ပင္လယ္ဓားျပ ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ အမိန္႔ေပးသံဆံုးလ်င္ ငါးေယာက္တစ္စု နႈန္းျဖင့္ ႀကိဳးတုပ္ ၾကေတာ့သည္။
ခရီးသြားမ်ား ျဖစ္ေသာ ဘေလာဂ္ဂါ အမ်ဳိးသားမ်ားမွ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မ်က္စပစ္ကာ ျပန္ခ် ၾကမလား အသံတိတ္တိုင္ပင္ၾကသည္။ အမ်ဳိးသမီးမ်ားကေတာ့ ႀကိတ္ကာ ငိုရိႈက္ေနၾကေတာ့သည္။ ကိုဒူကဘာႏွင့္ ေဆာင္းယြန္းလတို႔ အသံတိတ္ အခ်က္ျပကာ တိုင္ပင္ေနၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ က်န္တဲ့သူမ်ားကို ေခါင္းခါ ျပလိုက္သည္။ ေလာေလာဆယ္ အေျခအေနေစာင့္ၾကည့္ၾကမည္ ေနာက္မွမီးစင္ၾကည့္ကမည္ဆိုသည့္သေဘာပင္။
"အိုးးး ေျဖးေျဖးခ်ည္ပါဟဲ့ ထြက္မေျပးပါဘူး "(..) တို႔ဘက္အျခမ္းမွ အသံထြက္လာသျဖင့္ က်န္တဲ့သူမ်ားကပါ ဝိုင္းေတာင္းဆိုၾကသည္။
" ေျပးပါဆိုလည္း ဒီေတာထဲမွာ မေျပးတတ္ပါဘူးဟာ "
" ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ တအားႀကီး မခ်ည္ပါနဲ႔ "
" ငါတို႔ အသားေလးေတြက ႏုႏုေလးေတြ " တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဆူညံသံမ်ားေၾကာင့္ လိႈဏ္ဂူ အျပင္ဘက္ ေရာက္ေနေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ဝင္လာၾကသည္။
" တိတ္ၾကစမ္း အသားႏုတယ္ ရင့္တယ္ေတြ မလုပ္နဲ႔ ဒါျပဇာတ္ကေနတာ မဟုတ္ဘူး အသက္ေတာင္ ဘယ္အခ်ိန္ထြက္မွန္း မသိဘူးဆိုတာ သေဘာေပါက္ၾကရဲ႕လား ဆူဆူညံညံ မလုပ္ၾကနဲ႔ အာရံုေတြ ဆူေဝလာရင္ေတာ့ အကုန္ ပင္လယ္ထဲ ပစ္ခ်လိုက္မယ္ ဘာမွတ္လဲ "
ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခပ္က်ဲက်ဲရပ္ကာ လက္တစ္ဖက္ကုိ ခါးေထာက္ၿပီး ေနာက္လက္တစ္ဖက္တြင္ ဓါးေျမွာင္ကို ေျမွာက္ကစားရင္း ေျပာလိုက္ေသာ မခင္ဦးေမ စကားေၾကာင့္ အသံေတြ တိတ္ဆိတ္သြားၾကသည္။ မည္သူမွ် တုပ္တုပ္မလႈပ္ရဲေတာ့ေပ။ စိတ္မထင္လို႔ လက္ထဲက ဓါးျဖင့္ ပစ္လိုက္ရင္ ေစာေစာစီးစီး ၾကြသြားနိင္သည္ မဟုတ္လား။
" ႀကိဳးတုပ္စရာရိွတာ ဆက္တုပ္ထားလိုက္ အသံထြက္လာတဲ့သူကို လိႈဏ္ဂူ အျပင္ ေခၚထုတ္ခဲ့ ၾကားလား "
ေျပာၿပီးေနာက္ ဂူ အျပင္ဘက္ကို ထြက္သြားေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ပင္လယ္ဓားျပမ်ား ျပဳသမွ် ႏုၾကရေတာ့သည္။(.......) ျဖည့္ရန္
စကာၤပူကြ်န္းက ေဆာ္ၾကည္ဘုရင္ ဆိုၿပီး ေၾကြးေၾကာ္ထားေသာ မိုးေမာင္ကေတာ့ လြတ္လမ္းကို တစ္မ်ဳိးၾကံေနသည္။ သူတို႔ကို ၾကိဳးတုပ္ရန္လာေသာ မာမီညိဳ ဆိုသူကိုၾကာမူပါပါျဖင့္ၾကည့္ကာ
