အစာရွာတဲ့အဖြဲ႔ထဲက ေရွ႕ေျပးတပ္သား ေမာင္နီ အူယားဖားယားနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ကို လာအေၾကာင္းၾကားခ်ိန္က လူေတြရဲ႕
သတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔ဆိုရင္ ညအခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ...။က်ဳပ္တို႔ ရဲ႕အၾကိဳက္ဆံုး စားစရာေတြထဲမွာပါတဲ့ ေပါင္မုန္႔အၾကီးၾကီးကို
ေတြ႔ခဲ့တယ္တဲ့ေလ။ဒါနဲ႔ပဲ က်ဳပ္တို႔လည္း လူေတြလို ေန႔ရယ္ညရယ္ ေရြးမေနေတာ့ပါဘူး အဖြဲ႕၀င္ေတြ ခ်က္ခ်င္းစုျပီး
ေမာင္နီအေနာက္က တန္းစီျပီး ထလိုက္လာၾကတာပဲ...။
က်ဳပ္တို႔အတြက္ေတာ့ ေန႔ရယ္ညရယ္လို႔ မရိွပါဘူး...။အစာရွာဘို႔အတြက္ဆို အခ်ိန္မေရြးထၾကြလံု႔လ ရိွရမယ္မဟုတ္လား။
ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ ေနအိမ္တည္ေဆာက္ဘို႔နဲ႔ အစာရွာဘို႔ တာ၀န္က က်ဳပ္တို႔တာ၀န္ပဲေလ...။
က်ဳပ္တို႔က ခင္မ်ားတို႔လို လူေတြ အျမင္နဲ႔ၾကည့္ရင္ မေလာက္ေလးမေလာက္စားဆိုတဲ့အဆင့္ထက္ေတာင္ နိမ့္နိင္ေပမယ့္
က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းပံုက လူေတြထက္ေတာ့ စနစ္တက်ရိွတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေပါက္ေျပာရဲတယ္ဗ်ာ...။
အေရးဟယ္အေၾကာင္းဟယ္ဆို ခင္မ်ားတို႔လူေတြမွာ လူစုရတာနဲ႔ တာ၀န္ခြဲေ၀ေရး ေကာ္မတီ အရင္ဖြဲ႔ရတာနဲ႔ ဒီၾကားထဲ
သက္ေသာင့္သက္သာနဲ႔ နာမည္ေကာင္းရမယ့္ေနရာေတြမ်ားဆို ေပးရကမ္းရျပီး ေနရာရဘို႕ ၀ိုင္းအံုေနၾကတာပဲ...။
ဒါေတာင္ေျပာခ်င္ၾကေသးတယ္ ပ်ားရည္စက္မွာ ပုရြတ္ဆိတ္အံုေနတဲ့ အတိုင္းပဲတဲ့...။ဥပမာကေတာ့ ျမင္သာထင္သာ
ရိွပါရဲ႕ဗ်ာ..။ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔ ပုရြတ္ဆိတ္ေတြနဲ႕ ႏိႈင္းတာကိုေတာ့ နည္းနည္းေလးမွမေက်နပ္ဘူး...။
က်ဳပ္တို႔ပုရြတ္ဆိတ္ေတြမွာ အေကာင္ေသးေပမယ့္ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ေက်ၾကတာပဲဗ်..။လူေတြရဲ႕ စိတ္အတိုင္းသာဆို
သားေဖာက္ဘို႔တာ၀န္ယူရတဲ့ ေနရာမွာ ၀ိုင္းအံုေနၾကမွာပဲ...။က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ စိတ္ထဲမွာဘာမွမထားဘူး ကိုယ့္တာ၀န္
