင္ေနၾကသည္။ ရပ္ကြက္အတြက္ သာေရး နာေရးႏွင့္ ရာသီအလိုက္ ပြဲေတာ္မ်ားအတြက္ ကြ်န္ေတာ္မွ လူငယ္ေတြကို ဦးေဆာင္ၿပီး လုပ္ေလ့ရိွသျဖင့္ ယခုလည္း တိုင္ပင္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

“ အရင္ႏွစ္တိုင္းလည္း ရပ္ကြက္ထဲမွာ စည္ကားေအာင္ လုပ္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီႏွစ္ေတာ့အရင္ႏွစ္နဲ႔ မတူေအာင္ လုပ္ခ်င္တယ္။ အပူကပ္ တဲ့ေကာင္ရိွလို႔ေလ”

“ ဘယ္သူလဲ ”
“ ဟိုေကာင္ေပါ့...ဥကၠာေလ ”

ကြ်န္ေတာ္စကားေၾကာင့္ ဝိုင္းၾကည့္ၾကသျဖင့္ ဥကၠာမွ ဟီး ခနဲ ရယ္ကာအားလံုးကို မ်က္နာခ်ဳိေသြး ျပသည္။ ဥကၠာက အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ခန္႔သာ ရိွေသးေသာ ရပ္ကြက္ထဲမွ လူငယ္ေလး ျဖစ္၏။ ရပ္ကြက္ ကိစၥမ်ားတြင္ တက္တက္ၾကြၾကြ ပါဝင္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွ ညီငယ္ေလး တစ္ေယာက္လို ခ်စ္ခင္ရသူ ျဖစ္သည္။

“ ဒီလိုပါ အကုိတို႔ရာ.. ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေက်ာင္းၿပီးထဲက ႏွင္းႏွင္းကို မေတြ႔ရေတာ့တာ.. သူ႔အိမ္က အျပင္ကို လံုးဝ ေပးမထြက္ဘူးဗ်ာ.. ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခ်စ္သူျဖစ္ေနတာ သိသြားလို႔လား မသိဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ သီတင္းကြ်တ္ ပြဲေတာ္ကို စည္စည္ကားကားေလးမ်ား လုပ္နိင္ခဲ့ရင္ သူ႔ညီမ ဝမ္းကြဲေတြနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ အျပင္ထြက္ရင္ ထြက္လာနိင္တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုႀကီးပိုင္ ကို အကူအညီ ေတာင္းထားရတာ... သူ႔ကိုလြမ္းလွၿပီ အကိုတို႔ရာ”

“ ေအာ္... ရည္ရြယ္ခ်က္ ႀကီးပါေပ့ကြာ ”
“ ကိုယ္ခ်င္းစာ လိုက္ပါ ငၿဖိဳးရာ ရပ္ကြက္လည္း စည္သြားတာေပါ့ ”  ကြ်န္ေတာ့္စကားေၾကာင့္

“ ေအးပါ ကိုယ့္ညီေလး အတြက္ေရာ ရပ္ကြက္ အတြက္ေရာ ဆိုေတာ့ လုပ္ေပးရမွာေပါ့ ”

ငၿဖိဳး ႏွင့္ တျခားသူမ်ား၏ သေဘာတူညီမႈ ရသျဖင့္ ဥကၠာ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြ ေနေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ စိတ္ကူးထားသည့္ အစီအစဥ္ကို ေျပာျပလိုက္၏။ ယခင္ႏွစ္မ်ားႏွင့္ မတူေသာ အစီအစဥ္မို႔ အားလံုး သေဘာက်ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ အေသးစိတ္ ညိွႏိႈင္းမႈမ်ား၊ တာဝန္ခြဲေဝ မႈမ်ားကို ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ၾကသည္။ ရာသီအလိုက္ ပြဲေတာ္မ်ားအတိုင္း သီတင္းကြ်တ္ပြဲေတာ္ အတြက္ ရပ္ကြက္ထဲ အလႉခံထြက္ၾကသည္။ အလႉေငြမ်ား ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထည့္ဝင္ေငြမ်ားကို စုေပါင္းလိုက္ခ်ိန္တြင္ ရန္ပံုေငြ အင္အား ေတာင့္တင္းသြားၿပီ။ ထို႔ေနာက္ရပ္ကြက္စတိုးဆိုင္မွ ကိုဝႀကီးကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျဖစ္ခ်င္ေသာ အစီအစဥ္ ကိုေျပာျပကာ အကူအညီသြားေတာင္းၾကသည္။ ကိုဝႀကီးက ပံုတူပန္းခ်ီဆြဲ ေတာ္သူျဖစ္သည္။ ယခုလည္း ပန္းခ်ီ ဆြဲဖို႔ရန္ အကူအညီေတာင္းၾကျခင္းျဖစ္သည္။