" ဒီဂူထဲမွာေလ ပူလို႔သိလား အဲဒါ ႀကိဳးမတုပ္ခင္ အေပၚအက်ၤီေလး ခြ်တ္ခ်င္လို႔ ရမလားဟင္ "
ေလသံတိုးတိုးျဖင့္ ေျပာလိုက္သျဖင့္ မာမီညိဳက မိုးေမာင္ကို တစ္ခ်က္ စိုက္ၾကည့္ကာ
" ဟြန္း ေတာ္ေတာ္ရႈပ္တယ္ ေနေန အညိဳပဲ ခြ်တ္ေပးမယ္ "
ေျပာေျပာဆိုဆုိျဖင့္ အေပၚအက်ၤ ီကို ခြ်တ္ေပးလိုက္ သည္။ စြပ္က်ယ္လက္ျပတ္ဝတ္ထားသျဖင့္ ျပည့္ေမာက္ေနေသာ ရင္အုပ္က်ယ္က်ယ္ႏွင့္ လက္ေမာင္းၾကြက္သား မ်ား ေပၚလာသည္ကုိ ၾကည့္ကာ အညိဳ႕ရဲ႕ မ်က္လံုးမ်ား ဝိုင္းသြားေတာ့သည္။
" အိုးးး အကိတ္ႀကီးပါလား ရင္အုပ္ႀကီးက ထု ခ်င္စရာႀကီး ဟင္း ဟင္း " ႏွစ္ကိုယ္ၾကား ၾကားေအာင္ ေရရြတ္လိုက္ သျဖင့္ မိုးေမာင္ တစ္ခ်က္ ျပံဳးလိုက္သည္။ သူဆင္ထားေသာ ဂြင္အတိုင္း ဝင္လာၿပီ မဟုတ္လား။
" အညိဳ ႀကိဳးခ်ည္ရင္ေလ အရမ္းႀကီး မခ်ည္နဲ႔ေနာ္ အကိုမခံနိင္ဘူး " မိုးေမာင္မွ ေသြးတိုးစမ္းစကားတစ္လံုး ပစ္သြင္းလိုက္သည္။ အညိဳ တစ္ခ်က္ ေတြေဝသြားသည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္လံုးေလး တစ္ခ်က္ဝင့္ၾကည့္ကာ တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္သည္။
" ဟုတ္ "
အားလံုးကိုယ့္အာရံုႏွင့္ ကိုယ္ရႈပ္ကာ မသိလိုက္ၾကေပမယ့္ မိုးေမာင္ႏွင့္အတူ ႀကိဳးတုပ္ခံထားရေသာ ရမ္းဂန္းမွ အသံမထြက္ေအာင္ ႀကိတ္ရယ္ေနေတာ့သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ႀကိဳးေလ်ာ့ေလ်ာ့ အခ်ည္ခံ ထားရသျဖင့္ သက္ေသာင့္သက္သာ ေနေနရသည္။ အေျခအေနၾကည့္ၿပီး ဒီႀကိဳးကေန ရုန္းထြက္လို႔ပင္ ရနိင္မည္မဟုတ္လား။
လိႈဏ္ဂူထဲတြင္ ႀကိတ္၍ငိုရိႈက္သူ ဂြင္ဆင္ သူမ်ားျဖင့္ ရႈပ္ေနသလို လိႈဏ္ဂူ အျပင္ဘက္တြင္လည္း ဒီလူအုပ္ႀကီးကို မည္သို႔စီရင္ မလဲ တိုင္ပင္ေနၾကသည္။
" ဒီလူအုပ္ႀကီးကို ဘယ္လိုလုပ္မလဲ " စိတ္စမ္းေရက ေမးလိုက္သျဖင့္ little brook မွ
" သတ္ပစ္လို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူးဗ်" ဟု ျပန္ေျဖသည္။
" ဘာလို႔ သတ္ရမလဲ ငါတို႔ရဲ႕ စည္းကမ္းမွာ မလိုအပ္ဘဲ လူမသတ္္ရဘူးေလ " ရႊက္လႊင့္ျခင္းမွ ဝင္ေျပာသည္။
" ဒီလူအုပ္ႀကီးက အမ်ားႀကီးပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လံုျခံဳေရးအတြက္ စိတ္ပူရတယ္ " ကိုကိုေမာင္မွ ေတြးေတြးဆဆ ေျပာသည္။
" ဟုတ္တယ္ ဒါဂရုစိုက္ရမယ့္ အခ်က္ပဲ အမ ခင္ဦးေမ ဘယ္လို ျဖစ္ေစခ်င္လဲ " ကိုရင္ေနာ္ရဲ႕ အေမးအဆံုးတြင္
" ဂါးးးးးးးးး " ျခင္မွ ထေအာ္သည္။ ျခင္သည္ကား စကားတစ္ခြန္းေျပာခါနီးတိုင္း ထိုသို႔ ေအာ္ၿပီးမွ ေျပာတတ္ေလ သည္။