ကိုယ္ေက်ဘို႔ပဲသိတယ္...။သားေဖာက္တဲ့တာ၀န္ယူရတဲ့ ေမာင္နက္တို႔ အဖြဲ႔ကိုလည္း ဘာမွမျမင္ဘူး...။
ရန္သူေတြကို တိုက္ခိုက္ေရးတာ၀န္ယူရတဲ့ အဖြဲ႔ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ရတာပဲ....။
ယုတ္စြအဆံုးဗ်ာ မ်ဳိးဆက္ျပန္႔ပြားဘို႔ တခ်ိန္လံုး ကေလးေတြေမြးေပးေနရတဲ့ ပုရြတ္ဆိတ္ အမေတြကိုလည္း က်ဳပ္က
ၾကံဖန္ေက်းဇူးတင္တာပါပဲ..။သူတို႔ကေမြး က်ဳပ္တို႔က ေကြ်းေပါ့ဗ်ာ...။အားလံုးကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ေက်ၾကသလို
ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း ဂုဏ္ယူရတာပါပဲ...။
အခုေတာ့ ေမာင္နီက သူေတြ႔ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အစာကို လာေျပာတာနဲ႔ က်ဴပ္တို႔ လည္းခ်က္ခ်င္းထလိုက္လာၾကတာ
ခရီးေတာင္အတန္ငယ္ေပါက္ေရာေပါ့...။က်ဳပ္တို႔ေရွ႕နဲ႔ေနာက္မွာလည္း တိုက္ခိုက္ေရးအဖြဲ႕၀င္တခ်ဳိ႕ ၀ိုင္းရံျပီး
လိုက္ပါလာၾကတယ္..။က်ဳပ္တို႔အဖြဲ႕အတြက္ေတာ့ အေသခံတပ္သားေတြေပါ့ဗ်ာ...။ရန္သူေတြ႔ရင္ တိုက္ခိုက္သလို
လမ္းခရီးမွာ က်ဆံုးသြားတဲ့ မ်ဳိးႏြယ္ေတြ ကိုလည္း ေနတဲ့ေနရာအထိ ေရာက္ေအာင္ျပန္သယ္တဲ့ တာ၀န္ယူၾကတယ္ေလ.။
က်ဳပ္တို႔ ပုရြတ္ဆိတ္ေတြရဲ႕သက္တမ္းက လူေတြရဲ႕ ျပကၡဒိန္နဲ႔ဆို ၁၀ ႏွစ္သက္တမ္း ကေန ႏွစ္ ၅၀ထိ ရိွတယ္ဆိုပဲ။
ေတာနက္ေတြထဲမွာေနတဲ့ က်ဳပ္တို႔အမ်ဳိးေတြဆိုလည္း အဲဒီေလာက္ အသက္ရွည္ၾကတယ္ ...။
က်ဳပ္တို႔က အမ်ဳိးမ်ားတယ္...လက္ဆင့္ကမ္းသယ္လာခဲ့တဲ့ မွတ္တမ္းေတြအရဆို က်ဳပ္တို႔ ပုရြတ္ဆိတ္ အမ်ဳိးေပါင္း ကိုးေထာင္ေက်ာ္ရိွတယ္ဆိုပဲ...။တခ်ဳိ႕ကလည္း မ်ဳိးႏြယ္ေပါင္း ၁၂၀၀၀အထိရိွတယ္ဆိုျပီးေျပာၾကျပန္တယ္...။
က်ဳပ္တို႔သက္တမ္းက ဆယ္ႏွစ္ဆိုေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔လို အစာရွာတဲ့ အဖြဲ႔နဲ႔ တိုက္ခိုက္ေရးတာ၀န္ယူရတဲ့ အဖြဲ႔ေတြ
အတြက္ေတာ့ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္ပါပဲဗ်ာ...။က်ဳပ္တို႔ခႏၶာကိုယ္ေလာက္ရိွတဲ့ အစာေလးအတြက္နဲ႔ က်ဳပ္တို႔ခႏၶာရဲ႕