“မင္းတို႔ လုပ္ခ်င္တဲ့ မီးထြန္းပြဲ ပံုစံမ်ဳိးကို ဟိုးအရင္က ရန္ကုန္က လမ္းတခ်ဳိ႕မွာ လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္ကြ”

ကုိဝႀကီး စကားေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ဓါတ္က်သြားသည္။ စိတ္ကူး အသစ္အဆန္းဟု ကြ်န္ေတာ္က ထင္ထားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

“ ဟုတ္လား ကိုဝႀကီးရာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဗ်ာ။ ဒါဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔ လုပ္လို႔ ေကာင္းပါ့မလား”

“ဘာမွမျဖစ္ဘူးေလ။ လုပ္ေပါ့။ ဒီမွာက ဘယ္သူမွ မလုပ္ဖူးေသးေတာ့ ထူးထူးျခားျခား အစီအစဥ္ ျဖစ္မွာပါ။”

“ ဒါဆို ပန္ခ်ီေတြကို ကိုဝႀကီး ဆြဲေပးဗ်ာ လိုမယ့္ ပစၥည္းေတြကိုေျပာေလ”

“အဓိက လိုတာက ဆီစိမ္ စကၠဴေရာင္စံုပဲ။ ငါ ရန္ကုန္မွာ ပစၥည္းသြားဝယ္ရင္း ဝယ္လာခဲ့လိုက္မယ္။ မင္းတို႔သာ မီးပံုးေတြ လုပ္ထားၾကေပါ့”
“ ဟုတ္ၿပီ ကိုဝႀကီး.. ဒါဆို မီးပံုးေတြရိုက္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စီစဥ္ထားလိုက္မယ္။”

ဒီႏွစ္အတြက္က ယခင္ႏွစ္မ်ားကလို ရပ္ကြက္လမ္းမႀကီးတေလွ်ာက္ ဝါးတိုင္စိုက္ကာ မီးပံုမ်ား ထြန္းၾကျခင္းထက္ ပို၍ထူးျခားစြာ စီစဥ္ထားသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စီစဥ္ထားပံုက အလ်ား တစ္ေပခြဲ  အနံ တစ္ေပ ခန္႔ရိွသည့္ ခပ္ရွည္ရွည္ မီးပံုးမ်ား လုပ္ၾက၏။ ထူးျခားသည္က မီးပံုးရဲ႕ မ်က္နာစာကို  ဆီစိမ္ စကၠဴ ကာထားကာ ထို ဆီစိမ္ စကၠဴေပၚတြင္ေတာ့ ကိုဝႀကီး၏ လက္ရာ တကြက္ ကာတြန္းမ်ားကို ဆြဲေစသည္။