" အားလံုးကို အိပ္ေဆး တိုက္ၿပီးထားခဲ့ေလ လြယ္လြယ္ေလးကို " ျခင္ရဲ႕စကားဆံုးလ်င္ ဒႆမွ
" အိပ္ေဆးက ဘယ္မွာလဲဟ" ဝင္ေမးလိုက္သည္။
" ဂါးးးးးးးးးးးးး မသိဘူးေလ " ေျပာၿပီး ရတနာ ေသတၱာကို စစ္ေဆး ေနေလသည္။
" သူတို႔လူအုပ္ကမ်ားတယ္ကြ ျပန္ခုခံရင္ မလြယ္ဘူး "
" ေအးကြာ ငါလည္း အဲဒါကိုပဲ ေတြးပူေနတာ "
ေျခလွမ္းသစ္ရဲ႕ စကားကို ဒီကိုလာ မွ ေထာက္ခံလိုက္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တိုးတိုးေလး ေျပာေနသည္ကို မခင္ဦးေမ ၾကားသြားသျဖင့္ အနားေခၚလိုက္သည္။ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ ဇာတ္ကားထဲမွ (..) ရဲ႕ ဟန္အမူအရာအတိုင္း လက္ပိုက္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
" ေဟ့ ဒီမွာ ဗိုလ္လုပ္ခ်င္တဲ့သူဆိုတာ ဘာလုပ္ရလဲ သိလား ေျပာစမ္း " ခပ္ျပတ္ျပတ္ေလသံေၾကာင့္ ဒီကိုလာႏွင့္ ေျခလွမ္းသစ္တို႔ တုန္တက္ကာ ေခါင္းငံု႕သြားၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ဒီကိုလာမွာ တုန္ယင္ေသာ အသံျဖင့္
" သိ..သိပါတယ္ "
" သိရင္ေျပာစမ္း "
" ဟို..ေလ... ဗိုလ္လုပ္ခ်င္တဲ့သူဆိုတာ ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္း တက္ရပါတယ္"
" ဟား ဟား ဟား"
ဒီကိုလာ အေျဖေၾကာင့္ ပင္လယ္ဓားျမမ်ား အားလံုးဝိုင္းရယ္ၾကသည္။ သူတို႔ကို ေထာက္ခံသည္ထင္ၿပီး ဒီကိုလာႏွင့္ ေျခလွမ္းသစ္တို႔ပါ ေရာေယာင္ကာ ရယ္ေနၾကေတာ့သည္။
" တိတ္ စမ္း ေပါက္ကရ မေျပာနဲ႔ ဗိုလ္လုပ္ခ်င္တဲ့သူက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ျပတ္သားရတယ္ မွတ္ထား ၾကားလား "
" ဟုတ္ ဟုတ္ " ေခါင္းငံု႔ကာ ျပန္ေျဖလိုက္ၾကသည္။ မခင္ဦးေမမွ ဆက္ေျပာသည္။
" အခုအေရးႀကီးဆံုးက ဖမ္းထားတဲ့ အုပ္စုႀကီးကို စီရင္ဖို႔ပဲ " မခင္ဦးေမ စကားဆံုးလ်င္ ကိုရင္ေနာ္မွ
" အမေတာ္ ဘယ္လို စီစဥ္ထားလဲ ေျပာပါ "
" သတ္လို႔မျဖစ္မွေတာ့ ျပန္လႊတ္ေပးရမွာေပါ့ ဘယ္လို ပံုစံနဲ႔လႊတ္ရင္ ငါတို႔အတြက္ပါ အႏၱရာယ္ကင္းမလဲ ဆိုတာ အေရးႀကီးတယ္ "
ထိုအခါ ကိုကိုေမာင္က ဝင္ေျပာလိုက္သည္။
" အမ်ဳိးသမီးေတြကို အရင္လႊတ္ေပးလိုက္ရင္ေရာ " ထိုစကားကိုေတာ့ စိတ္စမ္းေရက ေထာက္ခံသည္။
" ဟုတ္တယ္ အမ်ဳိးသမီးေတြ စက္ေလွေပၚေရာက္သြားမွ က်န္တဲ့ေယာက်ာ္းေတြကို ႀကိဳးခ်ည္ၿပီး စက္ေလွစီ ျပန္လႊတ္လိုက္မယ္ သူတို႔စက္ေလွေပၚတက္သြားတဲ့အထိ လက္နက္နဲ႔ ခ်ိန္ထားရင္ အႏၱရာယ္ကင္းပါတယ္ "