ဆယ္ဆေလာက္ရိွတဲ့ လူေတြရဲ႕ လက္နဲ႔ဖိသတ္ျခင္းခံရတာပါပဲ...။
သားေဖာက္တာ၀န္ယူရတဲ့ေမာင္နက္တို႔အဖြဲ႕ကေတာ့ အဲေလာက္အသက္ရွည္တယ္...။က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ေစာေစာ
ေသသြားလို႔လည္း၀မ္းနည္းမေနပါဘူး..။ေနခြင့္ရတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ ကိုယ့္မ်ဳိးႏြယ္စုအေပၚတာ၀န္ေက်ခဲ့တယ္ဆို
ျပီးတာပါပဲ...။ကိုယ့္အမ်ဳိးအေပၚကိုယ္ေစာင့္ေရွာက္မယ္ ရွာေဖြေကြ်းေမြးမယ္ ဒုကၡမေပးဘူးဆို က်ဳပ္တို႔
ပုရြတ္ဆိတ္ ျဖစ္ရက်ဳိးနပ္ပါတယ္ေလ။
ခက္တာက က်ဳပ္တို႔ေနတာက လူေနထူထပ္တဲ့ျမိဳ႕မွာဆိုေတာ့ စားစရာ ရွာရလြယ္သလို ေသဘို႔လည္း လြယ္တယ္
ဆိုပါေတာ့..။ဒါေပမယ့္ဗ်ာ ေသမွသာေသေရာ မေသခင္ေတာ့ အစာကိုရေအာင္ရွာရမွာပဲ...။
က်ဳပ္တို႔တ၀မ္းတခါးအတြက္မ်ားေတာ့မပူပါဘူးေလ...။အခုဟာက က်ဳပ္တို႔ရဲ႕တာ၀န္အရ မ်ဳိးဆက္ေလးေတြအတြက္
အစာရွာေပးရေတာ့ ေန႔ရယ္ညရယ္ မေရြးနိင္ပါဘူး..။
က်ဳပ္တို႔က အစာကိုေတြ႔ရင္ အရည္အျဖစ္သာသယ္ေဆာင္သြားၾကတယ္...။ကေလးေတြကိုေတာ့ က်ဳပ္တို႔သယ္လာတဲ့
အရည္ေတြ ျပန္အန္ထုတ္ျပီး ေကြ်းေမြးရတာပါပဲ...။အစာခဲလိုက္ကို သယ္သြားျပီး က်ဳပ္တို႔ အသိုက္အျမံဳေရာက္မွ
အရည္ထုတ္ျပီး စားၾကတဲ့အခါလည္း ရိွတာေပါ့ေလ...။
ေရွ႕ေျပးတပ္သားေမာင္နီတို႔အဖြဲ႔ လူးလားေခါက္တုန္႔နဲ႔ အလုပ္ေတြမ်ားေနၾကတယ္...။သူတို႔ခင္မ်ာ ခ်ီတက္လာတဲ့
လမ္းတေလွ်ာက္က အဖြဲ႕၀င္ေတြကို စိတ္မေလွ်ာ့ဘို႔ မၾကာခင္မွာ က်ဳပ္တို႔လိုခ်င္တဲ့ အစာကို ေတြ႔ေတာ့မယ္ ဆိုျပီး
တေကာင္ခ်င္းစီကို လိုက္ျပီးအားေပးေနၾကတာပါပဲ...။
စားပြဲခံုအျမင့္ၾကီးေပၚမွာ ရိွတဲ့ အစာအတြက္ က်ဳပ္တို႔သြားရတဲ့ခရီးလမ္းက ပင္ပန္းလြန္းတယ္...။
ေတာက္ေလွ်ာက္တက္လာရတာ က်ဳပ္ေကာင္ေတြလည္း ေမာပန္းေနေလာက္ေရာေပါ့...။ က်ဳပ္တို႔ခႏၶာကိုယ္ဖြဲ႔စည္းပံုအရ
ေခါင္းပိုင္း ရင္ဘက္ပိုင္း နဲ႔ ၀မ္းဗိုက္ပိုင္းဆိုျပီး သံုးပိုင္းရိွတဲ့အထဲမွာမွ ၀မ္းဗိုက္ပိုင္းက ပိုေလးလြန္းတယ္။
ျပင္ညီေပၚမွာသြားေနရင္မသိသာေပမယ့္ အခုလို႔ မတ္ေစာက္တဲ့ ေနရာေတြကို တက္ရတာ ပင္ပန္းလြန္းပါတယ္...။