ကာတြန္း(ဦး)ေငြၾကည္ ႏွင့္ အျခား ကာတြန္း ဆရာမ်ား၏ ဟာသ တကြက္ကာတြန္းမ်ားကို ပံုတူျပန္ဆြဲသလို ကိုဝႀကီးႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ စိတ္ကူးသက္သက္ ဟာသ ေလးမ်ားကို ကာတြန္းျဖင့္ သရုပ္ေဖာ္ ပံု ဆြဲထားျခင္းျဖစ္သည္။  မီးပံုး၏ ေဘးႏွစ္ဘက္ကို အေရာင္မတူေသာ ဆီစိမ္စကၠဴမ်ားျဖင့္ ကာထားၿပီး အေနာက္ဘက္ကိုေတာ့ ကတ္ထူ စကၠဴျဖင့္ ကာရံထားသည္။ ဆီစိမ္စကၠဴ ေရာင္စံုမ်ားေၾကာင့္ အေဝးမွ ၾကည့္လိုက္လ်င္ မီးပံုးေရာင္စံုမ်ား ျဖစ္သြားသလို အနီးကပ္ ၾကည့္လ်င္ေတာ့ ရယ္ေမာရေသာ စာသားမ်ားႏွင့္ ကာတြန္းပံု မ်ားကုိ ေတြ႔ရမည္ ျဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔မွ မီးပံုး မ်ား အားသြန္ခြန္စိုက္ ရိုက္ၾကသလို ကိုဝႀကီးမွလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရွာေဖြေပးေသာ ကာတြန္း စာအုပ္မ်ားမွ ရယ္ရေသာ တကြက္ကာတြန္းမ်ားကို ၾကည့္ကာ ညဥ့္နက္သည္အထိဆြဲ ေပးသည္။ မီးထြန္းပြဲေန႔ေရာက္မွ ရပ္ကြက္မွ လူမ်ားကို အံ့ၾသသြားေစခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လုပ္ေဆာင္ေနမႈမ်ားကို တတ္နိင္သမွ် သတင္း မထြက္ေအာင္ သိုသိုသိပ္သိပ္ လုပ္ၾကသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ သီတင္းကြ်တ္ ပြဲေတာ္ေရာက္ရန္ တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာသည္။ မၿငီးမညဴ တက္တက္ၾကြၾကြ လုပ္သူကေတာ့ ဥကၠာျဖစ္သည္။ ပစၥည္း တစ္ခုခု လိုသည္ ႏွင့္ အေျပးအလႊား ရွာေဖြေပးသျဖင့္ သူ႔ကိုၾကည့္ကာ စၾကေနာက္ၾကရင္း အားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြ ေနၾကသည္။

ကိုဝႀကီး ဆြဲၿပီးေသာ ကာတြန္းမ်ားကို မီးပံုးမ်ားတြင္ ကပ္ၾကသည္။ လျပည့္ေန႔ မတိုင္ခင္ ေန႔လည္ခင္းတြင္ ရည္ရြယ္ထားေသာ မီးပံုးအလံုး ၁၀၀ အဆင္သင့္ျဖစ္ ေနေလၿပီ။ လျပည့္ေန႔ ေရာက္ေတာ့ မနက္ထဲက ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖ႔ြဲ ရပ္ကြက္၏ လမ္းမႀကီး တစ္ေလွ်ာက္ ေဘးႏွစ္ဖက္လံုးတြင္ ေပ ၂၀ စီ ျခားၿပီး ဝါးတိုင္စိုက္ရန္ တြင္းတူးၾကသည္။

“ ကိုႀကီး.. က်ေနာ့္ ေကာင္မေလး ထြက္လာလို႔ ရပါ့မလား မသိဘူးေနာ္ ”

တြင္းတူးေနရင္း ဥကၠာမွ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ေမးသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေတြေဝ သြားရသည္။ သူ႔မ်က္နာကို ၾကည့္မိေတာ့ စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ အနည္းငယ္ ႏြမ္းလ်ေနသည္။

“ ထြက္လာမွာပါကြာ။ ေသခ်ာေအာင္လို႔ ညေနက်ရင္ ငါ သူ႔အေမၾကီးကို သြားေျပာေပးထားပါ့မယ္ ”

“ တကယ္လား ကိုႀကီး ... ဘယ္လိုေျပာမွာလဲဟင္ ”

“ ႏွင္းႏွင္းကို ဒီညမီးထြန္းပြဲ လႊတ္လိုက္ပါလို႔ ဥကၠာ ေစာင့္ေနရွာတယ္ လို႔ ေျပာလိုက္မွာေပါ့ ”