" အဲဒီ အၾကံေကာင္းတယ္ " lttile brook ႏွင့္ရႊက္လႊင့္ျခင္းမွ သေဘာတူၾကသျဖင့္ ထိုအစီအစဥ္အတိုင္း လုပ္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကေတာ့သည္။
" အိုေက အဲဒီလိုပဲ လုပ္ၾကတာေပါ့ "
ထို႔ေနာက္ ပင္လယ္ဓားျပမ်ား လိႈဏ္ဂူထဲကို ျပန္ဝင္သြားသည္။ ေျခလွမ္းသစ္ ၊ ဒႆ ႏွင့္ ျခင္ တို႔မွလံုျခံဳေရး အတြက္ လိႈဏ္ဂူ ပါတ္လည္တြင္ ေစာင့္ေနၾကသည္။ လိႈဏ္ဂူထဲ ျပန္ဝင္လာေသာ ပင္လယ္ဓားျပ အုပ္စုကို ၾကည့္ၿပီး ခရီးသြား ဘေလာဂ္ဂါမ်ား တုန္လႈပ္သြားၾကသည္။ သူတို႔အတြက္ မည္သို႔စီရင္မလဲဆိုတာ ထိတ္လန္႔ ေနၾကသည္။ လူသူအေရာက္အေပါက္နည္းေသာ ဒီလိုကြ်န္းေပၚတြင္ အသတ္ခံလိုက္ရရင္လည္း အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ ၾကာသည္အထိ မည္သူမွ် သိနိင္မည္ မဟုတ္ဟု ေတြးမိသျဖင့္ ေၾကာက္ရြံ႕ ေနၾကသည္။
" မထင္မွတ္ဘဲ ရတနာေတြ ရလိုက္လို႔ အားလံုးရဲ႕ အသက္ကို ခ်မ္းသာေပးလိုက္မယ္ ဒီေတာ့ ကိုယ့္စက္ေလွစီကို ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ၾကပါ ကလန္ကဆန္ လုပ္ရင္ေတာ့ သတ္ပစ္ဖို႔ ဝန္မေလးဘူး ၾကားလား "
ကိုရင္ေနာ္ရဲ႕ စကားေၾကာင့္ ခရီးသြားမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေဟးးးး ခနဲ႔ ေအာ္လိုက္ၾကသည္။ အသက္နဲ႔ကိုယ္ အိုးစားမကြဲဘဲ ျပန္ၾကရၿပီျဖစ္သည္။ မိမိအသက္ထက္ ဘယ္အရာမွ အေရးမႀကီးသျဖင့္ ရတနာေတြကို စြန္႔လႊတ္ လိုက္ရေပမယ့္ ေက်နပ္ၾကသည္။ မိမိတို႔ရဲ႕ ခ်စ္သူ ခင္သူမ်ားျဖင့္ ျပန္ဆံုေတြ႔ခြင့္ရၿပီ ေတြးမိေသာေၾကာင့္ အားလံုး ျပံဳးေပ်ာ္ေနၾကသည္။
" စက္ေလွေပၚေရာက္မွ ခ်ည္ထားတဲ့ ႀကိဳးေတြကို ျဖည္ခြင့္ရမယ္ အခုေတာ့ ခ်ည္ထားတဲ့ အစုအဖြဲ႔ အတိုင္း သြားၾကရမယ္ " မခင္ဦးေမ စကားကို ခရီးသြားမ်ားမွ ေခါင္းၿငိတ္ကာ သေဘာတူလိုက္ၾကသည္။
" အသက္ကို ခ်မ္းသာေပးတာ ေက်းဇူးႀကီးလွပါၿပီ "
" ဟုတ္ပါတယ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္ "
ဤသို႔ လိႈဏ္ဂူထဲတြင္ အေပးအယူ မွ်ေနခ်ိန္ လိႈဏ္ဂူ အျပင္ဘက္တြင္လည္း အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခ်ဳိ႕ တိတ္တဆိတ္ ျဖစ္ပြားသြားခဲ့ေလသည္။ လိႈဏ္ဂူရဲ႕ ေဘးႏွစ္ဖက္ႏွင့္ အေရွ႕ဘက္တြင္ လံုျခံဳေရး အတြက္ ကင္းေစာင့္ေနၾကေသာ ေျခလွမ္းသစ္ ၊ ဒႆ ႏွင့္ ျခင္ တို႔မွာ လက္နက္ကိုင္ထားေသာ မိမိတို႔ရဲ႕ လက္မ်ားတြင္ အေကာင္တစ္ေကာင္ေကာင္ ကိုက္ခံလိုက္ရသကဲ့သို႔ စူး ခနဲ ျဖစ္ကာ လက္မ်ားထံုက်င္ သြားသျဖင့္ ကိုင္ထားေသာ လက္နက္မ်ား ကိုယ္စီ ကိုယ္စီ လြတ္ၾကသြားေတာ့သည္။ မိမိတို႔ရဲ႕ လက္ကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္သည့္ အခါမွာေတာ့ ၃ လက္မခန္႔ရိွေသာ ဆူး တစ္ေခ်ာင္း စိုက္ဝင္ေနသည္။ ဆူး စူးခံထားရေသာ လက္သည္ကား ထံုက်င္ကာ မည္သို႔မွ အသံုးျပဳ ၍ မရၾကေတာ့ေပ။