နာမက်န္းျဖစ္ေနရဲ႕နဲ႔ အစာသယ္ဘို႔ လိုက္လာတဲ့ အဖြဲ႕၀င္ႏွစ္ေယာက္လည္း လမ္းတ၀က္မွာတင္ ျပဳတ္က်သြားျပီလို႔
အဆင့္ဆင့္သတင္းေပးလို႔ ၾကားလိုက္ရေသးတယ္...။စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိေပမယ့္ ဒါဟာ ဘ၀ပဲ မဟုတ္လား...။
အခုေလာက္ဆို တိုက္ခိုက္ေရးအဖြဲ႕၀င္ေတြက အသိုက္အျမံဳေတြဆီ ျပန္သယ္သြားေလာက္ေရာေပါ့...။
က်ဳပ္တို႔အမ်ဳိးေတြကို ေသဆံုးသြားသည္ျဖစ္ေစ ဒဏ္ရာရ သြားသည္ျဖစ္ေစ အသိုက္အျမံဳဆီေတာ့ ရေအာင္ျပန္ေခၚၾကတာ
က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ဓေလ့ေပါ့..။
က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ အစာဆီကိုေတာ့ မၾကာခင္မွာေရာက္ေတာ့မယ္လို႔ ေမာင္နီက ခုနက လာေျပာထားလို႔ က်ဳပ္တို႔
တက္ၾကြေနမိတယ္။ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ စိုးရိမ္ေနတာက အလင္းေရာင္ေတြ မေရာက္ခင္ က်ဳပ္တို႔ ရည္ရြယ္ရာကို
ေရာက္နိင္ပါ့မလား ဆိုတာပါပဲ...။
က်ဳပ္မၾကိဳက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြက မနက္လင္းခါစနဲ႔ ညမိုးခ်ဳပ္ခါစ အခ်ိန္ေတြပဲ...။အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ အစာရွာရခက္သလို
က်ဳပ္တို႔ေသဘို႔လည္း ရာခိုင္ႏႈန္းမ်ားတယ္ေလ...။ညနက္သန္းေခါင္နဲ႔ ေန႔ခင္းေန႔လည္ အခ်ိန္ေတြကေတာ့ အစာရွာဘို႔
အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ေတြပါပဲ...။စိတ္ေအးလက္ေအးရွာ နိင္သလို အစာကိုလည္း မ်ားမ်ားစုမိတတ္တယ္..။
အခုေရာင္နီရဲ႕ အေအးဒဏ္ကို ခံစားရစျပဳလာျပီ မၾကာခင္မွာမိုးလင္းေတာ့မွာ ေသခ်ာေနျပီေပါ့ က်ဳပ္တို႔
အခ်ိန္မွီနိင္ပါ့မလား...။။။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္တို႔ကိုေမွ်ာ္ေနမယ့္ ဆာေလာင္ေနတဲ့ကေလးငယ္ေတြအတြက္ က်ဳပ္တို႕ ေရွ႕ဆက္ေနရအံုးမွာပဲ...။
..............................................................................................................................................................