“ ဟာ... ကိုႀကီးကလဲ အဲဒီလို ေျပာလိုက္မွ လံုးဝကို မေတြ႔ရေတာ့ဘူး ျဖစ္သြားမွာေပါ့ ”

“ အလကား ေနာက္တာပါကြာ... ဒီညမီးထြန္းပြဲရိွတယ္ အန္တီတို႔ လာခဲ့ၾကပါအံုးလို႔ ေျပာမွာေပါ့ ”

“ သူ႔အေမပါရင္ေတာ့ မလြယ္ဘူး ကိုၾကီးရ... အင္းေလ..ဘယ္တတ္နိင္မလဲ ႏွင္းႏွင္း မ်က္နာကို ျမင္ရရင္ ေက်နပ္ရမွာပဲ ”

“ ေအး ေပါ့ကြ မေတြ႔ရတာထက္ေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ”

“ဟုတ္ကဲ့ ကိုႀကီး ”

ညေနပိုင္းေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ခ်ဳိ႕မွ ယေန႔ည ရပ္ကြက္ထဲတြင္ မီးထြန္းပြဲ ရိွေၾကာင္း အရင္ႏွစ္မ်ားႏွင့္ မတူေၾကာင္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့ၾကဖို႔ လိုက္ေျပာၾကသလို က်န္သည့္ သူမ်ားကလည္း တူးထားေသာ တြင္းမ်ားတြင္ ဝါးတိုင္ စိုက္ၾကသည္။ ထိုဝါးတိုင္မ်ားတြင္ မီးပံုးမ်ား လိုက္ခ်ိတ္ၾကသည္။ ထို႔ျပင္ ဝါးတိုင္မ်ား၏ ၾကား တြင္ တြင္းငယ္ကေလးမ်ား တူးကာ ဗန္ဒါ ရြက္ ၄ ရြက္ကို တြင္းထဲသို႔ တဝက္ခန္႔ ကန္ေတာ့ ထိုး ထိုးကာ အလယ္တြင္ ဖေယာင္းတိုင္မ်ား စိုက္ၾကသည္။ ဗန္ဒါရြက္မ်ား ကာရံထားသည့္ အတြင္းမွ ထြက္ေပၚလာေသာ ဖေယာင္းတိုင္ မီးေရာင္သည္ အေဝးမွ ၾကည့္လိုက္လ်င္ ဆီမီးခြက္မ်ား ထြန္းထားသကဲ့သို႔ လွပ ေန၏။ အစိမ္းေရာင္ ႏွင့္ အနီေရာင္ အရြက္မ်ားကို မွ်ၿပီး ထည့္ထားသည့္အတြက္ ပို၍ ၾကည့္ေကာင္းျခင္း ျဖစ္မည္။

ေနဝင္သြားၿပီးသည့္ေနာက္ အေမွာင္ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ မီးပံုးမ်ားႏွင့္ ဗန္ဒါရြက္မ်ား အတြင္းမွ ဖေယာင္းတိုင္မ်ားကို မီးညိွလိုက္ၾကေတာ့သည္။ မီးပံုးေရာင္စံု တန္းႀကီးကို အေဝးမွ ၾကည့္ကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပီတိျဖစ္ေနၾကသည္။ ည ၇ နာရီခန္႔တြင္ေတာ့ လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ လူ မ်ား တျဖည္းျဖည္း စည္ကားလာၿပီ။

ရပ္ကြက္ထဲမွ လူမ်ားလည္း မိသားစု လိုက္ လမ္းေလွ်ာက္ကာ ကိုဝႀကီး၏လက္ရာ ကာတြန္းမ်ားကို ဖတ္ၿပီး တခြီးခြီး ရယ္ေမာၾကေတာ့၏။ သူတို႔ရယ္ေမာသည္ကို ျမင္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လည္း ၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကရသည္။