ျခင္လည္း လြတ္က်သြားေသာ လက္နက္ကို က်န္လက္ တစ္ဖက္ျဖင့္ ေကာက္ယူရန္ ငံု႕လိုက္ခ်ိန္တြင္ သူ႔ရဲ႕ ျမင္ကြင္းေရွ႕တြင္ ညစ္ေပေနေသာ ဖိနပ္မပါသည့္ ေျခေထာက္ တစ္စံုကို ေတြ႔လိုက္ရၿပီး လည္ပင္းကို ခြ်န္ထက္ေသာ အရာျဖင့္ ခ်ိန္ထားျခင္း ခံလိုက္ရေတာ့သည္။ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေမာ့ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္
" ဂါးးးးးး "
ဟု ေအာ္ကာ အလြန္အမင္း ထိတ္လန္႔သြားေတာ့သည္။ သူျမင္လိုက္ရသည္မွာ .....................။
ထိုအခ်ိန္ လိႈဏ္ဂူထဲတြင္ ခရီးသြားဘေလာဂ္ဂါမ်ားကို ႀကိဳးခ်ည္ထားလ်က္ျဖင့္ တစ္ဖြဲ႔ခ်င္းစီကို စက္ေလွစီသို႔ ျပန္လႊတ္ေပးရန္ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ လိႈဏ္ဂူ အျပင္ဘက္မွ ေအာ္သံ သဲ့သဲ့ ထြက္လာသျဖင့္ ပင္လယ္ဓားျပ မ်ား လႈိဏ္ဂူ အျပင္ဘက္ ေျပးထြက္သြားၾကသည္။
ခရီးသြား ဘေလာဂ္ဂါမ်ားမွာ တစ္ေယာက္မ်က္နာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီလဲ ေတြးေနၾကေတာ့သည္။ မည္သည့္အသံမွ်ေတာ့ မထြက္ရဲၾကေပ။ ဆူဆူညံညံ လုပ္မိလ်င္ ပင္လယ္ဓားျပမ်ား စိတ္ကူးေျပာင္းသြားမွာ စိုးေၾကာက္ေနၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လိႈဏ္ဂူ အျပင္ဘက္မွ ေအာ္သံမ်ား ထြက္လာသည္။
" အာ့ "
" အီးးး "
ထို႔ေနာက္ အရာရာသည္ တဒဂၤတိတ္ဆိတ္သြားေတာ့သည္။ လိႈဏ္ဂူထဲတြင္ေတာ့ လူတိုင္းရဲ႕ ရင္ခုန္သံမ်ား က်ယ္ေလာင္ျပင္းထန္ေနေတာ့သည္။ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ ေတြးမရၾကေပ။ လြတ္ေျမာက္ေတာ့မည့္ အခ်ိန္ ေရာက္မွ အေျခအေနေတြ ေျပာင္းလဲသြားမလား ေတြးပူေနၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လိႈဏ္ဂူထဲသို႔ ဝင္လာေသာ သူမ်ားကို ၾကည့္ကာ ေအာ္သံေတြ ဆူညံသြားေတာ့သည္။
" အားးးးးးး "
" ေအာင္မေလး ဘာႀကီးေတြလဲ "
" ဘုရားဘုရား "
" အေမေရ ကယ္ပါ "
ေအာ္သံမ်ား ဆူညံသြားသလို ငယ္ရြယ္သူ မိန္းခေလးမ်ားမွာလည္း ေမ့လဲသြားၾကေတာ့သည္။ သူတို႔ ေတြ႔လိုက္ရသည့္သူမ်ားကား ဤပံုစံအတိုင္း ျဖစ္သျဖင့္ ေမ့လဲသြားၾကျခင္းကိုလည္း အဆိုးမဆိုသာေပ။
ပံုကိုဒီကယူသည္