alarm ရဲ႕စူးစူးရွရွျမည္သံေၾကာင့္ ႏိုးလာမိသည္ ..။စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ကြ်တ္ခနဲ ေရရြတ္လိုက္မိသည္...။
ေနာက္ထပ္နာရီ၀က္ေလာက္အိပ္ခြင့္ရေသးရင္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမွာပဲ ေတြးမိေပမယ့္ မျဖစ္နိင္မွန္းသိလို႔
ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ၀င္လိုက္ရေတာ့သည္။ၾကည္လင္လန္းဆန္းသြားေအာင္ ေခါင္းကိုပါေရေလာင္းခ်ဳိးလိုက္သည္...။
အလုပ္သြားဘို႔ ဖိနပ္စီးရင္း ထမင္းစား စားပြဲေပၚက ညကလက္က်န္ေပါင္မုန္႔ အပိုင္းအစ တခ်ဳိ႕တြင္ ပုရြတ္ဆိတ္တို႕
၀ိုင္းအံုခဲေနၾကတာကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ေတာ္ေတာ္အနံ႔ခံေကာင္းတာပဲ ေတြးမိရင္း လက္နဲ႔ေတာက္ထုတ္ပစ္လိုက္မိသည္။
ေပါင္မုန္းအပိုင္းအစတခ်ဳိ႕ႏွင့္ ပုရြတ္ဆိတ္တို႔ ေလထဲမွာ ၀ဲပ်ံသြားေတာ့သည္...။
..........................................................................................................................................................
တေန႔ေသာမနက္ခင္းမွာ တန္းစီျပီးသြားေနတဲ့ ပုရြတ္ဆိတ္ တခ်ဳိ႕ကို ျမင္မိရာကေန ဒီ၀တၳဳတိုေလးကိုေရးဘို႔ စိတ္ကူး
ရခဲ့ပါတယ္ အဲဒီတေန႔လံုးကြ်န္ေတာ္ေတြးေနမိတာက ပုရြတ္ဆိတ္ေတြနဲ႔ တူတဲ့ ျမန္မာျပည္သူျပည္သား တခ်ဳိ႕ကိုပါပဲ...။
မ၀ေရစာေလးအတြက္ ရုန္းကန္ေနရတဲ့ ဘ၀ေတြကို ေတြးမိပါတယ္...။
ရွင္သန္မႈအတြက္ ဖိသတ္ရက္တဲ့ လက္မည္းေတြကိုလည္းေတြးမိပါတယ္...။
လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ ေတာက္ထုတ္ခံရတဲ့ ဘ၀ေတြကိုလည္း ေတြးမိပါတယ္။
ဆက္ျပီးေတြးမိတာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြလည္း တေန႔ေန႕တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာလာနိင္ပါတယ္
အရာရာကို ဖန္ဆင္းနိင္ ေတာက္ထုတ္နိင္တဲ့ လက္တစံုကိုလည္း ပိုင္ဆိုင္လာနိင္ပါတယ္...။
အဲဒီအခ်ိန္ေရာက္ခဲ့ရင္ ကိုယ့္ရဲ႕မေတာ္တဆမႈနဲ႔ေတာင္ ဘယ္ဘ၀ေတြကိုမွ မေတာက္ထုတ္ပစ္ဘို႔ပါပဲ...။
ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ အခုခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ အစာေရစာ ေပါၾကြယ္၀တဲ့ေနရာ လာျပီး ရွာေဖြေနရတဲ့
ဘ၀တူ ပုရြတ္ဆိတ္တေကာင္ပဲ မဟုတ္လား....။
အေရးမၾကီးဘူးထင္ရေသာလုပ္ရပ္တခုသည္ တျခားသူတို႔၏ ပုတ္ထုတ္ခံလိုက္ရေသာ ဘ၀ လည္းျဖစ္တတ္သည္...။
(ပုရြတ္ဆိတ္ေတြႏွင့္ပါတ္သတ္ေသာ အခ်က္အလက္တခ်ဳိ႕ကို ဘာသာျပန္ျပီး ရယူထားပါတယ္...
အဓိက ေပးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာက ရုန္းကန္ရင္း ႏွစ္ျမဳပ္ေနရတဲ့ ဘ၀ေတြ အေၾကာင္းမို႔လို႔
ပုရြတ္ဆိတ္ေတြႏွင့္ ပါတ္သတ္ေသာ အခ်က္အလက္မွားယြင္းခဲ့ လိုအပ္ခဲ့ပါက သီးခံေစခ်င္ပါတယ္...။)