တဆင့္စကား တဆင့္နားျဖင့္ လမ္းမတြင္ လူမ်ား ပို၍စည္ကားလာသည္။ ညေနခင္းဖြင့္ေလ့ရိွေသာ မစိုး၏ အေၾကာ္စံုဆိုင္မွာလည္း ခုခ်ိန္ထိ လူစည္ကားေနဆဲ ျဖစ္သလို  ရပ္ကြက္ထိပ္ လၻက္ရည္ဆိုင္မွလည္း  မနက္ခင္းတြင္သာ ေၾကာ္ေလ့ရိွေသာ ပလာတာ ၊စမူဆာ မ်ားကိုေၾကာ္ကာ ေရာင္းခ်ေပးသည္။ ငၿဖိဳးႏွင့္မင္းသူ တို႔ႏွစ္ေယာက္က မီးရွဴးမီးပန္း ဆိုင္ကိုစပ္တူ ဖြင့္ၾကသည္။

ကေလးမ်ားလႊတ္ၾကေသာ မီးရွဴးမီးပန္းမ်ားႏွင့္ လူငယ္မ်ားလႊတ္ၾကေသာ မီးပံုပ်ံမ်ားမွာ တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုး ေကာင္းကင္ေပၚသို႔ လႊင့္တက္ေနေတာ့သည္။ လမ္းတေလွ်ာက္ အိမ္မ်ားမွ ထြန္းထားေသာ မီးေရာင္စံုမ်ားေၾကာင့္ ရပ္ကြက္လမ္းမ တစ္ေလွ်ာက္လံုး လွပလင္းထိန္ေနေတာ့သည္။ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ညတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ကာ လိုက္ေရာင္းေလ့ ရိွေသာ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္၊ မုန္ဖက္ထုပ္သည္ ႀကီးကလည္း မီးပံုးတိုင္မ်ားၾကားေတြ  ထိုင္ေရာင္းေနသည္။ ကိုဝႀကီးမွ သူ၏ စတိုးဆိုင္ေရွ႕တြင္ စားပြဲခံု တစ္လံုးခ်ကာ ဖေယာင္းတိုင္ အထုပ္မ်ားကို တင္ထားသည္။ မီးထြန္းပြဲ အတြက္ ဖေယာင္းတိုင္မ်ား လႉဒါန္းနိင္သည္ဟု ေရးထားသျဖင့္ ရပ္ကြက္ထဲမွ လူအခ်ဳိ႕ ဖေယာင္းတိုင္အထုပ္မ်ား ဝယ္ကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ကို လႉၾကသည္။ လူငယ္မ်ားက ကုန္ခါနီး ဖေယာင္းတိုင္မ်ားကို အသစ္လဲလွယ္ၾကသျဖင့္ မီးေရာင္စံုတန္းႀကီးမွာ အလင္းေရာင္ ေလ်ာ့က်သြားရသည္ မရိွေတာ့။

ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းသည္ စိတ္ႏွလံုးသားမ်ားကို ႏုညံ့ေစမွန္း ကြ်န္ေတာ္သိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိခင္ႏွင့္ အတူ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္လာေသာ ႏွင္းႏွင္းတို႔ ညီမ ဝမ္းကြဲမ်ား လက္သို႔  ဖေယာင္းတိုင္ အထုပ္မ်ား ထည့္ေပးကာ ကုန္ခါနီး ဖေယာင္းတိုင္မ်ားကို လဲလွယ္ ေပးဖို႔ အကူအညီ ေတာင္းလိုက္သည္။ ထူးျခားေသာ မီးထြန္းပြဲႏွင့္ ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ရျခင္းေၾကာင့္ သမီးႏွင့္ ပါတ္သတ္လ်င္ သေဘာထား တင္းမာတတ္ေသာ သူ႔အေမ ကိုယ္တိုင္ပင္ ဖေယာင္းတိုင္ အထုပ္မ်ား ဝယ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္လက္သို႔ ေပးအပ္ရင္း သူ႔သမီးႏွင့္ တူမမ်ားကို မီးကူထြန္းေပးရန္ ထားခဲ့ကာ အိမ္သို႔ ျပန္သြားေလသည္။ 