ခႏၶာကိုယ္ အေပၚပိုင္းတြင္ အဝါေရာင္ အနီေရာင္မ်ား ျခယ္ထားသလို လည္ပင္းတြင္လည္း အစြယ္မ်ားကို ႀကိဳးႏွင့္သီကာ ဆြဲထားၾကသည္။ ေအာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ သစ္ရြက္မ်ားကို နံငယ္ပိုင္း လုပ္ကာ ဝတ္ဆင္ထားသည္။ ခါးၾကားထဲတြင္ ဝါးဆစ္ပိုင္းမ်ားကို ေတြ႔ရသျဖင့္ မႈတ္ေျပာင္းကို အသံုးျပဳေၾကာင္းပါ ခန္႔မွန္းလို႔ ရနိင္သည္။ ထိုသူမ်ားသည္ကား ဤကြ်န္းေပၚတြင္ ေရွးယခင္ထဲက ေနထိုင္က်က္စားၾကေသာ ေတာတြင္းလူရိုင္း မ်ဳိးႏြယ္စုသာ ျဖစ္ေတာ့သည္။ လူသားစား လူရိုင္းမ်ား ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိရေသးေပ။ ေတြ႔လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ အားလံုး ထိတ္လန္႔သြားၾကသလို ဤလိႈဏ္ဂူထဲတြင္ လူအစု လိုက္ႀကီး ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ လူရိုင္းမ်ားထံမွလည္း အံ့ၾသေရရြတ္သံမ်ား ထြက္လာသည္။
" အူးးးး အူးးး ရဟူးးးးး "
" အူးးး အူးးးး ေဂ်ာ့တီ "
ထို႔ေနာက္ ႀကိဳးခ်ည္ခံထားရေသာ လူအုပ္ႀကီးကို ေလးျမွားမ်ား ၊ လွံမ်ားျဖင့္ ခ်ိန္ထားလိုက္ၾကသည္။ အခ်င္းခ်င္း သူတို႔ဘာသာစကားျဖင့္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ကာ ေဆြးေႏြးေနၾကသည္။ ေမ့လဲသူမ်ားလည္း သတိရလာၾကကာ လူရိုင္းမ်ားကို မၾကည့္ရဲသျဖင့္ ေခါင္းငံု႔ထားၾကသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ လိႈဏ္ဂူထဲမွ ဘေလာဂ္ဂါ မ်ားကို လက္နက္မ်ားျဖင့္ခ်ိန္ကာ လိႈဏ္ဂူ အျပင္ဘက္ကို ေခၚထုတ္သြားၾကေတာ့သည္။ လိႈဏ္ဂူ အျပင္ဘက္ ကြက္လပ္တြင္ေတာ့ ပင္လယ္ဓားျပ မ်ားအားလံုးကို ဝါးလံုးတန္း တခုတြင္ လက္မ်ားကို ႏြယ္ႀကိဳးမ်ား ျဖင့္ခ်ည္ထားသျဖင့္ အတန္းလိုက္ႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ပင္လယ္ဓားျပမ်ားရဲ႕ ေသနတ္ႏွင့္ ဓါးမ်ားကိုေတာ့ လူရိုင္းေတြမွ သိမ္းထားၾကသည္။ ပင္လယ္ဓားျပ မ်ားႏွင့္ အတူ ေနာက္ထပ္ လူတစ္စုကိုပါ ႏြယ္ႀကိဳးမ်ားႏွင့္ ခ်ည္လ်က္သား ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ထိုသူမ်ားသည္ကား အျပင္ဘက္တြင္ လြတ္က်န္ေနေသာ မဆုမြန္ ၊ မခ်စ္ၾကည္ေအး ၊ အျဖဴေရာင္နတ္သမီး ႏွင့္ လင္းၾကယ္ျဖဴ ၊ ရီႏိုမာန္ႏွင့္ က်ိဂ်စ္တူး တို႔ လူအုပ္စုျဖစ္သည္။