ဥကၠာတစ္ေယာက္မွာ ဝမ္းသာလြန္း၍ ကြ်န္ေတာ့္လက္ကို ကိုင္စြဲကာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာေနေတာ့၏။ ဥကၠာတို႔ ကဲ့သို႔ ရပ္ကြက္ထဲမွ အဆင္ေျပစ ျပဳေနေသာ စံုတြဲေလးမ်ားသည္လည္း  မီးပံုးမ်ားၾကားတြင္ ဖေယာင္းတိုင္မ်ား ထြန္းညိွၾကရင္း ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ တစ္ေယာက္မ်က္နာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ ၾကည္ႏူးေနဟန္ကို ျမင္ေတြ႔ရသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ပါ ၾကည္ႏူးေနမိေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္၏ ၾကည္ႏူး ရမႈသည္ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ေပ်ာက္ဆံုး သြားရေတာ့သည္။ ဥကၠာေရာ ႏွင္းႏွင္း ပါ ရွာ မေတြ႔ေတာ့။ သူတို႔ ခိုးေျပးၾကေလၿပီ။

ကြ်န္ေတာ္လည္း ေဒါသထြက္သလို ႏွင္းႏွင္း အေမလည္း ေသြးတက္ ေနေတာ့သည္။ ႏွင္းႏွင္းအေမမွာလည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို အျပစ္မတင္ရဲ တင္ရဲ ျဖစ္ေနသျဖင့္ သူ႔တူမမ်ားကိုသာ ဆူပူေနေတာ့သည္။ ေနာက္ ၁၀ ရက္ခန္႔ ၾကာမွ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ျပန္ရွာေတြ႔သည္။ တျခားေရြးခ်ယ္ဖြယ္ရာ နည္းလမ္းမရိွေတာ့သျဖင့္ လက္ထပ္ေပးလိုက္ရေတာ့၏။ ခ်စ္သူစံုတြဲမ်ား ခိုးေျပးျခင္းကို အနည္းငယ္သေဘာမက်ေသာ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဥကၠာကို ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဆိုးေနမိသည္။ ႏွင္းႏွင္းကို သူ႔မိဘမ်ားထံ ျပန္အပ္သည့္ ေန႔တြင္ ဥကၠာ ကြ်န္ေတာ့္ထံ ေရာက္လာသည္။

“ က်ေနာ္လည္း အစီအစဥ္ မရိွပါဘူး ကုိႀကီးရာ။ ႏွင္းႏွင္းကို သူ႔အေဒၚေတြဆီ ပို႔ဖို႔ လုပ္ေနတယ္ ေျပာတာနဲ႔  ခိုးေျပးလိုက္ရတာပါ။ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ ကိုႀကီး က်ေနာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အခုလို က်ေနာ္တို႔ ေပါင္းခြင့္ရတာလည္း ကိုႀကီး ေက်းဇူးပါ”

ကြ်န္ေတာ္ကို သူတို႔ရဲ႕ ဖူးစာေရးနတ္ဟု သတ္မွတ္လိုက္ၾကကာ ေနာက္တစ္ႏွစ္ သီတင္းကြ်တ္မွ စ၍ ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္တိုင္း သူတို႔ ေမာင္ႏွံ ကြ်န္ေတာ့္ကို လာကန္ေတာ့ၾကသည္။  ခုေတာ့လည္း ဥကၠာတစ္ေယာက္ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုကို ေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီးသည့္အတြက္ ေယာကၼေတြႏွင့္ ေျပလည္ေနေလၿပီ။ သေဘာထား တင္းမာပါသည္ ဆိုေသာ အဖြားႀကီး ကိုယ္တိုင္ပင္ ေျမးမ်ားကို လက္က မခ်ေတာ့။ သဲသဲလႈပ္ခ်စ္ေနၾကၿပီ။

။........................................................................။

ကြ်န္ေတာ့္ ဘဝတြင္ ၾကံဳခဲ့ရေသာ သင္ခန္းစာႏွင့္ အဆင္ေျပေျပျဖစ္ေနေသာ ဥကၠာတို႔ ျဖစ္စဥ္ကို ၾကည့္ကာ ခ်စ္သူေတြ ခိုးေျပးျခင္းကို သေဘာမက်ေသာ ကြ်န္ေတာ္လည္း အျမင္ေတြ ေျပာင္းခဲ့ရၿပီေပါ့။  ခ်စ္သူ ႏွစ္ေယာက္လံုး စိတ္ထား မေျပာင္းလဲရင္ ဘယ္သူက ဘယ္လို ခြဲ လို႔ရပါ့မလဲဟု အရင္ကေတာ့ ခိုင္ခိုင္မာမာ ယံုၾကည္ခဲ့ဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုပဲ ေပါင္းေပါင္း ျမန္ျမန္ေပါင္းရတာ အေသခ်ာဆံုးပဲ အဆင္ေျပျခင္းကို ေနာက္မွ ဖန္တီးယူမည္ ဆိုေသာ ဥကၠာ၏ လုပ္ရပ္ကို ခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ သေဘာက်စ ျပဳေနၿပီ။

အတူတူေနခြင့္ ဆိုတာ ဘဝခရီးလမ္းကို အတူတူသြားျခင္း ဆိုလ်င္ ဥကၠာ ႏွင္းႏွင္းကို ခိုးေျပးသည့္အျဖစ္က ဘဝခရီးလမ္းအတြက္ ကားေပၚအရင္တက္ၿပီးမွ လက္မွတ္ကို ေနာက္မွ ဝယ္သလိုမ်ဳိးပါပဲ။ အစီအစဥ္က အနည္းငယ္ ေရွ႕ေရာက္ေနေသာ္လည္း ကားေပၚေရာက္ေနတာထက္ ဘာေသခ်ာအံုးမလဲေလ။ ခံုေနရာ မရရင္ေတာင္ သြားခ်င္တဲ့ ခရီးလမ္းေပၚမွာ လိုက္ပါခြင့္ ရေနၿပီမဟုတ္လား။  ကိုယ့္ဆရာတို႔လည္း မစာနာတတ္တဲ့ ခပ္တင္းတင္း ေယာကၡမေလာင္းေတြနဲ႔ ၾကံဳေနခဲ့ရင္ ကားေပၚသာ အရင္တက္ၾကဗ်။ လက္မွတ္ကေတာ့ ေနာက္မွ ဝယ္တာေပါ့ေလ။ ခဏေလာက္ မတ္တပ္ရပ္ စီးရမွာေတာ့ မေၾကာက္နဲ႔ေပါ့။

ကြ်န္ေတာ္လား....ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ကားလက္မွတ္ အရင္ဝယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း ထြက္ခြာသြားေသာ ကားကို ေငးၾကည့္ က်န္ခဲ့ရသူပါ။

ကန္ေတာ့ၿပီး ျပန္ခါနီးတြင္ ကြ်န္ေတာ့္ အနား ကပ္ခါ ဥကၠာ တိုးတိုးေလး ေျပာသြားေသာ စကားကို ၾကားေယာင္လိုက္မိသည္။ “ သီတင္းကြ်တ္ၿပီေနာ္ ကိုႀကီး ဒီအတိုင္းပဲ ေနေတာ့မွာလား ” တဲ့ေလ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေဘးအိမ္မွ ထြက္ေပၚလာေသာ သီခ်င္းသံက ကြ်န္ေတာ့္ နားစည္ထဲကို ျဖတ္သန္းကာ ႏွလံုးသား တည့္တည့္သို႔ ဝင္ေရာက္သြားေတာ့သည္။

“ အသက္ေလးဆယ္ ... လူေတြေမးတယ္
ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ စားရမွာလဲ....။
ဟန္ေဆာင္ရၿပီ .... လူေတြမသိေအာင္
အၿပံဳးေလးနဲ႔ လိမ္ရၿပီ...။ ”