သူတို႔ကို ေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္ ခရီးသြားမ်ား စိတ္ဓါတ္က်သြားေတာ့သည္။ လူရိုင္းမ်ား လက္မွ လာကယ္ရန္ မည္သူမွ မရိွနိင္ေတာ့ေပ။ အားငယ္မႈမ်ားေၾကာင့္ ငိုရိႈက္သံမ်ား ေနရာအႏွံ႔မွ ခပ္တိုးတိုးစီ ထြက္လာေတာ့သည္။ က်န္တဲ့သူမ်ားမွာလည္း ငိုရိႈက္ေနသူမ်ားကုိ အားေပးဖို႔ရန္ပင္ မစြမ္းသာေတာ့ေပ။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ပင္ ထိတ္လန္႔ ေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ ၾကည့္ဖူးေသာ ဇာတ္လမ္းေတြထဲကလို တံစို႔ထိုးၿပီး မီးကင္မလား ေရပြက္ပြက္ဆူေနေသာ အိုးထဲထည့္ၿပီး အျပဳတ္ခံရမလား ေတြးမိၾကသျဖင့္ ေျခလွမ္းတို႔ပင္ ယိမ္းယိုင္ေနေတာ့သည္။ အဆိုးဆံုး အေျခအေနျဖင့္သာ ေတြ႔ၾကံဳၾကရေတာ့မည္ဟု ယံုၾကည္ထားၾကသည္။ ထို႔ျပင္ ခ်ည္ထားေသာ ႀကိဳးေတြအျပင္ ႏြယ္ႀကိဳးေတြျဖင့္ ထပ္မံ ခ်ည္ေႏွာင္ထားသျဖင့္ ဂြင္ဆင္ၿပီး ႀကိဳးေလ်ာ့ခ်ည္ခံထားရေသာ မိုးေမာင္တို႔လည္း ယခုေတာ့ စိတ္ေလ်ာ့ထားလိုက္ရေတာ့သည္။ ေဘးတြင္လည္း လူရိုင္းမ်ားမွ ဝိုင္းရံကာ လိုက္ပါေနသျဖင့္ ထြက္ေျပးဖို႔ရန္ အခြင့္မသာေသးေပ။
ေတာတြင္းလမ္းခရီးမွာ ၾကမ္းတမ္းလွသည္။ ေျမျပင္တြင္ လဲက်ေနေသာ သစ္ပင္မ်ားကို ေက်ာ္လြားရသလို ဆူးျခံဳႏြယ္မ်ား ေအာက္မွလည္း ခက္ခက္ခဲခဲ ငံု႔ကာသြားေနရသည္။ လူအုပ္စုအလိုက္ ႀကိဳးခ်ည္ခံထားရသျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ရသည္မွာ အဆင္မေျပလွေပ။ ထို႔ျပင္ ခရီးသြားမ်ားမွာလည္ မၾကာခင္ ၾကံဳေတြ႔ရေတာ့မည့္ အျဖစ္ဆိုးေၾကာင့္ ဆက္မေလွ်ာက္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ အားအင္ ကုန္ခမ္းေနၾကသည္။ ေျခလွမ္းတုန္႔သြားသူမ်ား ေခြယိုင္ေနသည့္ သူမ်ား အနားသို႔ လူရိုင္းမ်ား ေရာက္လာၿပီး လွံမ်ားျဖင့္ရြယ္သျဖင့္ အားတင္းၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္ေနရသည္။ သစ္ပင္ျခံဳႏြယ္မ်ား ပိတ္ဖံုးေနေသာ ေတာလမ္းခရီးေၾကာင့္ ခရီးသြားမ်ား အင္မတန္ ပင္ပန္းၾကေတာ့သည္။ တစ္လမ္းလံုး တိတ္တဆိတ္ပဲ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကသည္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ စကားေျပာရန္ပင္ အားမရိွသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
ပင္လယ္ဓားျမ အုပ္စုကလည္း တိုးတိုး တိုးတိုးျဖင့္ ႀကိတ္ၿပီး တိုင္ပင္ေနၾကသည္။ သူတို႔ကိုေတာ့ လူရိုင္းမ်ားစြာမွ အထူးဂရုစိုက္ေနၾကသည္။ ေတာလမ္းခရီးကို တစ္နာရီခန္႔ ျဖတ္သန္းၿပီးသည့္ေနာက္ လူရိုင္းတို႔ ေနထိုင္ရာ ေနရာသို႔ ေရာက္ရိွသြားၾကေတာ့သည္။ လူရိုင္းတို႔ေနထိုင္ရာသည္ အျပင္ဘက္တြင္ ဆူးျခံဳမ်ားကို လူတစ္ရပ္ခန္႔ အထိ ျခံစည္းရိုး ပံုစံကာရံထားသည္။ ပိတ္ဖံုးေနေသာ ဆူးျခံဳမ်ားေၾကာင့္ လူရိုင္းရြာထဲကို မျမင္ရေပမယ့္ ထြက္ေပၚေနေသာ မီးခိုးတစ္လူလူကိုေတာ့ ေတြ႔ျမင္ေနၾကရၿပီးျဖစ္သည္။ အခ်ိန္သည္ကား ညေနေစာင္း အခ်ိန္ ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ လူရိုင္းတို႔ဌာေနအဝင္ဟု ေခၚဆိုရမည္ျဖစ္ေသာ အေပါက္မွ အဖမ္းခံထားရေသာ လူအုပ္စုႀကီး ဝင္သြားၾကေတာ့သည္။ ရြာအဝင္တြင္ေတာ့ ႀကိဳတင္သတင္းပို႔ထားေသာေၾကာင့္ လူရိုင္းရြာသူ ရြာသားမ်ား ေစာင့္ႀကိဳေနၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ ဖမ္းေခၚလာေသာလူစုကို လူရိုင္းမ်ားႏွင့္ ေစာင့္ႀကိဳေနေသာ ရြာသားမ်ားပါ ဝန္းရံ၍ ရြာလယ္ေခါင္ရိွ ကြက္လပ္ တစ္ေနရာသို႔ ေခၚေဆာင္သြားသည္။ ထိုေနရာရိွ စင္ျမင့္တစ္ခုေပၚတြင္ က်ားသစ္သားေရ က်က္ထားေသာ ထိုင္ခံုတစ္လံုးေပၚ ထိုင္ေနေသာ လူရိုင္းေခါင္းေဆာင္ႀကီးကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့သည္။
ထိုသူ၏ သြင္ျပင္သ႑န္သည္ ဦးေခါင္းတြင္ အေမႊးအေတာင္ ေရာင္စံုထိုးထားၿပီး လည္ပင္းတြင္ အျခားသူ မ်ားထက္ အစြယ္မ်ား လက္ဖ်ံရိုးမ်ားကို ႀကိဳးႏွင့္သီ ဆြဲထားၿပီး ခႏၶာကိုယ္ အေပၚပိုင္းကို ေဆးေရာင္စံုမ်ားျဖင့္
ျခယ္သထားသည္။ ေအာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ သားေကာင္တစ္ေကာင္ေကာင္ရဲ႕ အေရခြံကို နံငယ္ပိုင္း အျဖစ္ ပါတ္ထားသည္။
ထိုေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ ညာဘက္တြင္ေတာ့ ေမ်ာက္ေခါင္းအရိုးခြံကို ထိပ္တြင္ စြပ္ထားေသာ ေတာင္ေဝွ႕ကို ကိုင္ထားေသာ လူရိုင္း တစ္ေယာက္ ရိွေနေလသည္။ သူသည္လည္း ေခါင္းတြင္ ေရာင္စံုအေမႊးမ်ား ထိုးစိုက္ထားသလို အစြယ္အမ်ားအျပားလည္း ႀကိဳးျဖင့္သီကာ ဆြဲထားေလသည္။ လက္သည္းရွည္ႀကီးမ်ားရိွသလို ေဘးကိုခ်ထားေသာ ဆံပင္ ႏွစ္ဖက္တြင္လည္း မည္သည့္သတၱဝါရဲ႕ လက္ဖ်ံရိုးဟု မခန္႔မွန္းနိင္ေသာ အရိုး ႏွစ္ခုကို ခ်ည္ေႏွာင္ထားသည္။ သူဤပံုစံမွာ ပို၍ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေကာင္းေနေတာ့သည္။ သူသည္ကား လူရိုင္းမ်ဳိးႏြယ္စုရဲ႕ ဘာသာေရး အႀကီးအကဲ တစ္နည္းအားျဖင့္ နတ္ဆရာ ႀကီးျဖစ္မည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။
ထို႔ေနာက္ ပင္လယ္ဓားျပမ်ား လက္မွ ျပန္သိမ္းယူထားေသာ ရတနာေသတၱာထဲမွ ေက်ာက္နက္ရုပ္တုကို လူရိုင္းတစ္ေယာက္မွ ေျမွာက္ျပလိုက္ေသာအခါ လူရိုင္းတစ္ရြာလံုး တစ္ခဲနက္ ေအာ္ဟစ္ၾကကာ ေျမျပင္တြင္ ျပားျပားဝပ္ကုန္ၾကသည္။
" အူးးး အူးးး ရဟူးးး "
" အူးးးး အူးး ေဂ်ာ့တီ "
